H καραντίνα είναι μια δύσκολη υπόθεση για όλους, αλλά, όπως μάθαμε και στην πράξη, αντιμετωπίζεται. Ή μάλλον, είναι διαχειρίσιμη στην αρχή. Δυστυχώς, όταν είναι συνεχόμενη και διαρκεί μήνες, γίνεται κάτι σαν «κανονικότητα» η οποία μέρα με τη μέρα σε φθείρει και σε εξαντλεί.
Ειδικά όταν πρόκειται για μικρά παιδιά που, όσο κι αν καταλαβαίνουν την έκτακτη περίσταση, αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγεθος αυτού που συμβαίνει παγκοσμίως, η νέα «κανονικότητα» τους φαίνεται βουνό.
Το χειρότερο, όμως, είναι πως δεν το καταλαβαίνεις. Οι μέρες κυλούν με τηλεκπαίδευση, τηλεργασία, απομόνωση και ελάχιστες βόλτες και ξαφνικά, έρχεται το εφηβάκι σου και σου δηλώνει με απόλυτη ψυχραιμία πως, αν από δω και μπρος η ζωή μας είναι αυτή, προτιμά να μην την ζήσει.
Αυτήν ακριβώς τη «σφαλιάρα» έφαγα πριν λίγες μέρες όταν η 12χρονη κόρη μου, ενώ βρισκόμασταν στο αυτοκίνητο, μου είπε κάτι αντίστοιχο σαν να μου έλεγε πως θέλει να πάρει παγωτό. Και η αλήθεια είναι πως, εκτός από το βλέμμα της που τελευταία είχε γίνει μελαγχολικό και βαριεστημένο, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο βαριά της έχει πέσει αυτή η κατάσταση που βιώνουμε. Εννοείται πως μου έχει μιλήσει πολλές φορές για το πόσο την δυσκολεύει η καραντίνα, αλλά πάντα πίστευα πως οι συζητήσεις μας σε συνδυασμό με την μικρή, έστω, επαφή με τους φίλους της αρκούσε για να αποσυμπιέζεται και να συνεχίζει.
Ωστόσο, από εκείνη τη μέρα και μετά προσπάθησα να αλλάξω την ρουτίνα μας αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Πώς να αλλάξεις την τηλεκπαίδευση και όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες που τις κάνει διαδικτυακά; Πόσο να μείνει έξω με τις φίλες της από τη γειτονιά όταν υπάρχει περιορισμός και αστυνομία σε όλες τις γωνίες; Και πώς να ξεκολλήσεις από το γραφείο σου (που τόσο πολύ μισεί) όταν δουλεύεις αναγκαστικά από το σπίτι;
Έτσι η καραντινιασμένη μας ρουτίνα συνεχίστηκε στους ίδιους ρυθμούς με απειροελάχιστες αλλαγές. Μέχρι που ένα μεσημέρι, κι ενώ έκανε μάθημα, έπεσε το webex και η μικρή μου ξέσπασε. Στην αρχή άρχισε να κλαίει με λυγμούς ενώ πολύ γρήγορα η αναπνοή της έβγαινε με δυσκολία. Της πήρε αρκετή ώρα ν ασυνέλεθει ενώ σε όλο αυτό το διάστημα, όπως μου εξομολογήθηκε μετά, νόμιζε πως θα σταματήσει η καρδιά της.
Φυσικά το webex ήταν μόνο η αφορμή, αφού συνήθως πανηγυρίζει όταν πέφτει η πλατφόρμα και γλιτώνει μάθημα. Αξίζει να σημειώσω πως, γενικά, πρόκειται για ένα χαρούμενο και εκδηλωτικό παιδί που δεν κρατάει μέσα της άσχημα πράγματα να την πνίγουν. Αντίθετα, μιλάει για όσα την απασχολούν ενώ εκφράζει με ευκολία τα συναισθήματά της. Επίσης, δεν της είχε συμβεί κάτι παρόμοιο ποτέ στο παρελθόν.
Αμέσως μετά το συμβάν μίλησα με παιδίατρο και παιδοψυχολόγο. Και οι δύο κατέληξαν στο ίδιο πόρισμα: κρίση πανικού! Η έλλειψη της δια ζώσης εκπαίδευσης και της κοντινής επαφής με συνομηλίκους της, την επηρέασαν σε βαθμό που ξέσπασε έντονα. Σύμφωνα με την παιδοψυχολόγο, μάλιστα, την οποία γνωρίζω χρόνια και την συμβουλεύομαι συχνά, η κόρη μου δεν είναι το μόνο παιδί που παρουσιάζει συμπτώματα ψυχολογικής κατάρρευσης.
Δυστυχώς, τα περισσότερα παιδιά κάτω των 15 εκδηλώνουν αγχώδεις διαταραχές και έλλειψη συγκέντρωσης, ενώ έχει αλλάξει συνολικά η συμπεριφορά τους. Πλέον είναι πιο εσωστρεφή, μελαγχολικά και αντικοινωνικά ενώ ξεσπούν έντονα με ασήμαντες αφορμές.
Δυστυχώς, η πανδημία συνεχίζεται και η κατάσταση δεν φαίνεται να αλλάζει σύντομα. Τα σχολεία παραμένουν κλειστά, τα μαγαζιά και τα πάρκα κλειδωμένα ενώ η απειλή του κορονοϊού και των μεταλλάξεών του είναι ισχυρή. Ο μόνος τρόπος για να προστατεύσουμε τα παιδιά μας, λοιπόν, είναι να τα ακούμε, να τα καταλαβαίνουμε και να τα στηρίζουμε με αγάπη και υπομονή.
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όταν με το καλό περάσει αυτή η μπόρα, θα χρειαστούν την συμπαράστασή μας ακόμα περισσότερο. Ο κορονοϊός θα αφήσει πίσω του πολλές πληγές οι οποίες πρέπει να επουλωθούν με μέθοδο και αισιοδοξία. Αρκεί μέχρι τότε να είμαστε υγιείς και ζωντανοί!
