Η Ζήνα Κουτσελίνη μοιράστηκε το θαύμα που έζησε με την Παναγία Μας από το χαρισματικό Γέροντα Κύριλλο, ο οποίος εκοιμήθη πριν από 11 χρόνια, στις 30 Μαρτίου.
Ένα θαύμα που έζησε με την Παναγία θέλησε να μοιραστεί η Ζήνα Κουτσελίνη στον αέρα της εκπομπής “Αλήθειες με τη Ζήνα”, με αφορμή τα 11 χρόνια από την κοίμηση του γέροντα Κύριλλου.
Η παρουσιάστρια του Star είπε αρχικά: “Είναι πολύ δύσκολο για μένα να το μοιραστώ, είναι δύο χρόνια μετά από τη στιγμή που μου συνέβη. Ήταν 25η Μαρτίου, είχα τρία παιδιά μέσα στο αμάξι, την κόρη μου και δύο συμμαθήτριές της, πηγαίναμε κάπου. Κάποια στιγμή, μία κοπέλα χωρίς να δει γυρίζει αριστερά στην κεντρική λεωφόρο. Αν έτρεχα παραπάνω, η στροφή της θα έβρισκε ακριβώς το πίσω κάθισμα που είναι τα τρία παιδιά. Εκεί ένιωσα ότι σταμάτησε η ζωή μου, ένιωσα ότι είχα πιάσει πάτο με όλα αυτά που συνέβαιναν, με τις δυσκολίες αυτού του επαγγέλματος. Γενικότερα εκεί ακριβώς ένιωσα τον πάτο της ζωής μου, εκεί που είδα κατάματα τον θάνατο. Φρόντισα και βρήκα τον Ηγούμενο της Μονής του Οσίου Δαυίδ, τον Γέροντα Γαβριήλ για να εξομολογηθώ. Αυτό διήρκεσε τρεις φορές, είχαμε τον covid. Έγινε σταδιακά γιατί πρέπει να πάρεις όλα τα τελώνια και να αρχίσει για κάθε τελώνι να λες τις αμαρτίες σου. Φτάνει η στιγμή που ανοίγει το Μοναστήρι και μπορούμε να πάμε να το επισκεφτούμε. Όμως σε αυτό το στάδιο μεταξύ της εξομολόγησης και του ανοίγματος του Μοναστηριού, δολοφονείται ο Γιώργος Καραϊβάζ“.
Η Ζήνα Κουτσελίνη συνέχισε τη διήγησή της, λέγοντας: “Εκεί είναι πια που η ψυχή μου δεν αντέχει τίποτα, δεν μπορώ να σηκωθώ, δεν μπορώ να έρθω στη δουλειά μου, δεν μπορώ να ξανακάνω αυτήν την εκπομπή. Ο Γέροντας Γαβριήλ μας διαβάζει, φροντίζει για όλους μας, προκειμένου να αντεπεξέλθουμε στις ανάγκες της καθημερινότητας. Τότε είναι που η Μονή του Οσίου Δαυίδ κάθε μέρα εκπέμπει λειτουργίες και για να μπορέσω να λειτουργήσω σε αυτήν την εκπομπή ακούω τις ψαλμωδίες ακόμα και στη σύσκεψη. Νιώθω ότι έχω χάσει τα πόδια μου, τα χέρια μου, τα πάντα. Φτάνει η στιγμή για να επισκεφτώ το Μοναστήρι, εκεί είναι πια που δεν ξέρω αν μπορώ να τα καταφέρω να φτάσω στο Μοναστήρι. Νιώθω ένα τίποτα, με όλες τις αμαρτίες της ζωής που κουβαλάμε όλοι. Νιώθω ότι πρέπει να μηδενίσω το κοντέρ της ζωής μου και να ξεκινήσω από την αρχή. Εκεί που κοιμάμαι το βράδυ για να πάμε στο Μοναστήρι . Θα πηγαίναμε εγώ, η Στάθα Καραϊβαζ, η Στέλλα Ζώη με τον αδερφό της, η Δέσποινα Δούκα η φίλη μου που με γνώρισε με τον Γέροντα Γαβριήλ. Ξαφνικά, στον ύπνο μου μου, ενώ προσεύχομαι και λέω “Θεέ μου, σήκωσέ με το πρωί να πάω στο Μοναστήρι, μην μπει κανένας πειρασμός και με πάει πάλι πίσω”. Όπως κοιμάμαι έρχεται στο δεξί μου αυτί μία φωνή και μου λέει “Ζήνα μη φοβάσαι, από εδώ και πέρα είμαι εγώ στη ζωή σου και θα είμαι για πάντα”. Φοβήθηκα, τρόμαξα, δεν ήθελα να γυρίσω να δω ποιος ήταν. Ξαφνικά, πήρα την απόφαση να γυρίσω και βλέπω ότι δίπλα μου ήταν η εικόνα της Παναγίας. Όλο αυτό έγινε στο όνειρό μου αλλά ήταν σαν αν το ζω. Η εικόνα της Παναγίας ήταν καφέ και κίτρινη που κρατά το μωρό της μπροστά“.
Στο σημείο εκείνο, η Ζήνα Κουτσελίνη πρόσθεσε: “Είναι πέντε το πρωί, παίρνω τηλέφωνο τον Γέροντα Γαβριήλ και του λέω ότι δε ξέρω τι μου συμβαίνει. Του λέω “όλο το βράδυ κοιμόμουν με την Παναγιά και μου μιλούσε στο αυτί μου, ήταν όλο το βράδυ δίπλα μου, μου μιλούσε”. Τον ρώτησα ποια είναι αυτή η Παναγία, ήταν σαν παλιά ξεθωριασμένη, καφέ και κίτρινη, δεν την ήξερα. “Μήπως είναι η Παναγία η Ελευθερώτρια; Ζήνα μου μη στεναχωριέσαι, έλα στο Μοναστήρι θα τα λύσουμε όλα” μου απάντησε ο Γέροντας. Στον δρόμο για το Μοναστήρι είπα στη Στάθα και στη Στέλλα το όνειρο που είδα“.
Όσον αφορά το τι συνέβη στο Μοναστήρι, η Ζήνα Κουτσελίνη περιέγραψε: “Φτάνω στο Μοναστήρι με τον άντρα μου, με την κόρη μου. Ο Γέροντας μας άγιασε και μου είπε “Ζήμα περίμενε, θα έρθω σε λίγο κοντά σας”. Κρατάω την Έμμα στο χεράκι μου και τον παρακούω, θέλω να τρέξω στον τάφο του Γέροντα Γαβριήλ, περνάω από τον τάφο του Αγίου Ιακώβου και του λέω “Συγχώρεσέ με Άγιέ μου αλλά εγώ ήρθα για τον γέροντα Κύριλλο σήμερα. Γιατί μέσα από τα μάτια του Γέροντα Γαβριήλ τον γνώρισα και αυτός ο άνθρωπος μου έφερε την Παναγία στον ύπνο μου”. Πάω και κάθομαι ταπεινά να προσευχηθώ μαζί με το παιδί μου. Μπροστά βρίσκεται μία κυρία που παίρνει λαδάκι, εγώ σκύβω πάνω στον τάφο. Ξαφνικά σηκώνεται αυτή η κυρία, φεύγει και αρχίζω να φωνάζω, να με ακούνε όλοι. Η εικόνα που με συντρόφευε όλο το βράδυ, βρισκόταν στο καντηλάκι του Γέροντα Κυρίλλου. Ήρθε ο Γέροντας Γαβριήλ του, δεν θυμόταν το όνειρό που του είχα πει ότι είχα δει. Είχε ξεχάσει ο Γέροντας ότι ένα πνευματικό παιδί του Γέροντα Κυρίλλου είχε πάρει ευλογία να αφήσει την εικόνα της Παναγίας στο συγκεκριμένο Μοναστήρι“.
