«Όταν πήγα για το υπερηχογράφημα των 20 εβδομάδων, η μόνη ερώτηση που τριγυρνούσε στο μυαλό μου ήταν αν το μωρό μου είναι αγοράκι ή κοριτσάκι» λέει η Kelly Burch, μια μαμά που έζησε μια τρομακτική εμπειρία όσο ήταν έγκυος.
«Όταν ξάπλωσα στην ειδική καρέκλα, όμως, παρατήρησα πως ο γυναικολόγος μου ήταν ανήσυχος. Εκείνη τη στιγμή δεν βρήκα το θάρρος να ρωτήσω τι συμβαίνει αλλά την επόμενη μέρα, όταν μου τηλεφώνησε ο γιατρός, ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά.
Σε εκείνο το τηλεφώνημα, λοιπόν, έμαθα πως το μωρό μου έχει δισχιδή ράχη – ένα γενετικό ελάττωμα στο οποίο υπάρχει ελλιπές κλείσιμο της σπονδυλικής στήλης και των μεμβρανών γύρω από τον νωτιαίο μυελό κατά τη διάρκεια της πρώιμης ανάπτυξης κατά την εγκυμοσύνη.
Μετά από κάποιες συμπληρωματικές εξετάσεις και υπερήχους, διαπιστώσαμε πως το έμβρυο (το οποίο έμαθα στο μεταξύ πως είναι κοριτσάκι) έχει μυελομηνιγγοκήλη, την πιο κοινή και σοβαρή μορφή δισχιδούς ράχης.
Στην αρχή νόμιζα πως θα την χάσω αλλά μετά, αφού το συζήτησα με τους γιατρούς μου και το έψαξα με τη βοήθεια της μητέρας μου, βρήκα μια ομάδα γιατρών που μπορούσε να κάνει ενδομήτρια χειρουργική επέμβαση η οποία ήταν ριψοκίνδυνη αλλά θα έδινε την ευκαιρία στο κοριτσάκι μου να περπατήσει στο μέλλον.
Η συγκεκριμένη ομάδα γιατρών, μάλιστα, προετοιμαζόταν για μία τέτοια επέμβαση τα δύο τελευταία χρόνια και έψαχναν τον κατάλληλο υποψήφιο όταν τους τηλεφώνησα. Η εγχείρηση προγραμματίστηκε πολύ γρήγορα καθώς ήμουν ήδη στην 24η εβδομάδα κύησης και έπρεπε να γίνει πριν κλείσω τις 26 εβδομάδες. Δεν δίστασα ούτε για μια στιγμή και σε μια εβδομάδα βρισκόμουν ήδη στο νοσοκομείο, μακριά από την πόλη που μένω.
Η επέμβαση έγινε τον Μάρτιο του 2020, εν μέσω κορονoiou, και το μόνο που θυμάμαι ήταν το τραγούδι που έπαιζε στο χειρουργείο λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου. Όταν συνήλθα από την νάρκωση, έμαθα πως όλα είχαν πάει καλά και το χειρουργείο είχε πετύχει. Τα 22 άτομα που συμμετείχαν στο χειρουργείο, έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να έχει σήμερα η κόρη μου τη ζωή που της αξίζει.
Για τις επόμενες 10 εβδομάδες έμεινα σε ξενοδοχείο κοντά στο νοσοκομείο, όπου με παρακολουθούσαν σε εβδομαδιαία βάση και όταν έκλεισα την 36η εβδομάδα, γέννησα με καισαρική τομή την κόρη μου, Savera.
Σήμερα, η Savera είναι ένα χαρούμενο και υγιές νήπιο και είμαι πολύ περήφανη για εκείνη. Ζει ακόμα με δισχιδή ράχη και δεν αισθάνεται καλά τα πόδια της κάτω από τα γόνατα, αλλά με βοήθεια μπορεί και περπατάει. Ωστόσο, αν δεν είχα πάρει εκείνη την απόφαση τον Μάρτη του 2020, δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή της. Ίσως να ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι».
