Τα καλύτερα αξίζουν σε εκείνους που έχουν διανύσει τα χειρότερα με αξιοπρέπεια. Σε εκείνους που τηρούν την ηθική τους και περπατούν ανάλαφροι και αξιοπρεπείς στα πιο δύσκολα στιγμιότυπα αυτής της ζωής. Που κρατούν κρυφούς τους εφιάλτες που τους σκοτώνουν πίσω από το χαμόγελο τους.
Εκείνοι που αποχωρούν με αθόρυβο τρόπο, κρατώντας την αξιοπρέπειά τους, και κλείνοντας απαλά την πόρτα πίσω τους. Αυτοί που, κατά την αναχώρησή τους, επιλέγουν τη σιωπή της ψυχής τους. Αντιμετωπίζουν τον πόνο στην καρδιά τους και επιλέγουν την εκθαμβωτική ησυχία της απομόνωσής τους. Αδιαφορούν για τις κραυγές των συναισθημάτων τους και επιλέγουν την υπερήφανη αποχώρηση από τις αντιπαραθέσεις. Η ποιότητα του χαρακτήρα τους δεν υφίσταται την πρόσβαση στην αξιοπρέπεια, ενώ αγνοούν τις προσβολές και τις άσκοπες διαμάχες.
Τα καλύτερα αξίζουν σε αυτούς που έθεσαν τον πήχη της ύπαρξής τους στις κορυφές αυτού του κόσμου. Σε αυτούς που το ανάστημα της ψυχής τους δεν επιδέχεται μιζέρια. Δεν τους επιτρέπει να μεμψιμοιρούν και να κλαίγονται. Ορθώνεται στα δύσκολα, πάνω απο το ύψος της μικροπρέπειας και της λιποψυχίας αυτού του κόσμου. Τους αναγκάζει να κρύβουν την θλίψη τους κάτω πίσω απο το πιο λαμπερό τους χαμόγελο. Να σκεπάζουν τον πόνο τους κάτω απο την αστραφτερή λάμψη του βλέμματος τους. Στα μάτια τους να τρεμοπαίζει πάντα μία μικρή υγρή σπίθα που σιγοκαίει τα πάθη και τα λάθη τους.
Τα καλύτερα αξίζουν σε εκείνους που πέρασαν με αξιοπρέπεια τα χειρότερα. Σε εκείνους που κάνουν σημαία το ήθος τους και βαδίζουν αγέρωχοι και ευθυτενής στα δύσκολα αυτού του κόσμου. Που κρύβουν τους εφιάλτες που τους στοιχειώνουν πίσω απο την χαρούμενη εικόνα τους.
Εκείνους που αποχωρούν αθόρυβα παίρνοντας την αξιοπρέπεια τους, και κλείνουν πίσω τους απαλά την πόρτα. Αυτούς που τις ώρες της φυγής, επιλέγουν τις σιωπές της ψυχής τους. Αντιστέκονται μπροστά στους σπαραγμούς της καρδιάς τους και διαλέγουν την εκκωφαντικό θόρυβο της σιγής τους. Αψηφούν τις κραυγές των συναισθημάτων τους κ επιλέγουν την περήφανη απομάκρυνση απο τις ψυχοφθόρες διενέξεις. Την ποιότητα του χαρακτήρα τους, απο τον ποταπό εξευτελισμό και τις άσκοπες λογομαχίες και ρήξεις.
Τα καλύτερα αξίζουν σε αυτούς που έθεσαν τον πήχη της ύπαρξής τους στις κορυφές αυτού του κόσμου. Σε αυτούς που το ανάστημα της ψυχής τους δεν επιδέχεται μιζέρια. Δεν τους επιτρέπει να μεμψιμοιρούν και να κλαίγονται. Ορθώνεται στα δύσκολα, πάνω απο το ύψος της μικροπρέπειας και της λιποψυχίας αυτού του κόσμου. Τους αναγκάζει να κρύβουν την θλίψη τους κάτω πίσω απο το πιο λαμπερό τους χαμόγελο. Να σκεπάζουν τον πόνο τους κάτω απο την αστραφτερή λάμψη του βλέμματος τους. Στα μάτια τους να τρεμοπαίζει πάντα μία μικρή υγρή σπίθα που σιγοκαίει τα πάθη και τα λάθη τους.
Υψώνουν λάβαρο το επίπεδό τους και ηγούνται σημαιοφόροι της επίπονης παρέλασης αυτού του κόσμου. Ολόρθοι και περήφανοι δεν θα σε αφήσουν ποτέ να καταλάβεις σε πόσες αρρένες παλεύουν καθημερινά και με ποιά θεριά. Σε ποιά φουρτουνιασμένα πελάγη κολυμπά η ύπαρξη τους και πόσες φορές αντίκρυσαν τον πάτο τους. Σε ποιά υπόγεια έχουνε θάψει την ψυχή τους και πόσες φορές αναγεννήθηκαν μόνοι απο τις στατες τους. Δεν θα τους αντικρύσεις ποτέ να σέρνονται ψάχνοντας τα θρύψαλλα της κομματιασμένης τους καρδιάς.
Θα αφήσουν όσα τους πονάνε να ντύσουν τις ώρες της μοναξιάς τους. Θα βυθίσουν την ύπαρξη τους στο ναυάγιο της, όταν θα τους συντροφεύει η μοναχικοτητα τους. Θα κάνουν τα αποκαλύπτήρια του πόνου τους εκείνες τις ώρες, που τους ακούει μονάχα η ψυχή τους.
Γι αυτό τα καλύτερα αξίζουν σε εκείνους… που η αξιοπρεπής στάση και η συμπεριφορά τους στα χειρότερα, γίνονται παράδειγματα ζωής για τους άλλους.
Της Λίτσας Φιλίππου.
