Ανήκω τη κατηγορία των γυναικών που πιστεύουν ότι με ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια περνάει πιο εύκολα μια στεναχώρια. Κάθε σεζόν, λοιπόν, λατρεύω να παρακολουθώ τις νέες τάσεις στα αγαπημένα μου αξεσουάρ.
Η διαδικασία, μάλιστα, έχει ως εξής: βλέπω, ερωτεύομαι, επιθυμώ μέχρι δακρύων και σπάω το κεφάλι μου να δω πως θα τα καταφέρω να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερα παπούτσια. Γιατί, φυσικά, πιστεύω πως το ντύσιμο το φτιάχνει το παπούτσι. Έτσι, δεν έχω κανένα πρόβλημα να φοράω τα παλιά μου ρούχα, αν τα πατούμενα μου είναι ολοκαίνουρια.
Έτσι και αυτή τη σεζόν και πριν προλάβω να βγάλω τα σανδάλια από τα πόδια μου έχω ήδη βλεφαριάσει τις νέες τάσεις και έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι στη φθινοπωρινή μόδα «όλοι οι καλοί χωράνε».
Αυτό, βέβαια, κάνει την επιλογή πιο δύσκολη αλλά νομίζω ότι όλοι οι γυναίκες έχουν μάθει πια, πως το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος με τη μόδα είναι να την κρατά σε απόσταση και να αφήνεται στις επιταγές της μόνο και αν είναι σίγουρη πως του ταιριάζουν.
Με μια γρήγορη ματιά, θέλω να σου πω πως στα catwalks φέτος είδα και σύγχρονες και ρετρό φόρμες. Και ψηλά τακούνια και φλατ. Και πλατφόρμες και στιλέτο.
Αυτά, όμως, που πραγματικά αγάπησα είναι:
– Τα μποτάκια κάθε είδους. Εξάλλου αν δεν φορέσεις μποτάκι δεν έχεις πρόσωπο να υποδεχθείς το φθινόπωρο. Είναι σα να μπαίνει το καλοκαίρι και να μην έχεις σαγιονάρα. Με ankle boots λες «καλό χειμώνα». Εγώ προτιμώ τα δερμάτινα, με στρογγυλή μύτη και χοντρό τακούνι που μπορώ να φοράω ολημερίς και ολονυχτίς. Θα τα συνδυάσω και με την κλος φούστα μου και με παντελόνι. Τα χαμηλά μποτάκια, εξάλλου, πηγαίνουν με όλα.
– Οι μυτερές γόβες. Απωθημένα από τις 60’s ελληνικές ταινίες που έβλεπα να τα φοράει η Ζωή Λάσκαρη. Βγαίνουν σε πολλά χρώματα αλλά τα θεωρώ υπερφίαλα και κατάλληλα μόνο για όσες μπορούν να παίζουν τη μόδα στα δαχτυλάκια τους. Οι υπόλοιπες μπορούμε να αρκεστούμε σε κάτι πιο συντηρητικό.
– Οι 40’s γόβες. Δεν έχουν καμιά σχέση με τις άνωθεν μυτερές. Για την ακρίβεια είναι ο αντίλογος τους. Έχουν στρογγυλή, γλυκιά μύτη, χοντρό τακούνι και ήσυχο χαρακτήρα. Και δίνουν τύπο. Θα τις συνδυάσω με τα μίντι φορέματα και τις κάλτσες μέχρι το γόνατο.
– Μπότες πάνω από το γόνατο. Κυκλοφορούν σε πολλά διαφορετικά σχέδια για να μεταμορφωνόμαστε από grunge γκόμενα σε sexy, chic lady με άνεση και ευκολία. Δεν μου αρέσουν αυτές με τα κορδόνια, τα δεσίματα, τα τρουκς και τις μεταλλικές λεπτομέρειες. Κουράζομαι.
Μπορώ να έχω ένα ζευγάρι ήσυχο, καμηλό παρακαλώ;
– Loafers. Με χρώμα ή σε ουδέτερες αποχρώσεις. Η άνεση επί ποδός. Μπορεί να μου θυμίζουν λίγο τη θεία μου που έχει πλατυποδία, αλλά μόλις το ξεπεράσω αυτό, βυθίζομαι το μαλακό τους δέρμα και παίρνω τα όρη και τα άγρια βουνά για πλάκα.
– Snakeskin. Ό,τι και να πω, έχει το ενδιαφέρον του. Και όταν το snakeskin έχει και χρώμα, έχει και την εικαστική του προσέγγιση. Φέτος, θα το βρούμε παντού. Από τις γόβες μέχρι τις μπότες. Και θα του πούμε το πολυπόθητο «ναι» γιατί έχει κάτι που μπορεί να σε εξιτάρει.
– Φτερά, λουλούδια, σιρίτια, δαντέλα κ.λ. Κατάλληλα για εκείνες τις στιγμές που έχεις τσακωθεί με την ανωνυμία και την διακριτικότητα. Τα αγαπώ γιατί ξυπνάνε μέσα μου το πιο κιτς κομμάτι του εαυτού μου. Και το κιτς είναι τέχνη. Μη το ξεχνάς αυτό.
– 50’s γόβες και brogues. Αγαπημένα, ρομαντικά, τρυφερά και αξεπέραστα. Επιλογές για εμφανίσεις με τονισμένη μέση, βολάν, πιέτες και πουκάμισα κλειστά έως το λαιμό. Θα τα φορέσω.
Ο Elvis ζει.
– Πλατφόρμες. Η σόλα της καρδιάς και της άνεσης μας συνεχίζει το ταξίδι της στο χρόνο. Λατρεύω εκείνες που είναι τόσο χοντροκομμένες και ατσούμπαλες που δεν χωράει αμφιβολία ότι έχουν δημιουργηθεί για να φωνάζουν σε κάθε βήμα «είμαι εδώ!».Για τα bar. Και το δρόμο. Και τις περιπτώσεις που δε μπορείς να είσαι γλυκιά και απαλή. Υπάρχει η γάτα αλλά υπάρχει και η αγριόγατα.
