Ανέκαθεν θεωρούσα πως όλες αυτές οι υπερβατικές, πολλές φορές εξωπραγματικές εικόνες που βλέπουμε στα όνειρά μας, είναι απόσταγμα βαθύτερων σκέψεων, προβληματισμών και καταστάσεων της καθημερινότητας, μέσα από ένα πιο ονειρικό πρίσμα. Ποτέ δεν ήμουν από εκείνους που πίστευαν ότι μέσα από τα όνειρα, έχουμε τη δυνατότητα να μάθουμε τα μελλούμενα. Σε αντίθεση βέβαια με τη φίλη μου τη Μαρία, η οποία όταν έβλεπε στον ύπνο της κάποιο περίεργο όνειρο, αναζητούσε μία ερμηνεία για αυτά στον ονειροκρίτη, ελπίζοντας πως θα καταφέρει μέσα από αυτό να διαλευκάνει το άγνωστο μέχρι τότε μέλλον! Ένα μεσημέρι λοιπόν, καθισμένες σε μία καφετέρια της περιοχής της, μου διηγήθηκε μία πολύ παλιά ιστορία, από όταν ήμασταν ακόμη στο σχολείο, η οποία άλλαξε τη γνώμη που είχα πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.
Λίγους μήνες, πριν τελειώσουμε το σχολείο και ενώ δίναμε εξετάσεις, η Μαρία είχε δει ένα όνειρο, το οποίο ήταν τόσο «ζωντανό» που ακόμη και δέκα χρόνια μετά θυμόταν να μου το αφηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια. Όλα ξεκινούσαν από την αποθήκη του εξοχικού της, όπου η Μαρία είχε χάσεικάτι, κάποιο μικροαντικείμενο και έψαχνε μανιωδώς να το βρει. Ψαχουλεύοντας μέσα σε κουτιά και μπαούλα, το μάτι της «έπιασε» έναν πολύ παλιό χάρτη. Έμεινε για λίγο να τον παρατηρεί ώσπου άκουσε μία παραδοσιακή μελωδία να έρχεται από μακριά. Βάζει το χάρτη στην τσέπη της και τρέχει προς την κατεύθυνση από την οποία ερχόταν η μελωδία. Φτάνοντας στη μεγάλη βεράντα του σπιτιού, είδε την οικογένειά της, τον παππού, τη γιαγιά, τους γονείς, τους θείους να έχουν στήσει χορό.
Την προσκαλούσαν να τους ακολουθήσει κάνοντάς της νοήματα και γελώντας, εκείνη όμως, αποφάσισε να χωριστούν και άρχισε να τρέχει μακριά τους. Ξεμακραίνοντας μέσα στα λιβάδια με μεγάλη ταχύτητα, σκόνταψε σε μία πέτρα και έπεσε κάτω. Σηκώθηκε και κοίταξε τα χέριατης, είχαν γίνει καφέ από το χώμα. Αυτό το πέσιμο έγινε η αφορμή να θυμηθεί τον χάρτη. Τον έβγαλε από την τσέπη, τον άνοιξε, άρχισε να τον παρατηρεί για μία ακόμη φορά, ώσπου κάτω από το χάρτη και τα μάτια της, μία μικρή χελώνα διέσχιζε την απόσταση ανάμεσα στα πόδια της. Επέστρεψε το βλέμμα στο χάρτη και από το πουθενά, κατακόκκινα καλλιγραφικά γράμματα σχηματίστηκαν στο κιτρινισμένο χαρτί, γράφοντας τη λέξη «ΧΡΥΣΟ».
Ομολογώ πως ακόμη και εγώ, αν είχα δει κάποιο παρόμοιο όνειρο, θα είχα μπει στη διαδικασία να αποκρυπτογραφήσω τα μηνύματα που μου προσπαθεί να μου «στείλει». Έτσι έκανε και η Μαρία το επόμενο κιόλας πρωί. Ήταν δύσκολο να συνδεθούν όλα τα σημάδια σε μία ολοκληρωμένη «πρόβλεψη», όμως, όλα τους αποδείχθηκαν έγκυρα και με το παραπάνω. Όπως την προειδοποιούσε το χαμένο αντικείμενο που έψαχνε στην αυλή, έτσι και η Μαρία δεν κατάφερε να μπει τότε στη σχολή που είχε θέσει ως πρώτη επιλογή. Ο χάρτης βέβαια, την οδήγησε στο ταξίδι που έκανε λίγους μήνες μετά μέχρι την Αγγλία, το μέρος που επέλεξε για τις σπουδές της. Ο χορός στην ύπαιθρο ήταν ένα ευοίωνο σημάδι καλής υγείας, ενώ ο χωρισμός, την προετοίμαζε για ένα ακόμη ταξίδι, διακοπών αυτή τη φορά. Τα χέρια υποδήλωναν ένα «στραβοπάτημα» που έκανε κάπου στα μισά του πρώτου έτους και η χελώνα τις καθυστερήσεις που προέκυψαν από αυτό. Τέλος, η λέξη «χρυσό», παρότι σύμφωνα με τον ονειροκρίτη επιδέχεται πολλές ερμηνείες, δεν κατάφερε ποτέ να διαπιστώσει ποιο γεγονός έκρυβε από πίσω.
