Ανήμερα των γενεθλίων του αδερφού μου η μητέρα μου του έκανε ένα μεγάλο πάρτι, μάλλον για να χορτάσει την ανάγκη της για φιγούρα, παρά για να χαρεί ο αδερφός μου. Είχε διακοσμήσει το σπίτι με λευκές και κίτρινες λεπτομέρειες και όλα ήταν άψογα. Όλα εκτός από ένα πράγμα. Κάτω από αυτήν την τελειότητα κρυβόταν ένα μυστικό, μία προδοσία, μία ντροπή. Κάτω από αυτή την τελειότητα κρυβόταν ένα πληγωμένο κοριτσάκι.
Παρακολουθούσα τους γύρω μου να γελούν και να τρώνε, να του εύχονται, να τον ακούν να περιγράφει με χαρά και ενθουσιασμό τη νέα του δουλειά και να είναι υπερήφανος, περηφάνια όμως δεν θα έπρεπε να νιώθει. Το μόνο που μπορούσα να πω από μέσα που ήταν «πού να ξέρατε»…
Ο αδερφός μου που κάποτε σεβόμουν όσο κανένας άλλος εγκατέλειψε την κόρη του. Παντρεύτηκε μία άλλη γυναίκα, η οποία τον πίεσε όσο δεν πήγαινε να μετακομίσουν στην άλλη άκρη της χώρας και έτσι μία ωραία πρωία μάζεψε τα πράγματά του και με τη δεύτερη γυναίκα του και το γιο τους και έφυγαν. Η κόρη του από τον πρώτο του γάμο έμεινε πίσω. Φυσικά έχει τη μητέρα της, η οποία τη λατρεύει αλλά τι γίνεται με τον πατέρα της; Απλά την εγκατέλειψε.
Σε κάποιες περιπτώσεις αναγνωρίζω ότι ο πατέρας δεν έχει άλλη επιλογή από το να φύγει, αλλά στην περίπτωσή μας είχε κι άλλες επιλογές. Πώς μπόρεσε ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται λογικός να πει «θα αφήσω την κόρη μου και θα φύγω. Προτιμώ τη νέα μου δουλειά και τη νέα μου οικογένεια από εκείνη»;
Ποιος κάνει κάτι τέτοιο; Τι είδους γονιός «πουλάει» ουσιαστικά την αγάπη του παιδιού του; Ίσως κάποιος που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε κάνει παιδιά.
Πείτε με τρελή, πείτε με όπως θέλετε, αλλά αν δεν μπορείτε να είστε εκεί για το παιδί σας μη γίνεστε γονείς. Μην αναπαράγεστε αν δεν σκοπεύετε να δώσετε τον εαυτό σας. Η φύση ορίζει να φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι όταν μεγαλώσουν και όχι οι γονείς από το σπίτι όταν τα παιδιά είναι μικρά. Πάντα πίστευα ότι είναι στη φύση του ανθρώπου, είναι ένστικτο το να θες να προστατεύσεις τα παιδιά σου αλλά όπως αποδείχθηκε το ένστικτο αυτό δεν το έχουν όλοι.
Μπορεί να είναι αδερφός μου αλλά ο σεβασμός μου χάθηκε. Τον θεωρούσα ήρωα αλλά προτίμησε να θυσιάσει το παιδί του στο βωμό του νέου του έρωτα.
Δεν μπορώ πια να τον κοιτάξω στα μάτια. Κάθε φορά που μου μιλάει νιώθω την ανάγκη να τον περιφρονήσω.
Πολλοί πιστεύουν ότι δεν θα αντέξει πολύ μακριά από την κόρη του και ότι θα επιστρέψει αλλά εγώ δεν το πιστεύω.Το μόνο που πιστεύω είναι ότι δεν τον νοιάζει καθόλου, ότι δεν ενδιαφέρεται. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο πιστεύει και η κόρη του.
Ευτυχώς που το παιδί αυτό έχει μία εξαιρετική μητέρα και μία ευρύτερη οικογένεια που του στέκονται και το βοηθούν με κάθε τρόπο.
Εγώ από τη μεριά που θα είμαι πάντα εκεί για εκείνη και δεν θα την αφήσω ποτέ. Να είστε σίγουροι ότι κάθε φορά που θα με ρωτάει γιατί ο μπαμπάς της δεν την αγαπά και γιατί την παράτησε θα είμαι η πρώτη που θα της λέει «να τον πάρουμε τηλέφωνο να τον ρωτήσουμε».
