Μην με αφήσεις να κλάψω μαμά. Οι πνεύμονές μου δεν θα μεγαλώσουν, δεν θα δυναμώσουν, δεν θα με κάνουν σοφότερο.
Μην με αφήσεις να κλάψω μαμά. Μην ακούς αυτές τις συμβουλές, τα φιλιά σου δεν θα με χαλάσουν, δεν θα με κάνει εξαρτημένο το στήθος σου, δεν το κάνω για να σε χειριστώ.
Μην με αφήσεις να κλάψω μαμά. Μπορώ μόνο εσένα να εμπιστευτώ, ξέρω μόνο τη φωνή σου, τη μυρωδιά σου, μόνο εσένα σκέφτομαι από τότε που βγήκα από τη μήτρα σου.
Μην με αφήσεις να κλάψω μαμά. Μη με μάθεις να παρηγοριέμαι μόνο μου, δεν το χρειάζομαι, βασίζομαι σε σένα. Εσένα χρειάζομαι.
Μην τους ακούς. Δεν με κακομαθαίνεις όταν αναταποκρίνεσαι στο κλάμα μου. Δεν σου ζητώ παρηγοριά τη νύχτα για να σε ενοχλήσω, σε αναζητώ γιατί σε χρειάζομαι, γιατί δεν καταλαβαίνω αυτόν τον κόσμο που ζούμε, γιατί μόλις μαθαίνω να αγαπώ.
ΜΗ ΜΟΥ ΜΑΘΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΝΑ ΚΛΑΙΩ
Να υποφέρω, να νιώθω μοναξιά. Θα το μάθω, το υπόσχομαι. Μια μέρα θα υποφέρω πραγματικά και η κραυγή μου δεν θα είναι για να με κρατήσεις στην αγκαλιά σου ή για να μου δώσεις το στήθος σου. Μια μέρα η κραυγή μου θα είναι ενήλικα και δεν θα μπορείς να με παρηγορήσεις.
Εκείνη τη μέρα θέλω να θυμάμαι πιο απλές μέρες. Μέρες που οι γονείς μου με έπαιρναν αγκαλιά και με φιλούσαν και μόνο με αυτό σταματούσα να κλαίω.
Εκείνες οι μέρες δεν γυρίζουν πίσω και αν δεν τις έχω πως θα τις θυμάμαι;
Μην με αφήσεις να κλάψω μαμά.
«Όταν αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας, επικοινωνούμε ότι αγαπιούνται και εκτιμώνται. Δεν τα κακομαθαίνουμε, αλλά τους δίνουμε μια βάση ασφάλειας και συναισθηματικής νοημοσύνης».
L.R. Knost
