Πριν από μερικά χρόνια ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος βρέθηκε στο Βερολίνο όπου έζησε για καιρό και συνεργάστηκε με γερμανικά θέατρα.
Επέστρεψε και επέλεξε τη σκηνοθεσία αντί της υποκριτικής. Ο ίδιος αποκάλυψε τον λόγο για τον οποίο έφυγε και πόσο ίδια ή διαφορετική βρήκε τη χώρα και τους ανθρώπους της.
«Έφυγα γιατί ήθελα να γνωρίσω καινούργια πράγματα. Χρειαζόμουν ανανέωση. Νέες προκλήσεις. Κάτι καινούργιο να με κινητοποιήσει. Με την επιστροφή μου στην Ελλάδα είδα τη χώρα και τους ανθρώπους αλλαγμένους. Προς το χειρότερο φυσικά. Μιζέρια, οικονομική εξαθλίωση, αλλά και εγωισμός, φθόνος, μοιρολατρία. Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν άλλαξε ούτε η χώρα ούτε οι άνθρωποι. Απλά η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τον κρυμμένο εαυτό της χώρας και των ανθρώπων. Το περιτύλιγμα είχε σκιστεί και αποκαλύφθηκε το μίζερο εσωτερικό. Αυτό που κρυβόταν τόσα χρόνια κάτω από τα φρου – φρου και τα αρώματα»
Τι τον σοκάρει και τι τον τρομάζει σήμερα εδώ; Τι τον ηρεμεί και τον γοητεύει;
«Με σοκάρει ο εγωισμός και η αγένεια. Με τρομάζει ο ερασιτεχνισμός και η ημιμάθεια. Με ηρεμεί ένα ποτό σε κάποια μπαράκια στο κέντρο της Αθήνας, ένα καλό φαγητό με φίλους, μία βόλτα στον ήλιο. Με γοητεύει το διπλό πρόσωπο της πόλης. Η μεταμόρφωση του μπετονένιου τέρατος της μέρας στη μοιραία και σαγηνευτική πόρνη της νύχτας. Η Αθήνα είναι μία πόλη που συνδυάζει χαρακτηριστικά που σπάνια τα βρίσκεις σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις», λέει ο ηθοποιός στην εφημερίδα Αυγή.
