«Η υιοθεσία δεν έχει να κάνει με το ποια παιδιά χρειάζεσαι εσύ, αλλά με το ποια παιδιά χρειάζονται εσένα», λέει η Bethany Μ., μια μαμά 6 παιδιών, τα 2 από τα οποία είναι υιοθετημένα.
«Το όνομά μου είναι Bethany και ζω στο νότιο Ουισκόνσιν με τον σύζυγό μου, τον Paul, και τα έξι παιδιά μας, ηλικίας από σχεδόν 12 ετών έως λίγο περισσότερο από 7 μηνών. Η οικογένειά μας είναι μοναδική καθώς τα δύο μικρότερα αγόρια μου εντάχθηκαν στην οικογένειά μας μέσω υιοθεσίας, και καθένα από αυτά έχει μια αναπηρία.
Ο Troy, ο σχεδόν 4χρονος γιος μας, έχει σύνδρομο Down και ο Owen , που είναι 7 μηνών, έχει σύνδρομο Koolen-de Vries, το οποίο μοιάζει με το σύνδρομο Down – στο σύνδρομο Down παρουσιάζεται ένα επιπλέον αντίγραφο ενός χρωμοσώματος, ενώ στο σύνδρομο Koolen-de Vries παρουσιάζεται μια (μερική) διαγραφή ενός άλλου. Με λίγα λόγια, είμαστε μια χρωμοσωμικά ουδέτερη οικογένεια.
Αν και έχουμε υιοθετήσει δύο φορές τώρα, και κάθε εμπειρία ήταν εξίσου εκπληκτική, θα επικεντρωθώ στην πρώτη μας υιοθεσία. Είχαμε τόσα πολλά να μάθουμε για τον εαυτό μας, την υιοθεσία και τις ειδικές ανάγκες, και τόσα πολλά από αυτά τα μάθημα έγιναν στο πρώτο μας ταξίδι υιοθεσίας.
Προσωπικά ήθελα να υιοθετήσω από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι. Όταν παντρευτήκαμε με τον άντρα μου και έμεινα έγκυος, όμως, η αυτή μου η επιθυμία μπήκε στην άκρη. Μια μέρα, αφού είχαμε αποκτήσει ήδη 4 παιδιά, έφτασε στα αυτιά μου η ιστορία μια γνωστής μας.
Η κοπέλα ήταν ετοιμόγεννη αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούσε να κρατήσει το παιδί και προτίμησε να το δώσει για υιοθεσία. Αμέσως πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και τον ρώτησα αν θέλει να κινήσω τις απαραίτητες διαδικασίες ώστε να το πάρουμε εμείς κι εκείνος συμφώνησε αμέσως. Στην πορεία, έμαθα πως το παιδάκι είχε ανθρώπους να το φροντίσουν και πως η οικογένεια της κοπέλας θα αναλάμβανε να το μεγαλώσει χωρίς να χρειαστεί να δοθεί σε υιοθεσία.
Η πληροφορία αυτή με χαροποίησε πολύ αλλά η όλη ιστορία μου ξύπνησε την παιδική μου επιθυμία να υιοθετήσω ένα παιδάκι που με χρειαζόταν!
Μετά από πολύ σκέψη, αποφασίσαμε πως το καλύτερο για εμάς ήταν να αναλάβουμε τη φροντίδα ενός παιδιού που δεν θα είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει σε μια οικογένεια. Άρχισα να διαβάζω μανιωδώς για παιδιά με σύνδρομο down και, σταδιακά, ένιωσα θαυμασμό για αυτούς τους ανθρώπους.
Τα υπόλοιπα έγιναν σχετικά γρήγορα και, πολύ σύντομα, κρατούσαμε στην αγκαλιά μας τον μικρό μας Troy. Τρία χρόνια αργότερα υιοθετήσαμε και τον Owen και η οικογένειά μας μεγάλωσε κι άλλο».
mama365.gr
