Η οικογένεια είναι πολύ σημαντική στη ζωή κάθε ανθρώπου, αλλά δεν καλύπτει πάντα την ανάγκη μας να δεθούμε με κάποιον τόσο που να νιώθουμε ότι μπορούμε να μοιραστούμε τα πάντα μαζί του. Αυτή η γυναίκα είχε έναν αδερφό πολύ μικρό για να χτίσει μαζί του την αδερφική σχέση που πάντα της έλειπε. Βρήκε όμως την ιδανική αδερφή στο πρόσωπο της κολλητής της και μοιράζεται μαζί μας τη χαρά και τις σκέψεις της.
«Με τον θετό μου αδελφό έχουμε 13 χρόνια διαφορά. Όταν εκείνος γεννήθηκε, εγώ έμπαινα στην εφηβεία και τα άγχη μου ήταν πολύ διαφορετικά από το πότε θα φάω και πότε θα με πάρει η μαμά αγκαλιά. Κι όταν εκείνος ξεκινούσε νηπιαγωγείο έγω έφευγα για το πανεπιστήμιο.
Κατά συνέπεια, μεγάλωσα περισσότερο ως μοναχοπαίδι και αυτό ήταν που διαμόρφωσε την προσωπικότητά μου. Αγαπώ την ανεξαρτησία και την οργάνωση, είμαι τόσο εξωστρεφής όσο χρειάζεται, αλλά μπορώ να περάσω και άπειρες ώρες με μοναδική παρέα τον εαυτό μου.
Παρ’ όλ’ αυτά, πάντα ζήλευα τις γυναικείες φιλίες, ειδικά εκείνες που είναι σαν σχέσεις αδερφικές. Ίσως γιατί ένιωθα πως το να έχεις κάποιον να σε καταλαβαίνει και να σε στηρίζει εξ ολοκλήρου είναι υπερπολύτιμο στη ζωή.
Ως μοναχοπαίδι, δε ξανοιγόμουν πολύ και κάπως έτσι βγήκε και το πανεπιστήμιο, με πολλές παρέες, αλλά καμία δυνατή φιλία. Ώσπου, στην πρώτη μου δουλειά, έπεσα πάνω στον άνθρωπο που έψαχνα.
15 χρόνια μετά, αυτός ο άνθρωπος είναι η αδερφή που δεν είχα ποτέ μου.
Και χρησιμοποιώ τη λέξη “αδερφή” γιατί η λέξη “φίλη” δεν μπορεί να περιγράψει όσα νιώθουμε κι οι δυο μας.
Από τότε που “κολλήσαμε” έχουμε δει κι έχουμε κάνει τα πάντα μαζί κι ήμασταν η μία δίπλα στην άλλη σε γάμους και γεννητούρια. Ήταν δίπλα μου όταν βρήκα τον άντρα μου αναίσθητο στο πάτωμα και όταν τα παιδιά διαγνώστηκαν με αυτισμό. Κι έχουμε περάσει μαζί δυσκολίες και θανάτους. Δεν μένουμε πια στην ίδια πόλη, αλλά τα λέμε συνέχεια και βρισκόμαστε από κοντά σε κάθε ευκαιρία – δε σταματήσαμε ούτε όταν είχαμε μωρά παιδιά. Και ξέρει σίγουρα περισσότερα για μένα, απ’ ότι ο ίδιος μου ο σύζυγος.
Μπορεί να μην έχουμε το ίδιο αίμα, μοιραζόμαστε όμως πολλά περισσότερα απ’ το να ήμασταν απλώς αδέρφια.
Μου πήρε λίγο καιρό να ανακαλύψω πως όταν στην οικογένειά σου δεν βρίσκεις τους δεσμούς που ψάχνεις, μπορείς να τους δημιουργήσεις εσύ. Να αναζητήσεις τους ανθρώπους που σου ταιριάζουν – και τους ταιριάζεις – να χτίσεις μαζί τους σχέσεις υγιείς και δυνατές και να μοιραστείτε όλα τα καλά και τα κακά της ζωής σας. Σχέσεις, που απαιτούν χρόνο, δουλειά και πίστη ώσπου, όταν έρθει η στιγμή με το καλό, δεν χρειάζεται να ψάξεις νονά για τα παιδιά σου – βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου.
Σκέφτομαι πολλές φορές τι θα αφήσω πίσω για τα παιδιά μου, τι θα θυμούνται από μένα και αν θα γνωρίζουν ποια ήμουν αληθινά και πως διαμορφώθηκα μέσα απ’ τις εμπειρίες μου πριν γεννηθούν. Ο άντρας μου είναι υπέροχος, αλλά δεν γνωρίζει σε βάθος την προσωπική μου ιστορία. Όχι, τουλάχιστον, όπως τη γνωρίζει και μπορεί να τη μεταφέρει στα παιδιά μου η αδερφική μου φίλη.
Έχουμε μάθει να αποκαλούμε με τη φράση “το άλλο μου μισό” τους συντρόφους μας, αλλά για μένα ταιριάζει απόλυτα μόνο στην… αδερφή μου. Είναι η μόνη που με αποδεχόταν πάντα όπως ακριβώς είμαι και η παρουσία της μου δίδαξε ότι όσο μόνοι και αν νιώθουμε υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος που μπορεί να καλύψει πλήρως το κενό που έχουμε μέσα μας.
Το να έχεις μια αδερφή είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Μια αληθινή φίλη που σε κάνει να γελάς και σε καταλαβαίνει με ένα βλέμμα. Που περνάτε καλά ακόμη κι αν δεν κάνετε τίποτα απολύτως. Που είναι δίπλα σου σε κάθε καταιγίδα και παίζει με τα παιδιά σου σαν να ήταν τα δικά της.
Ακούστε τι σας λέω. Αν δεν είχατε ποτέ μια αδερφή, δεν είναι ποτέ αργά να βρείτε κι εσείς μία!»
