Ο Χρήστος Νικολόπουλος, ήταν ο βράδυ της Τρίτης, καλεσμένος του Γρηγόρη Αρναούτογλου! Ο σπουδαίος λαϊκός καλλιτέχνης μίλησε για την πορεία του στο μουσικό στερέωμα, από τα πρώτα του βήματα μέχρι σήμερα. Περιέγραψε τις δυσκολίες, τις κακοτοπιές, τις αντιζηλίες, τον φθόνο που βίωσε και τον έφτασαν στο σημείο να παθαίνει κρίσεις πανικού. Στο επίκεντρο αυτής της ενδιαφέρουσας συνάντησης, και οι συνεργασίες που έκανε με τους Μ. Χιώτη, Μ. Αγγελόπουλο, Στ. Καζαντζίδη, Γ. Ζαμπέτα, αλλά και πολλούς άλλους καταξιωμένους δημιουργούς. Ο Χρήστος Νικολόπουλος αποκαλύπτει μια ιστορία για το πρώτο του μπουζούκι που του το πήραν, και αφηγείται πώς αυτό έφτασε επιτέλους σήμερα, μετά από πολλά χρόνια, στα χέρια του.
Η ιστορία με τα δυο μπουζούκια που χάθηκαν και… ξαναβρέθηκαν: Δάνεισα σε κάποιον το πρώτο μου μπουζούκι και εκείνος το πούλησε γιατί είχε ανάγκη χωρίς να με ρωτήσει. Εκείνο το μπουζούκι το βρήκα και τώρα είναι στο μάστορα και φτιάχνεται. Πριν ένα χρόνο που μου έκλεψαν το μπουζούκι μου, είχα μεγάλο δεσμό μαζί του και τελικά το βρήκα και αυτό. Αυτός που το έκλεψε ο νεαρός, το πήγε σε ένα παλαιοπωλείο και αυτός που πήγε να το αγοράσει κατάλαβε ότι είναι το δικό μου από μια ανάρτησή μου στο διαδίκτυο και ειδοποίησε την αστυνομία.
Με τη σύζυγό μου είμαι μαζί πάνω από 50 χρόνια. Τη γνώρισα σε ένα κέντρο στη Κόρινθο και δέσαμε. Είναι λογίστρια. Είχε υπομονή και κατανόηση. Μέχρι να βρω το δρόμο μου, δούλευα πάρα πολύ και έλειπα. Δεν ζήλευα ούτε εγώ, ούτε όμως κι εκείνη.
Η στεναχώρια και οι κρίσεις πανικού: Είμαι ευαίσθητος. Συγκινούμαι εύκολα. Στο χώρο μας υπάρχει αντιζηλία και φθόνος. Πληγώθηκα αρκετές φορές και η στεναχώρια μου με οδήγησε σε κρίσεις πανικού. Μια φορά, άρχισα να χάνω τον αέρα μου, να μην έχω οξυγόνο, μέσα στο αεροπλάνο. Μετά άρχισα να έχω θέμα με κρίσεις πανικού και λίγο μελαγχολία… Μπαίνω πλέον στα αεροπλάνα αλλά όχι για μεγάλα ταξίδια.
Ο Ζαμπέτας ήταν φοβερός άνθρωπος με χιούμορ. Αυτός και ο Μανώλης Χιώτης ήταν οι μεγαλύτεροι μάγκες για μένα
