“Είχε γίνει κάτι με έναν φίλο μου, στον οποίο δεν είχα φερθεί καλά. Το έμαθε και τσακωθήκαμε πολύ άσχημα. Αλλά εγώ τον αγαπούσα πάρα πολύ και ακόμη τον αγαπάω, δεν μπορούσα να αντέξω ότι δεν θα ήταν στη ζωή μου. Και έφταιγα εγώ”.
Τραγουδιστής, ηθοποιός, συνθέτης, στιχουργός, ο Αναστάσιος Ράμμος είναι αυτή τη στιγμή ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα στη μουσική σκηνή. Μιλώντας στο Down Town και τον Πάνο Ζόγκα, ο Αναστάσιος Ράμμος εξομολογείται για τη δύσκολη συναισθηματική περίοδο που πέρασε.
Διάβασα ότι έφυγες για ένα διάστημα στην Κύπρο.
Πήγα για να εκπαιδεύσω κάποια άτομα για ένα μαγαζί τατουάζ που θα άνοιγαν εκεί και είχα εμπειρία στο πώς θα γίνει, ταυτόχρονα μου έγινε πρόταση και δούλεψα στα μπουζούκια. Έφυγα όμως σχετικά γρήγορα γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις, όπως την Amita motion, τα Madwalk, video clips, τραγούδια, και δεν μπορούσα να τα συνδυάσω.
Δήλωσες ότι είχες πάθει κατάθλιψη εκεί.
Κατά κάποιον τρόπο ήταν λίγο δύσκολη συναισθηματική περίοδος. Είχα κάνει κάποιες προσωπικές επιλογές στη ζωή μου και οι επιπτώσεις αυτών των επιλογών φάνηκαν όταν βρισκόμουν εκεί. Δεν το περίμενα, ήταν αναπάντεχο και σκληρό. Σαν ένα ξεχασμένο κακό σημείωμα που βρίσκεις στην τσέπη τού μπουφάν σου και σε ταράζει πολύ. Ήμουν και μόνος, έλειπαν οι δικοί μου, οι φίλοι και η οικογένεια. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Έτσι τα μάζεψα και γύρισα. Τι έκανα εκείνη τη μαύρη περίοδο; Αυτό που με βοήθησε ήταν η εκκλησία. Έμενα ακριβώς δίπλα στην εκκλησία και έτσι ξύπναγα νωρίς και κάθε πρωί καθόμουν στη λειτουργία και προσευχόμουν. Πιστεύω στον Θεό. Είμαι Χριστιανός. Όχι στους παπάδες και σε όλα αυτά, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη. Δεν με βοήθησε ο παπάς, ο χώρος με βοήθησε.
Τι ήταν αυτό το «σκοτεινό σημείωμα» που λες; Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος;
Είχε γίνει κάτι με έναν φίλο μου, στον οποίο δεν είχα φερθεί καλά. Το έμαθε και τσακωθήκαμε πολύ άσχημα. Αλλά εγώ τον αγαπούσα πάρα πολύ και ακόμη τον αγαπάω, δεν μπορούσα να αντέξω ότι δεν θα ήταν στη ζωή μου. Και έφταιγα εγώ. Σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να υπάρχω, σε ό,τι έβλεπα υπήρχε μόνο ματαιότητα και μαυρίλα. Έλεγα, γιατί γράφω μουσική; Γιατί τραγουδάω; Δεν έβρισκα πουθενά νόημα. Πολύ κλάμα. Ήμουν συνεχώς στο κρεβάτι χωρίς να τρώω και μπροστά μου το χάος. Όλο αυτό το τριπάκι κράτησε έναν μήνα και με βοήθησαν οι φίλοι μου να βγω από αυτό. Όχι, δεν ζήτησα βοήθεια γιατρού. Ήταν μια φάση, πέρασε, ξαναμπήκα σε πρόγραμμα.
