«Όλοι μέσα, δουλεύαμε σαν ρομπότ.»
Μολονότι αρχικά έχει ορισμένους ενδοιασμούς, λόγω μη γνώσης της Ισπανικής γλώσσας, η δίψα για γνώση και γαστριμαργική περιπέτεια, οδηγεί τον Λάμπρο Βακιάρο στο San Sabastian για να κάνει την πρακτική του.
«Ο ενθουσιασμός μου, αλλά και η παρότρυνση ενός chef, του Τόνυ Καβαλιέρου, μου έδωσαν την κατάλληλη ώθηση για να βρεθώ στην Ισπανία. Βέβαια, τα πράγματα εκεί δεν ήταν καθόλου εύκολα. Δούλευα 17 ώρες την ημέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ και κοιμόμασταν 20 άτομα στο υπόγειο -3 του εστιατορίου σε ένα χώρο που δεν ξεπερνούσε τα 20 τετραγωνικά. Οι συνθήκες ήταν σκληρές, αλλά το εστιατόριο είχε μια απίστευτα εξοπλισμένη και οργανωμένη κουζίνα. Όλοι μέσα, δουλεύαμε σαν ρομπότ. Αυτό που θα σε εντυπωσιάσει είναι πως το συγκεκριμένο εστιατόριο είχε χωρητικότητα πενήντα ατόμων και οι chef που εργαζόμασταν εκεί, ήμασταν 95! Οι μόνοι, όμως, που πληρώνονταν ήταν μόλις έξι άτομα. Οι υπόλοιποι, δουλεύαμε χωρίς λεφτά. Αυτό που μας παρείχαν ήταν στέγη και τροφή», αποκαλύπτει στο People.
Με την πολύτιμη οικονομική βοήθεια της μητέρας του, ο Λάμπρος θα παραμείνει στην Ισπανία για έντεκα μήνες. «Στο συγκεκριμένο εστιατόριο που σου ανέφερα, έμεινα για τέσσερις μήνες. Ύστερα, εργάστηκα στην Τενερίφη για ένα περίπου μήνα και η τελευταία μου επαγγελματική ενασχόληση στην Ισπανία ήταν σε ένα sushi bar στην Μαδρίτη, όπου ουσιαστικά μαθαίνω την φιλοσοφία του sushi», παραδέχεται.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, παίρνει το πτυχίο του από την σχολή και ξεκινά πλέον να εργάζεται σε εστιατόρια ως επαγγελματίας chef.
