Καλεσμένος του Νίκου Χατζηνικολάου στο «Ενώπιος Ενωπίω» ήταν ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο οποίος μίλησε για τη ζωή του μετά την κατοχή, τους γονείς του, αλλά και την αποκάλυψη στο βιβλίο του για τον εθισμό με τον τζόγο.
Ο μεγάλος ηθοποιός δήλωσε ότι οι γονείς του ήταν πρωταγωνιστές της οπερέτας, ωστόσο τον πατέρα του δεν τον έζησε. «Ο πατέρας μου δεν είχε παντρευτεί την μητέρα μου και η μητέρα μου το έφερνε βαρέως ότι εγώ ήμουν ένα εξώγαμο παιδί. Η μητέρα μου χρόνια μετά, ζήτησε να παντρευτούν. “Για να συνεχίσει να σε βοηθάει ο γιός μου θα με παντρευτείς του είπε και παντρεύτηκαν εκείνη στα 60 και εκείνος στα 70 και μετά χώρισαν. Ο πατέρας μου ήταν τενόρος και η μητέρα μου πριμαντόνα», δήλωσε χαρακτηριστικά και αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια μετά την κατοχή:
«Ήταν δύσκολα δεν μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε. Mετά το 1948 αρχίσαμε να κυκλοφορούμε στον δρόμο. Ήταν μια διαλυμένη κατάσταση. Η ανάγκη για επιβίωση δεν μας άφησε να κάνουμε όνειρα. Τη βγάζαμε στους δρόμους. Ήμουν στο σπίτι με τη γιαγιά που δημιουργούσε ένα κλίμα φόβου και τρόμου. Από εκεί σέρνω κάποια κατάλοιπα».
Όσον αφορά στην πλούσια προσωπική του ζωή και στο γεγονός ότι δεν είχε δημοσιοποιηθεί σχεδόν ποτέ τίποτα: «Είχα μια απέχθεια στο σκάλισμα της προσωπικής ζωής. Δεν ζητούσαν να μάθουν κάτι για καλό. Ήταν μια νοσηρή περιέργεια. Απέκλεισα την προσωπική μου ζωή από τη δημοσιότητα», δήλωσε και αναφορικά με τη σχέση του με την Έλενα Ναθαναήλ απάντησε: «Ο έρωτας δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή μου. Πέρασα ελαφρά από αυτή την ιστορία. Με τα παιδιά μου είμαι φιλαράκια. Με την κόρη μου έχουμε παίξει και μαζί. Η κόρη μου θέλει με τα δικά της όπλα να πολεμήσει. Προσπαθούμε να απελευθερωθούμε ο ένας από τον άλλο».
Σχετικά με τον εθισμό του στον τζόγο: «Όλοι έχουν μείνει σε αυτό το σημείο του βιβλίου μου γιατί πουλάει. Θα είχα κάθε λόγο να το εξαφανίσω… Νομίζω ότι ο τζόγος κατά την φιλοσοφική μου άποψη, είναι έμφυτος. Από μικρά παιδάκια λέμε αυτό είναι δικό μου και ποιος θα κερδίσει κέρματα. Είναι ένα σκαλοπάτι που οδηγεί στην μεγάλη κατηφόρα. Αν μπλέξεις με αυτό, είναι ένας καταστροφικός εθισμός. Το λέει άλλωστε και το ρητό πας παίζων χάνει. Κανείς δεν βγαίνει νικητής, όποιος τζογάρει χάνει. Στιγμιαίες είναι οι νίκες, όπως και το ναρκωτικό… Ήταν μια παγίδα. Έγραψα αυτό το πράγμα για να πω πόσο καταστροφικό είναι, όπως θα έλεγα και για τα ναρκωτικά. Δεν το έκανα για να πω ότι έπαιζα. Ωστόσο έγινε σημαία».
