Πρόκειται για μία από τις πλέον φρικιαστικές εγκληματικές υποθέσεις στα χρονικά της χώρας μας και μάλιστα σε βάρος ενός μικρού παιδιού. Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 2006 όταν ο 11χρονος Άλεξ εξαφανίστηκε. Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται μέσα από τηλεοπτική εκπομπή που «φώτιζε» μυστήρια εξαφανισμένων ανθρώπων, ώσπου βρέθηκε η άκρη του νήματος και η αλήθεια βγήκε στο φως.
Ο 11χρονος Αλεξ Μεσχισβίλι που ζούσε στη Βέροια ήταν ένα από τα πολλά παιδιά που πέφτουν καθημερινά θύματα bullying από συμμαθητές του. Μόνο που στην δική του περίπτωση, η παρενόχληση έφτασε μέχρι τον φόνο.
Οι τοπικές διωκτικές αρχές της Βέροιας χειρίστηκαν αρχικά λανθασμένα το θέμα της εξαφάνισης του, με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος και οι δράστες (οι συμμαθητές του Άλεξ με τη βοήθεια συγγενών τους) να εξαφανίσουν το πτώμα του. Έτσι, παρά την ομολογία των δραστών, η υπόθεση δεν μπόρεσε να κλείσει χωρίς την εύρεση του πτώματος.
Μια υπόθεση που, όπως διαβάσαμε και στην σελίδα του «Rosa» στο Facebook, περιγράφεται μόνο με τη λέξη ντροπή:
«Έκλεισε και μπήκε στο αρχείο για πάντα η υπόθεση δολοφονίας και εξαφάνισης του 11χρονου Αλεξ Μεσχισβίλι στη Βέροια το 2006.
Για να θυμόμαστε ο μικρός, Γεωργιανής καταγωγής, Αλεξ δεχόταν άγριο μπούλινγκ από τους συμμαθητές του ώσπου στις 3 Φεβρουαρίου του 2006 πάνω σε κάποια συνηθισμένη παρενόχληση ο μικρός σπρώχτηκε έπεσε χτύπησε και σκοτώθηκε.
Οι συγγενείς των παιδιών που συμμετείχαν στο έγκλημα φρόντισαν να εξαφανίσουν το σώμα του μικρού και να απλώσουν ένα πέπλο σιωπής πάνω απ την πόλη.
Πάρα το γεγονός ότι τα παιδιά ομολογησαν την πράξη τους, εφόσον δεν βρέθηκε το σώμα του μικρού δεν μπορούσαν να απαγγελθούν κατηγορίες, έτσι το έγκλημα παρέμεινε ατιμώρητο για πάνω απο μια πενταετία, όταν και χάρη στην επιμονή της μητέρας του παιδιού συγγενείς και δράστες οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη όπου υπήρξαν κάποιες καταδίκες αντιστρόφως ανάλογες όμως της βαρύτητας του εγκλήματος.
Ενα παιδί 11 χρονών στα αζήτητα εξαιτίας της σιωπής που οι λίγοι, δυστυχώς, επέβαλαν στους πολλούς, της απροθυμίας και των παραβλεψεων της αστυνομίας.
Μόνο μια λέξη, ντροπή…»
