Μία εκ βαθέων συνέντευξη έδωσε στο περιοδικό MyTv, η Μαρία Ιωαννίδου.
Η γνωστή ηθοποιός την φετινή τηλεοπτική σεζόν πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1 «Μην Ψαρώνεις» και έχει αποκομίσει πολύ καλές κριτικές.
Η ίδια μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, τις θυσίες που έκανε, αλλά και αν μετάνιωσε για κάτι.
Έχετε ζήσει τις χρυσές εποχές του ελληνικού κινηματογράφου…
Έχω κάνει μόνο δέκα ταινίες και από αυτές έτυχε οι τρεις να κάνουν τρομερή επιτυχία. Από τη μία μου κακοφαίνεται όταν μου το λένε αυτό και από την άλλη, ναι αυτές οι εποχές ήταν οι σημαντικότερες για εμένα, γιατί όντας 18 χρόνων συναντούσα μορφές, όπως η Βλαχοπούλου, ο Δαλιανίδης, ο Σειληνός, ο Εξαρχάκος, η Λάσκαρη. Στα μάτια ενός παιδιού ήταν μαγικό. Δεν έγινα σταρ. Καμία φορά με λένε σταρ και τσαντίζομαι. Δεν μπορώ να πω ότι έχω κινηματογραφική καριέρα, απλώς συνάντησα σημαντικούς ανθρώπους και ηθοποιούς και ζούσα το όνειρό μου.
Τι θυμάστε από τότε;
Τότε υπήρχαν πολλά μαζεμένα ταλέντα, σκηνοθέτες, συγγραφείς ηθοποιοί. Βίωνες Χόλιγουντ, χωρίς να υπάρχουν πολλά λεφτά. Υπήρχε κέφι, διάθεση, ήταν όλοι πρόσχαροι, ζωντανοί, ταλαντούχοι, δημιουργικοί άνθρωποι. Υπήρχε πάθος και μεράκι τότε, τα οποία δεν υπάρχουν τώρα παντού. Υπήρχε αρρώστια για τη δουλειά. Ακούω τώρα παιδιά να λένε “Θα πάω και στο πάρτι”, “Θα πάω να πιω και τον καφέ μου, θα κάνω το ταξίδι μου”. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν τέτοια. Εγώ δεν έκανα παιδιά , για τη δουλειά αυτή. Τι λέμε τώρα; Πέθανε η μάνα μου και εγώ πήγαινα στο θέατρο γιατί είχα πρεμιέρα.
Θυσιάσατε πολλά από την προσωπική σας ζωή;
Όλα. Δεν υπήρχε κάτι άλλο, υπήρχε δημιουργία.
Υπήρξε κάποια στιγμή που μετανιώσατε επειδή αφοσιωθήκατε τόσο πολύ στη δουλειά σας;
Ναι, το μετάνιωσα γιατί κατάλαβα ότι θα μπορούσα να είχα κάνει την καριέρα που έκανα, χωρίς να θυσιάσω τόσο πολλά. Θυσίασα τα πάντα για την τέχνη, δεν νομίζω ότι το άξιζε, με την έννοια ότι θα μπορούσαν να συμβαδίσουν αυτά. Να συμβαδίσει και το παιδί και τα ταξίδια, που μου λείπουν, οι χαρές της ζωής, η μαμά μου, που την άφηνα. Οι άνθρωποι οι δικοί μου, που έφυγαν σχεδόν μόνοι τους, γιατί εγώ ήμουν στο θέατρο. Όχι δεν άξιζε όλο αυτό. Όμως δεν το ζητάω πίσω. Εγώ σπάραζα για τη δουλειά τότε. Μεγαλώνοντας και αποκτώντας εμπειρία από τη ζωή, αναρωτήθηκα γιατί το έκανα αυτό. Όμως δεν το λέω με παράπονο, γιατί εγώ το επέλεξα.
