Η Λίνα Νικολακοπούλου άρχισε να γράφει στα 13 της χρόνια. Πίστευε ότι δεν έχει πάρει το χάρισμα από κανέναν από τους γονείς της, όμως μετά τον θάνατο του πατέρα της βρήκε ποιήματα που έγραφε ο ίδιος στα κρυφά.
«Όλα είναι αιτία έμπνευσης. Είναι μαγικό πράγμα η έμπνευση. Κάτι μπορεί να έχεις νιώσει πριν από 30 χρόνια και να έρθει εκείνη την ώρα. Κάτι που θα δω την τηλεόραση, στον δρόμο, σε μια ταινία. Επίσης η απόλυτη σιωπή. Αν με αφήσει ένας άνθρωπος μέσα σε ένα δωμάτιο μόνη μου, για δυο μέρες, αρχίζουν να αναδύονται κόσμοι. Θέλει σιωπή η σύλληψη και απόσταση», δήλωσε στον Νίκο Χατζηνικολάου και το «Ενώπιος Ενωπίω» και συνέχισε:
«Πρέπει να ακούσεις το μέσα σου. Υπάρχει περίπτωση την ώρα που γράφεις, αν σε ενοχλήσει κάποιος, αυτό που νιώθεις να κοπεί, να σου ταράξει τον κόσμο που έχεις βρεθεί εκείνη την ώρα. Είναι μια μαγική μεταφορά. Τα λόγια σε μεταφέρουν, βιώνεις σαν αληθινό κάτι το οποίο δεν υπάρχει».
Το δωμάτιο της Λίνας Νικολακοπούλου είναι σαν πεδίο μάχης, από τα χαρτιά, τα τετράδια, τα μολύβια και τα στυλό που έχει, για να μπορεί να σημειώνει αν της έρθει κάτι στο μυαλό. «Μια νύχτα μου ήρθε κάτι έντονο και μου ήρθε στον ύπνο μου. Λέω δεν θα ανάψω το φως γιατί θα τα χάσω όλα. Έγραψα λοιπόν στο σκοτάδι και το πρωί που σηκώθηκα είδα ότι έχω γράψει πάνω σε άλλα. Τρόμαξα να βγάλω άκρη. Η μεγαλύτερη οδύνη είναι όταν έρχεται στον ύπνο κάτι και είσαι σίγουρος ότι είναι κάτι καλό και το πρωί δεν μπορείς να το θυμηθείς. Έχω γράψει πάνω σε λογαριασμούς ΔΕΗ, παντού».
Η ίδια κατάλαβε ότι κάτι υπάρχει όταν ήταν στο δημοτικό και της ζητήθηκε, όπως και σε όλα τα παιδιά, να γράψει μια έκθεση για μια εκδρομή. «Έγραψα τόσο περίεργα που η δασκάλα με σήκωσε για να τη διαβάσω. Μετά, ως δεσποινίς έπρεπε να διαχειριστώ την κλεισούρα και κατάλαβα ότι τον εγκλεισμό αυτόν τον θεραπεύει το να βγάλω αυτά που έχω μέσα μου. Στα 13 η καθηγήτρια των νέων ελληνικών κατάλαβε ότι έχω δυνατότητα και μου είπε να ξεκινήσω να διαβάζω λογοτεχνία. Στα 18 πλέον ένιωθα έτοιμη ότι μπορώ. Ήξερα ότι αποκλείεται να μην κάνω κάτι που να έχει σχέση με την τέχνη. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο έπιασα δουλειά στο “Παρασκήνιο” και ήταν μια βιβλιοθήκη για εμένα».
