Ύστερα από την εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου για τον βιασμό που υπέστη, όλο και περισσότερες γυναίκες βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν για τις δικές τους εφιαλτικές εμπειρίες και την κακοποίηση που βίωσαν.
Ανάμεσα στις θαρραλέες φωνές και εκείνη της ηθοποιού-καλλιτεχνικής διευθύντριας της θεατρικής ομάδας «Μικρός Νότος», Χρύσας Διαμαντοπούλου, η οποία εξομολογήθηκε μέσα από μια ανάρτηση στο Facebook τη δική της ιστορία.
Αφού επικοινωνήσαμε μαζί της, η ίδια μας έδωσε την άδεια και αναδημοσιεύουμε το κείμενό της αυτούσιο, όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στο προφίλ της:
«Όταν ξυλοφορτώθηκα πριν από 11 χρόνια, χρειάστηκε να πάω στον ιατροδικαστή για να δει αν πράγματι ξυλοφορτώθηκα ή αν απλά ξύπνησα μία μέρα και είπα: Αφού δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω, ας πω ότι ξυλοφορτώθηκα από τον σύζυγό μου και πατέρα του δίχρονου παιδιού μου.
“Φτηνά τη γλίτωσα” ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου
Εκεί λοιπόν, στον ιατροδικαστή, υπήρχαν γυναίκες με μωβ πρόσωπα, με μάτια και χείλη μαβιά, πρησμένα, μπλε μαρέν από το ξύλο, κρυμμένες πίσω από γυαλιά ηλίου κι ας ήταν Οκτώβριος και ας έβρεχε έξω. Υπήρχαν γυναίκες με χαρακιές στα χέρια και στο στέρνο. Υπήρχαν γυναίκες σκοτεινιασμένες, με κεφάλι χαμηλωμένο. Γυναίκες που ένιωθαν ντροπή, όπως ντροπή ένιωθα κι εγώ. “Φτηνά τη γλίτωσα” ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου.
Οι δικές μου μπουνιές, κλωτσιές και κουτουλιές ήταν στο πίσω μέρος του κρανίου, στο κούτελο και στο στέρνο. Μόνο στα μπράτσα είχα μελανιές από τα δυνατά πιασίματα και τα τραβολογήματα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Το κεφάλι και το στέρνο μου, όπου και να το ακουμπούσες πονούσε. Αυτά παθαίνει το κεφάλι όταν έχει συναντήσει 2 και 3 φορές ξανά και ξανά τα μάρμαρα του μπάνιου ή το ξύλινο παρκέ. Εκείνος είχε νυχιές, από αυτές που κάνεις όταν προσπαθείς να αμυνθείς. 1,88 ήταν, 1,68 είμαι. Είπε στο δικαστήριο ότι εγώ τον έδερνα!
Μην τα πολυλογώ τελικά να ξέρετε δεν είχα αρπάξει μπουνιές, κλωτσιές και κουτουλιές. Μάλλον τα φαντάστηκα. Έτσι αποφάσισε το δικαστήριο που τον έκρινε αθώο καθώς δεν υπήρχαν ΑΡΚΕΤΕΣ αποδείξεις στο σώμα μου πέρα από… μερικές μελανιές και μώλωπες. Κι ας υπήρχε μάρτυρας που κάλεσε το 100 και τα κατέθεσε όλα αυτά. Σε εκείνο το δικαστήριο δεν θα ξεχάσω το αυτάρεσκο χυδαίο χαμόγελό του, ούτε το βλέμμα του όταν ακούστηκε η λέξη “αθώος”.
Από τότε και μέχρι πριν 7 μήνες που ευτυχώς εξαφανίστηκε από τη ζωή μας, ο πρώην σύζυγός μου που τυγχάνει να είναι και δημόσιο πρόσωπο και αυτό όσο να’ ναι μετράει όπως καταλαβαίνετε, με followers και λοιπές… σημαντικές εργασίες, κάθε φορά που ήθελε να με “βάλει στη θέση μου”, μου θύμιζε ότι μπορεί να κάνει το “τέλειο έγκλημα” χωρίς να αφήσει αποδείξεις. Με κοιτούσε στα μάτια και μου έλεγε “θα σε τσιμεντώσω. Ξέρεις εσύ”.
Είμαι σίγουρη ότι κάθε γυναίκα έχει από μία τέτοια μικρή ή μεγαλύτερη ιστορία. Είναι καιρός να μιλήσουμε. Είναι καιρός ο φόβος να φύγει από εμάς, να πάει στο άλλο τερέν.
