Η Χριστίνα Λαμπίρη εξομολογείται στον Γιάννη Βίτσα στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα για την απώλεια της μητέρας της μέσα στη χρονιά, αλλά και τις κρίσεις πανικού που την ταλαιπώρησαν στο παρελθόν και πως τις «πολέμησε».
Αυτή η χρονιά σηματοδοτήθηκε και από την απώλεια της μητέρας σου.
Μία πολύ σκληρή στιγμή. Νομίζω ότι μέσα μου ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι έχει «φύγει» η μαμά μου. Υπάρχουν στιγμές έπειτα από την ολοκλήρωση της δουλειάς όπου πιάνω τον εαυτό μου ακόμη να την καλώ στο τηλέφωνο, για να της μιλήσω. Έφυγε ξαφνικά. Δεν έχω θρηνήσει ακόμη την απώλεια της. Η μαμά μου ήταν ένας άνθρωπος που πάντοτε στη ζωή μας με το πέπλο της αγάπης της ήταν δίπλα μας. Είχε μία ανοιχτή αγκαλιά για όλους μας.
Επί πολλά έτη πέρναγες κρίσεις πανικού…
Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που αντιμετώπισα αυτό το δαίδαλο. Είχα μόλις γεννήσει. Τότε μάλιστα δεν αντιλήφθηκα ότι πρόκειται για κρίση πανικού. Το συνειδητοποίησα αργότερα. Εξαιτίας της έντονης τότε ανάγκης της επιβίωσης δεν είχα την πολυτέλεια να σκεφθώ τον εαυτό μου. Θυμάμαι πώς ήταν καλοκαίρι. Η Μαρίσσα ήταν μηνών. Καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού και ξαφνικά αισθάνθηκα τρομερή δύσπνοια. Ένιωθα ότι δεν έχω αέρα. Είχα «ασπρίσει», ιδρώσει και είχα πείσει τον εαυτό μου ότι ….φεύγω. Έτρεξα απευθείας στην αδελφή μου που έμενε δίπλα Της είπα «Χάνομαι… Φρόντισε τη Μαρίσσα».
Όταν συνήλθα άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει. Οι κρίσεις πανικού επανήλθαν στη ζωή μου τα τελευταία τρία χρόνια. Πέρασα πάρα δύσκολα. Ήταν αλλεπάλληλες. Δε μπορούσα να πάω σε υπόγειο γκαράζ, δεν έμπαινα σε ανσασέρ. Ήταν τόσο δυνατές που δε μπορούσα να φορέσω ούτε ένα κόσμημα, ούτε καν τη βέρα μου. Μόλις έβαζα έστω και ένα κόσμημα πάνω μου αισθανόμουν ασφυξία, ένιωθα να μου κόβεται η ανάσα. Δε θα ξεχάσω ένα ταξίδι που κάναμε με το Θανάση στο Καρπενήσι. Ξύπνησα κάθιδρη το βράδυ με κρίση πανικού, άνοιξα τα παραθυρόφυλλα να πάρω αέρα για να μην τον ξυπνήσω και βλέποντας γύρω μου τα βουνά σχεδόν λιποθύμησα από το πανικό μου ότι δε μπορώ να αναπνεύσω.
Το διαχειρίστηκες μόνη σου καταφέρνοντας να τις ξεπεράσεις
Αντιλήφθηκα πώς τα πάντα είναι στο μυαλό μου. Κατάφερα κατά το 99% να το διαχειριστώ. Δε χρειάστηκε να ζητήσω τη βοήθεια ειδικού. Με το που έρχεται το «κύμα πανικού» αμέσως φέρνω στην σκέψη μου ωραίες εικόνες. Λέω «Είναι στο μυαλό σου. Έχω αέρα». Αφήνω τη λογική να υπερισχύσει.
