Η Χάρις Αλεξίου σε συνέντευξή της εξομολογήθηκε αν υπάρχει κάτι στο οποίο παλεύει ενάντια για να μη μείνει αδρανής.
«Η λέξη “μύθος”. Με βαραίνει πάρα πολύ. Και είναι κάτι που το λένε οι άλλοι, δεν το λέει ποτέ κανείς για τον εαυτό του. Αναζητώ συνεχώς έστω λίγη από την άγνοια και την αθωότητά μου, κομμάτια του άγνωστου κόσμου που έχω μπροστά μου. Ξέρω πολλά στη δουλειά μου ως τραγουδίστριας, όταν φτάνεις σε ένα σημείο που δεν προχωράς πια, κάτι νεκρώνει και θέλεις ένα άγγιγμα καινούργιο να σε ζωντανέψει ξανά. Έπειτα από τόσες δεκαετίες που τραγουδάω δεν είναι εύκολο να με ξυπνήσει κάτι, μου φαίνονται κάπως σαν déjà vu όλα. Σε αυτή τη συνθήκη είμαι υποχρεωμένη να ξεκινήσω από την αρχή και να έχω στον νου μου ακόμη και τον νεαρότερο συνάδελφο, αν μου επιτρέπεται η χρήση της λέξης, που και εκείνος με ξέρει ως ονοματεπώνυμο, να μην του κόψω τη δική του τη φόρα, να μην τον εμποδίσω σε τίποτα. Ο Καραθάνος μού μιλάει συνεχώς για τον ρυθμό, για τον ρυθμό της πρόζας, του ελεύθερου λόγου. Εγώ τον ήξερα αλλιώς τον ρυθμό. Υπάρχει φυσικά και η ιδιαιτερότητα του έργου: μια κωμωδία που δεν είναι κωμωδία. O ανθρώπινος πόνος, το ανθρώπινο δράμα μέσα από τη γελοιότητα της ανθρώπινης συνθήκης. Δεν μου είναι εύκολο να τα κατανοήσω όλα αυτά, εγώ ξέρω ότι όταν κάτι μας φαίνεται αστείο γελάμε, όταν πονάμε κάνουμε έτσι. Έχει στηθεί ένας άγνωστος σε μένα καμβάς που πρέπει σε αυτόν κι εγώ να κεντήσω», δήλωσε στο Βήμα.
