“Η μητέρα μου έφυγε από τροχαίο πριν δέκα χρόνια. Πλέον, οι φίλοι μου είναι η οικογένειά μου”
Η ηθοποιός Σίσσυ Τουμάση μιλάει στο People και εξομολογείται στη Φανή Πλατσατούρα για τα παιδικά της χρόνια και την απώλεια της μητέρας της.
Ανέφερες προηγουμένως, ότι μεγάλωσες με τον παππού σου.
Ναι, μέχρι την πέμπτη δημοτικού έμενα στο Παγκράτι με τη γιαγιά και τον παππού. Μετά μετακόμισε η μητέρα μου στην Πεύκη και έβγαλα εκεί την έκτη δημοτικού. Ουσιαστικά μαζί τους μεγάλωσα γιατί η μητέρα μου έλειπε συχνά σε ταξίδια. Με τον μπαμπά μου χώρισαν όταν ήμουν μωρό ακόμη. Δεν το θυμάμαι καθόλου ως διαδικασία.
Με τον πατέρα σου είχες τυπικές σχέσεις;
Είχα μια σχέση τύπου «κάποια Σαββατοκύριακα σκόρπια μέσα στα χρόνια». Και αυτό μέχρι τα 12. Ύστερα δεν διατηρήσαμε επαφές.
Δείτε επίσης: Γιάννης Ρώτας: «Ο Στάθης δεν πέθανε από καρκίνο, αλλά από…»
Πώς θα περιέγραφες τα παιδικά σου χρόνια;
Σίγουρα είχαν κάποιες δυσκολίες. Δεν ήταν ηλιόλουστα και ανέμελα. Λίγο ζόρικα θα τα χαρακτήριζα. Θεωρούσα normal να μένω με τη γιαγιά και τον παππού γιατί αυτό είχα γνωρίσει ως κατάσταση. Δεν θα σου κρύψω ότι έβλεπα τα άλλα παιδιά στο σχολείο που τα περίμεναν οι μητέρες τους και αναρωτιόμουν «γιατί να μην είναι και η δική μου μαμά εδώ;». Μεγαλώνοντας βέβαια, γούσταρα που η μητέρα μου ήταν διαφορετική.
Κάποια στιγμή αργότερα, το συζήτησες μαζί της;
Ναι, γιατί υπήρξε μια περίοδος που ήμουν θυμωμένη. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι η μητέρα μου με λάτρευε. Ήμουν το παιδί της και έκανε το καλύτερο δυνατόν. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις πάντοτε στο μυαλό σου ότι «οι άνθρωποι μέχρι τόσο μπορούν». Βέβαια, όταν είσαι παιδί στην εφηβεία, τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα. Θυμώνεις…
Προσπάθησες να τη δικαιολογήσεις;
Και να την δικαιολογήσω προσπάθησα και να την καταλάβω, χωρίς να σβήνω τα λάθη. Έχω ακόμη μέσα μου αυτό το «εγώ, ως γονιός, θα το ‘κανα καλύτερα». Κάποιες στιγμές με πιάνει το παράπονο. Από την άλλη, όλα αυτά με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Με διαμόρφωσαν, με σκλήρυναν και έτσι έχω τώρα, μια αντοχή στα πράγματα. Και μεγάλη εκτίμηση στους ανθρώπους και τις ανθρώπινες σχέσεις. Η μητέρα μου έφυγε από τροχαίο πριν δέκα χρόνια. Πλέον, οι φίλοι μου είναι η οικογένειά μου. Αυτούς έχω, αυτούς επέλεξα και αυτοί μου έχουν σταθεί πολλές φορές. Θα είμαι πάντα εκεί γι΄αυτούς όπως ήταν και αυτοί για μένα. Αλλά οκ, κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη μάνα και τον πατέρα σου.
Μαθαίνεται η απώλεια;
Ο θάνατός της θα είναι πάντα ένα αγκάθι μέσα μου. Πονάει, αυτή είναι η αλήθεια. Προσπαθείς να το ξεχάσεις και έρχεται. Με μια εικόνα, μια μνήμη, μια μυρωδιά. Νομίζεις, όταν μου ανακοίνωσαν την υποψηφιότητα για το βραβείο Μερκούρη, δεν την σκέφτηκα; Θα χαιρόταν πολύ. Aυτή σκέφτομαι και σε κάθε πρεμιέρα. Δεν βάζω τα κλάματα ούτε κόβω τις φλέβες μου στα καμαρίνια αλλά ξέρεις, έρχονται οι συγγενείς των ηθοποιών και μένα κανείς. Δεν με είδε ποτέ η μητέρα μου στο θέατρο. Λέω από μέσα μου «θα ΄ταν ωραία να ήσουν απόψε εδώ».
Δείτε επίσης: Ελένη Γερασιμίδου: «Στεναχωρήθηκα. Με έχουν στην αφίσα μαζί με την Πηνελόπη Πιτσούλη»
Πρόλαβες να της πεις όσα ήθελες;
Έγιναν όλα ξαφνικά. Το ότι δεν πρόλαβα να πενθήσω και να της πω όσα ήθελα, με πόνεσε περισσότερο και από την ίδια την απώλεια. Αλλά έμαθα από αυτή την ιστορία να μην αφήνω τίποτα για αύριο. Πες τα. Ό,τι αισθάνεσαι, ό,τι φοβάσαι και ό,τι θέλεις να μάθει ο άλλος. Πες τα! Δεν ξέρεις πού θα είσαι αύριο. Ακούγεται κλισέ αλλά είναι αλήθεια!
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Έθνος.
