Αλήθεια, πότε ένιωσες τελευταία φορά ευγνωμοσύνη; Που ξύπνησες το πρωί, που αναπνέεις, που μπορείς να βλέπεις το φως το ήλιου… πότε ένιωσες τελευταία φορά την ανάγκη να πεις “ευχαριστώ” γι’ αυτά; Χωρίς να πρέπει απαραίτητα να το απευθύνεις κάπου συγκεκριμένα, στο θεό, στη φύση, στη ζωή την ίδια… “ευχαριστώ” για αυτά που έχεις, όσα και όποια κι αν είναι αυτά.
Πότε ένιωσες τελευταία φορά την ανάγκη να αναπνεύσεις βαθιά νιώθοντας τυχερός για όσα έχεις και να νιώσεις στο στήθος σου την παράξενη θέρμη της πληρότητας που φέρνει η ευγνωμοσύνη; Μια γλυκιά και παράξενη θέρμη που νιώθεις να αγκαλιάζει τρυφερά την καρδιά σου και να την κάνει να πάλλεται πιο δυνατά, διώχνοντας μακριά όσα την φόβιζαν και όσα την πονούσαν…
Που σου δίνει μια δύναμη παράξενη και υπέροχη μαζί, σα να μπορείς να κάνεις τα πάντα. Σαν να μην εξαρτάσαι από τίποτα και από κανέναν. Ελευθερία! Αληθινή ελευθερία, έξω από όσα σου λείπουν και όσα δεν έχεις. Από αυτά που σε κάνουν δέσμιό τους, σκλάβο τους, υποχείριό τους… δυστυχή. Από αυτά που σου στερούν και όσα έχεις στο τέλος.
Συνηθίζουμε να εστιάζουμε στα προβλήματα. Στα ελαττώματα. Στις ελλείψεις. Στις δυσκολίες και στις αναποδιές. Παραβλέποντας πως την ίδια στιγμή, έχουμε τόσα άλλα και την επιλογή να εστιάσουμε διαφορετικά. Όχι για να αποφύγουμε τα προβλήματα, αλλά για να δυναμώσουμε και να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε έτσι πιο αποτελεσματικά. Χωρίς να αποδυναμωθούμε και χωρίς να απομακρυνθούμε από την ουσία μας. Άλλωστε, η αξία της ζωής δεν βρίσκεται στο να μην αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, αλλά στο να τις ξεπερνούμε. Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για να νιώθουμε ευγνώμονες.
Η ευγνωμοσύνη δεν είναι για τους λίγους. Δεν είναι για τους τυχερούς και προικισμένους της ζωής αυτής. Δεν είναι για εκείνους που τα έχουν όλα. Η ευγνωμοσύνη είναι στάση ζωής. Είναι επιλογή οπτικής και προσέγγισης. Και όπως κάθε τέτοια επιλογή, δυναμώνει σιγά-σιγά. Χτίζεται μέρα-μέρα.
