Μου λείπω.
Θέλω να τρέξω στις αλάνες.
Θέλω πίσω το τρανταχτό μου γέλιο.
Την αθωότητά μου σε βλέμμα, σώμα και ψυχή.
Να ζω στα παραμύθια μου.
Θέλω ξανά την πεποίθηση ότι η αγάπη υπερκαλύπτει τα πάντα.
Το λευκό στις σκέψεις μου.
Αγγέλους τα βράδια στο μαξιλάρι μου.
Να φύγουν οι δαίμονες μακριά.
Να φοβηθούν την χαμένη μου αγνότητα.
Την παιδικότητά μου να αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη μου όπως τότε.
Να πονάνε μόνο τα γόνατα απ’τις πληγές.
Να κλαίω μόνο για επιφανειακά τραύματα.
Να τεντώνομαι για να πιάσω ένα σύννεφο που μοιάζει με καρδιά, με αστέρι, με μπαμπάκι.
Να πιστεύω ότι μπορώ να πετάξω με ένα μπουκέτο μπαλόνια.
Να μη φοβάμαι τους ανθρώπους.
Να αγνοώ το ποσό κακοί μπορούν να γίνουν.
Να μου φαίνονται όλα απλά, όμορφα και πολύχρωμα.
Να μην σκοτεινιάζει ο ουρανός μου.
Να ζωγραφίζω ήλιους σε παγκάκια.
Να πιστεύω πως ο κόσμος αυτός μπορεί να αλλάξει.
Μου λείπω. Από τότε που άρχισα να μεγαλώνω μου λείπω.
Από τότε που με αποχαιρέτησα με εκείνο το κόκκινο γλειφιτζούρι στο στόμα μου λείπω.
Που είσαι; Που χάθηκες ρε μικρή;
Εύα Κοτσίκου – metaximas.org
