Η Ολίβια Γαβρίλη και ο Μάνος Αντώναρος έζησαν έναν θυελλώδη έρωτα. Παντρεύτηκαν, απέκτησαν δύο παιδιά -την Αθηνά και τον Αρχέλαο- και τράβηξαν χωριστούς δρόμους, χωρίς, ωστόσο, να πάρουν ποτέ διαζύγιο, καθώς τους πρόλαβε ο θάνατος του γνωστού δημοσιογράφου το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Σήμερα, η Ολίβια Γαβρίλη δημοσίευσε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram ένα δυνατό κείμενο για την ημέρα που αποφάσισε να πάρει τα παιδιά τους και να φύγει από το σπίτι που έμενε με τον Μάνο Αντώναρο, δίνοντας έτσι τέλος στη σχέση και τον γάμο τους.
Η ανάρτηση της mum blogger
«Ένα πρωινό 5 χρόνια πριν έβαλα τα παιδάκια μου στο αυτοκίνητό μου και έφυγα από την Αθήνα. Έφυγα τρέχοντας. Ο γάμος μου είχε πληγωθεί ανεπανόρθωτα και τίποτα δεν μπορούσε να τον σώσει. Κάθε μέρα που θα ερχόταν από εκεί και πέρα και θα μας έβρισκε κάτω από την ίδια στέγη, θα ήταν μια μέρα δύσκολη, τόσο για εμάς, όσο και για τα παιδιά μας.
Κάθε φορά που πλησιάζει η “επέτειος” εκείνου του πρωινού, τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα, η καρδιά μου χτυπά γρήγορα, η διάθεσή μου είναι περίεργη. Ήθελε πολλά κότσια να κάνω αυτό που έκανα και σήμερα το γνωρίζω καλά. Μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα τρέχοντας και ευτυχώς έπεσα στην αγκαλιά της οικογένειάς και των φίλων μου που άνοιξαν, θαρρείς, φτερούγες και με έκρυψαν από κάτω, για να συνέλθω, να κλείσουν οι πληγές, να πάρω τα πάνω μου και να προχωρήσω.
Πίστεψα πως όλα θα έπαιρναν γρήγορα το δρόμο τους και θα ήμουν καλά στο άψε σβήσε. Μονο που τελικά ο δρόμος που διάλεξα είχε πόνο απερίγραπτο και δυσκολία μεγάλη. Δεν μετανιώνω όμως στιγμή.
Ο άνθρωπος που παντρεύτηκα έφυγε πέρσι το καλοκαίρι από τη ζωή, βυθίζοντας με σε μια θλίψη ανείπωτη: για το ότι δεν κατάφερα να αποτρέψω αυτό τον θάνατο που έβλεπα από την αρχή να έρχεται, για το ότι ο άντρας που τόσο πολύ ερωτεύτηκα στα 24 μου δεν ήταν πια στη ζωή, για το ότι δεν καταφέραμε ποτέ να βρούμε τις ισορροπίες μας ως χωρισμένοι και ας είχαμε αγαπηθεί τόσο πολύ.
Δεν ξέρω γιατί σας τα γράφω απόψε όλα αυτά. Ίσως για να πω σε εσάς που περνάτε από ένα δύσκολο χωρισμό πως σας νιώθω! Σας νιώθω και εγώ, αλλά και λίγο πολύ κάθε ένας εκεί έξω που χώρισε. Και ότι -μου επιτρέπετε να ποστάρω ένα παλιότερο κείμενό μου:
«οι μεγάλες αποφάσεις, όσο σωστές και αν είναι, δεν είναι εύκολο πράγμα… Έχουν κόπο, έχουν ιδρώτα, έχουν δάκρυα, έχουν φόβο, έχουν φοβέρα, έχουν απειλή, έχουν κενό, έχουν χίλια δυο που σε αγχώνουν και σκέφτεσαι για μια στιγμή «Αχ, τι θα κάνω τώρα;» Μα μόλις περάσει εκείνος ο πρώτος καιρός, ο άχαρος, μόλις πιστέψεις και πεις «Θα γίνουν όλα!», τότε να δεις πως το σύμπαν (πες το και «Θεό») θα σου στέλνει κάθε μέρα όλο και περισσότερα μηνύματα ότι ναι, ήταν σωστό αυτό που έκανες…
Ότι ναι, είχες δίκιο που αγάπησες τον εαυτό σου και άκουσες τις ανάγκες και τα θέλω του. Γιατί σαν την γαλήνη της ψυχής και σαν την αληθινή ευτυχία δεν έχει… Μόνο που για να τα πετύχεις, θέλει αποφάσεις, θέλει ξεσκαρτάρισμα, θέλει κόπο, ιδρώτα, δάκρυα, φόβο, φοβέρα, απειλή, κενό και χίλια άλλα δυο. Γιατί το υπέροχο δεν έρχεται έτσι απλά. Έρχεται μετά από όλα αυτά. Για αυτό είναι άλλωστε και υπέροχο!»
Να σας αγαπάτε. Να σας προσέχετε. Να έχετε πίστη. Και να μην βιάζεστε».
