Οι περισσότερες έχουν αποδειχθεί επιστημονικά και αποκρύπτονται ή υποβαθμίζονται από το Κατεστημένο
Υπάρχει αυτή η πολύ διαδεδομένη φήμη που υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνο το 5 ή το 10 τοις εκατό του εγκεφάλου του. Δεν είναι ακριβές αυτό. Πρόκειται για «σπασμένο τηλέφωνο», μια πληροφορία που έχει διαδοθεί λανθασμένα. Είναι ωραία ευκαιρία για να το διορθώσουμε αυτό, εδώ στο περιοδικό YOGA world, που στο εξώφυλλο του πάντα σημειώνει ότι είναι ένα «Περιοδικό για τις Άπειρες Δυνατότητες του Ανθρώπου».
Λοιπόν… Η σχετική διαπίστωση που έχει γίνει και έχει προφερθεί, δεν είναι ότι χρησιμοποιούμε π.χ. μόνο το 10% του εγκεφάλου μας και για το υπόλοιπο ποσοστό μάς είναι άγνωστη η χρήση του ή ανεκμετάλλευτη από εμάς. Η σωστή πληροφορία-διαπίστωση, που στη φήμη έχει παραφραστεί, είναι η εξής:
Χρησιμοποιούμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, όλον τον εγκέφαλό μας. Αλλά, οι ειδικοί επιστήμονες γνωρίζουν ακόμη μόνο το 5 ή 10 τοις εκατό του εγκεφάλου, ως προς τις λειτουργίες του. Δηλαδή, μάς είναι ακόμη άγνωστο τι ακριβώς κάνει το υπόλοιπο 90 ή 95 τοις εκατό του εγκεφάλου και πώς το κάνει. Δηλαδή, αυτό το ποσοστό που έχει διαδοθεί, αφορά στην ακριβή επιστημονική μας γνώση του εγκεφάλου και όχι στη χρήση του.
Ο Εγκέφαλος είναι ο Μεγάλος Άγνωστος.
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι ανέκαθεν στο παρελθόν υπήρχε ο Μεγάλος Άγνωστος που ήταν η ΨΥΧΗ. Αυτή, στα πάντα, πλέον, υποτίθεται ότι αντικαταστάθηκε από τον Μεγάλο Γνωστό, τον Εγκέφαλο. Όλα τα πράγματα που στο παρελθόν αφορούσαν στην ψυχή, που ήταν κάτι ουσιαστικά άγνωστο, άρχισαν εδώ και πολύ καιρό, στις συζητήσεις μας και όχι μόνο, να αφορούν στον εγκέφαλο, που υποτίθεται ότι είναι ο γνωστός της υπόθεσης. Όμως, μέσα στα χρόνια, αποδείχθηκε ότι ο Εγκέφαλος είναι και αυτός ο Μεγάλος Άγνωστος, μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές. Επομένως, τί αποδείχθηκε; Τί ξέρουμε στα σίγουρα;
Ας το καταδείξω: τελικά αποδείχθηκε και ξέρουμε στα σίγουρα ότι υπάρχει ένας «Μεγάλος Άγνωστος»… Που καθορίζει τον άνθρωπο και τις δυνατότητές του και τις ιδιότητές του και τις δράσεις του και τα πάντα που τον αφορούν, ο οποίος μάς είναι άγνωστος ακόμη, παρ’ όλη τη λεπτομερή επιστήμη μας και τις εξειδικεύσεις της, και μπορείτε να διαλέξετε ελεύθερα αν θα τον ονομάζετε ψυχή ή εγκέφαλο ή όπως αλλιώς θέλετε, κατά τις προτιμήσεις σας, διότι έτσι κι αλλιώς είναι απλά ο Μεγάλος Άγνωστος. Δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε γι’ αυτόν, ή μόνο πολύ λίγα…
Όταν, λοιπόν, μιλούμε για τις «άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπου», ή για τις «άπειρες δυνατότητες του ανθρώπου», αυτό που εννοούμε, εκ των πραγμάτων, εντάσσεται ακριβώς στην περιοχή αυτού του Μεγάλου Αγνώστου, που λειτουργεί, δρα, καθορίζει την ανθρώπινη πραγματικότητα, τη συνείδηση, την αντίληψη, τις αισθήσεις, τις δυνατότητες, τα πάντα, αλλά δεν ξέρουμε ποιος είναι, τι ακριβώς είναι, τι ακριβώς κάνει και πώς το κάνει, ποια είναι τα όρια του, ποιος είναι ο χάρτης του, και τι άλλο μπορεί να κάνει…
Κοντολογίς, θα λέγαμε ότι υπάρχει ένας «μηχανισμός» πίσω από τα ανθρώπινα πράγματα, ας πούμε, ένα μηχάνημα, που δεν ξέρουμε πώς δουλεύει και τι κάνει και ποιες είναι όλες οι δυνατότητές του. Αν με παρακολουθείτε σ’ αυτό που λέω, καταλαβαίνετε ίσως ότι υπονοώ πως είναι σαν να έχουμε ένα διαστημόπλοιο το οποίο εμείς χρησιμοποιούμε ως τοστιέρα. Εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτό το διαστημόπλοιο ή αυτή η τοστιέρα. Δηλαδή, δεν ξέρουμε τι είμαστε και ποιες είναι όλες οι δυνατότητές μας και το μόνο σίγουρο είναι ότι βρισκόμαστε σε άγνοια, της τάξης του 90 τοις εκατό.
Όποιος θέλει να έχει μια καλή εισαγωγική –όσο και εντυπωσιακή– εικόνα της τελευταίας λέξης της έρευνας για τον εγκέφαλό μας, και μερικών από τα πολλά μυστήρια του, τού συνιστώ να διαβάσει το τελευταίο βιβλίο του μεγαλύτερου φυσιολόγου επιστήμονα της εποχής μας και του μεγαλύτερου ερευνητή του εγκεφάλου, του καθηγητή V. S. Ramachandran, με τίτλο Φαντάσματα στον Εγκέφαλο,από τις Εκδόσεις Πανεπιστημίου Κρήτης.
Οι άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπου, (ή τουλάχιστον μερικές από αυτές), δεν είναι και τόσο άγνωστες, όμως, ούτε είναι καν μυστικές, αφού όλοι λίγο-πολύ τις ξέρουμε, και δεν τις ξέρουμε μόνο από τη φήμη τους ή την ενημέρωσή μας και την παιδεία μας αλλά συχνά και από την προσωπική μας φυσική εμπειρία. Τις γνωρίζετε ήδη, πριν καν τις απαριθμήσω παρακάτω, κι αυτό υποδεικνύει προφανώς ότι δεν είναι άγνωστες!
Άρα, το ζήτημα που μας απασχολεί εδώ δεν είναι θέμα γνώσης ή άγνοιας, αλλά καθαρά ζήτημα αποδοχής. Και μόνο η λέξη «αποδοχή» μάς οδηγεί να δούμε την καρδιά του ζητήματος ως προς το υποτιθέμενο «άγνωστο» που συζητάμε: είναι οι δισταγμοί, οι επιφυλάξεις, οι έμμονες ιδέες του «επιστημονισμού», ο συντηρητισμός, ο σκεπτικισμός, ο μονομανής υλισμός, ο στείρος ορθολογισμός, και τα διαπλεκόμενα «συμφέροντα» και θέματα εποπτείας, ελέγχου και εξουσίας. Περί αυτού πρόκειται, αυτή είναι η καρδιά του ζητήματος, και όχι η γνώση των άγνωστων δυνατοτήτων του ανθρώπου, που πολλές από αυτές είναι κάτι παραπάνω από γνωστές, ακόμη και βιωμένες από πάρα πολλούς, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, ακόμη και αποδεδειγμένες επιστημονικά.
Μιλάμε, φυσικά, (απαριθμώ εδώ μερικές, όπως είπα παραπάνω), για πράγματα όπως η Τηλεπάθεια, η Τηλεκίνηση, η Πρόγνωση, η Αυτο-ίαση, η ψυχική Θεραπεία, η λεγόμενη «Έκτη Αίσθηση», η Διαίσθηση, το Remote Viewing, η Αύρα, η ενεργειακή ανατομία του ανθρώπου και οι λειτουργίες της, οι Εξωσωματικές Εμπειρίες, τα Προφητικά Όνειρα, τα Near Death Experiences, οι δυνατότητες του Διαλογισμού και της αυτοσυγκέντρωσης, η δύναμη της πίστης, παράξενα φαινόμενα όπως η αιώρηση, η πολυστασία, η αυτανάφλεξη, κλπ, κλπ, κλπ.
Αυτές και πολλές άλλες είναι οι «άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπου», που, δεν είναι και τόσο άγνωστες τελικά και, μάλιστα, από την παραπάνω λίστα, είναι βέβαιο ότι για κάποια από αυτά πολλοί έχουν προσωπικές εμπειρίες ή δικών τους ανθρώπων, που οι ίδιοι δεν αμφισβητούν. Ο Μεγάλος Άγνωστος, που λέγαμε παραπάνω, είναι αυτός που μπορεί να τα κάνει όντως όλα αυτά, και ποιος ξέρει πόσα άλλα, κι αυτός είναι μέσα μας. Ο Άνθρωπος είναι αυτός ο Μεγάλος Άγνωστος, που όλοι θέλουν να λένε ότι είναι γνωστός, για να φαίνεται ότι τον ελέγχουν, αυτόν και τις υποθέσεις του.
Ανέφερα παραπάνω για τη γνώση των άγνωστων δυνατοτήτων του ανθρώπου, που πολλές από αυτές είναι κάτι παραπάνω από γνωστές, ακόμη και βιωμένες από πάρα πολλούς, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, είναι ακόμη και αποδεδειγμένες επιστημονικά… Τα εγκυρότατα και ενδεικτικότατα παραδείγματα που θα μπορούσα να καταθέσω εδώ, δεν θα χωρούσαν σε όλες τις σελίδες αυτού του περιοδικού.
Και είμαι υποχρεωμένος να περιοριστώ εδώ απλά στο ενδεικτικό του ενδεικτικού. Για παράδειγμα, εγώ και άλλοι άνθρωποι που παρακολουθούμε στενά αυτούς τους χώρους ως προς τις επιστημονικές τους εξελίξεις και έρευνες (σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους που είναι ανενημέρωτοι και έχουν επίπλαστες απόψεις περί αυτών), γνωρίζουμε ότι π.χ. η Τηλεπάθεια έχει πλέον αποδειχθεί επιστημονικά. Αναφέρω μερικά πολύ ενδεικτικά παραδείγματα:
Η Τηλεπάθεια έχει πλέον αποδειχθεί επιστημονικά
Σχετικά πρόσφατα, ο επιστημονικός κόσμος και η επιστημονική ειδησεογραφία έχει βουίξει από μια είδηση που έσκασε σαν βόμβα, που ο απόηχός της ακόμη προκαλεί σοκ στους μέχρι τώρα σκεπτικιστές: Η ερευνητική επιστημονική ομάδα των Dr. Geoff S. Baldwin, Dr. Sergey Leikin, Dr. John M. Seddon, και Dr. Alexei A. Kornyshev, δημοσίευσε τα αποτελέσματα των πειραμάτων της στο ACS’ Journal of Physical Chemistry, ρίχνοντας τη βόμβα: Ανακάλυψαν ότι το DNA έχει τηλεπαθητικές ιδιότητες, και, απ’ ό,τι φαίνεται, ότι η τηλεπάθεια είναι εγγενές χαρακτηριστικό του ανθρώπου στο επίπεδο του DNA του!
Σε σχετικά έγκυρα πειράματα (στα οποία κατέληξαν δίχως αυτήν την αρχική πρόθεση) με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσαν ότι το ακέραιο DNA διπλής έλικας έχει μια πάρα πολύ παράξενη και θαυμαστή ικανότητα να αναγνωρίζει παρόμοιες με αυτό έλικες DNA από απόσταση, και να συντονίζεται με αυτά τα παρόμοια σκέλη! (Σύμφωνα με τις θεωρίες που ίσχυαν μέχρι τώρα, κάτι τέτοιο θεωρούταν αδύνατον). Το αποτέλεσμα περιγράφεται ήδη με τον όρο DNA-Telepathy.
Η αναγνώριση ομοιογένειας εξ αποστάσεως παρουσιάστηκε ανάμεσα σε σειρές από αρκετές εκατοντάδες νουκλεοτίδια. Στη μελέτη που έγινε, οι επιστήμονες παρακολούθησαν σκέλη DNA με φθοριούχα επάλειψη, τοποθετημένα σε νερό που δεν περιείχε καθόλου πρωτεΐνες ή άλλα υλικά που θα μπορούσαν να επιδράσουν στο πείραμα. Τα σκέλη DNA με ταυτόσημα όμοιες σειρές νουκλεοτιδίων, παρουσίασαν διπλάσια ικανότητα στο να συντονιστούν και να συναθροιστούν, από απόσταση, απ’ ό,τι τα ανόμοια σκέλη. Τα όμοια σκέλη αναγνωρίζονται μεταξύ τους από απόσταση και αλληλεπιδρούν. Οι δυνάμεις που ευθύνονται για αυτό το ολοφάνερο τηλεπαθητικό φαινόμενο μπορούν να λειτουργήσουν σε απόσταση μεγαλύτερη από το ένα νανόμετρο νερού.
Οι επιστήμονες έτσι κατέληξαν στο ότι το DNA έχει τη «θαυμαστή» ικανότητα να αναγνωρίζει ομοιότητες σε άλλα παρόμοια σκέλη DNA από απόσταση, και να λειτουργεί συσχετιζόμενο με αυτές. Κι έπειτα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, «σαν φίλοι με κοινά ενδιαφέροντα, τα κομμάτια του γενετικού υλικού επικοινωνούν και κάνουν παρέα, συντονίζονται και τελικά συναθροίζονται.» Η εξ αποστάσεως αυτή αναγνώριση μεταξύ γενετικών υλικών, συμβαίνει με ένα τρόπο που μέχρι τώρα θεωρούνταν τελείως αδύνατος.
Πριν από αυτά, μερικές από τις τελευταίες επιστημονικές αποδείξεις που είχαμε για την Τηλεπάθεια είχαν έρθει από το 2007. Ομάδες επιστημόνων από τη Βρετανία και τις Η.Π.Α. δημοσίευσαν σε επιστημονικά περιοδικά τις εργασίες τους, σύμφωνα με τις οποίες έγιναν πειράματα στα οποία αποδείχθηκε ότι συμβαίνει πράγματι κάτι το ασυνήθιστο, που δεν μπορεί παρά να αποδεικνύει την ύπαρξη της Τηλεπάθειας.
Οι εγκέφαλοι των υποκειμένων που συμμετείχαν στα πειράματα, παρακολουθήθηκαν με ειδικά όργανα και συστήματα EEG, ηλεκτροεγκεφαλογράφων, και διαπιστώθηκαν σχεδόν αναμφισβήτητα δείγματα τηλεπάθειας. (Τέτοια πειράματα έχουν γίνει ξανά και ξανά, σχεδόν πάντα με επιτυχία και άρα με αποδείξεις). Μία από αυτές τις επιστημονικές ομάδες, με επικεφαλής τον Dr Marios Kittenis από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, χρησιμοποίησε εγκεφαλογραφικές τεχνικές με σκοπό να δώσει τις ισχυρότερες ως τώρα αποδείξεις για την τηλεπάθεια.
Σε αυτήν την έρευνα, συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες άτομα που υποστήριζαν ότι έχουν δυνατούς τηλεπαθητικούς δεσμούς μεταξύ τους, και χωρίστηκαν σε ζευγάρια στους ρόλους του πομπού και του δέκτη. Μεταφέρθηκαν σε ξεχωριστά δωμάτια όπου συνδέθηκαν με εγκεφαλογράφους που καταγράφουν τη δραστηριότητα σε ορισμένα τμήματα του εγκεφάλου, και εκτέθηκαν σε ρυθμικούς ήχους που ρύθμισαν τα εγκεφαλικά κύματά τους στην ίδια συχνότητα.
Ταυτόχρονα, εκπέμπονταν τυχαίες αναλαμπές φωτός που δραστηριοποιούσαν τον οπτικό φλοιό του ενός εκ των δύο υποκειμένων που έπαιζε τον ρόλο του πομπού, την περιοχή του εγκεφάλου που ενεργοποιείται με τα οπτικά ερεθίσματα (εκείνη, επίσης, που στα όνειρα λειτουργεί κανονικά σαν να λαμβάνει οπτικά ερεθίσματα). Η εκπληκτική ανακάλυψη που έγινε ήταν: ότι και ο οπτικός φλοιός του υποκειμένου που ήταν ο δέκτης, ανταποκρινόταν με παρόμοιο τρόπο, σαν να λαμβάνει οπτικά ερεθίσματα, ενώ αυτός δεν ερεθιζόταν από καμία αναλαμπή φωτός!!
Στις Η.Π.Α., ο Dr. Todd Richards από το Πανεπιστήμιο της Γουάσιγκτον και η ομάδα του, επανέλαβε τα πειράματα, αυτή τη φορά χρησιμοποιώντας συστήματα Λειτουργικής Απεικόνισης Μαγνητικού Συντονισμού (FMRI), μια εξειδικευμένη μέθοδος λεπτομερέστατης παρατήρησης και μελέτης της εγκεφαλικής δραστηριότητας. Τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια, και το ίδιο εκπληκτικά, με αυτά των πειραμάτων με τους εγκεφαλογράφους στο Εδιμβούργο. Ο άνθρωπος-πομπός που εκτέθηκε σε τυχαίες αναλαμπές φωτός, προκαλούσε με έναν άγνωστο τρόπο την ίδια ακριβώς δραστηριότητα στον οπτικό φλοιό του ανθρώπου-δέκτη, ο οποίος δεν εκτιθόταν σε κανένα οπτικό ερέθισμα.
Έγινε ένας σημαντικός αριθμός έγκυρων πειραμάτων, από έγκριτους επιστήμονες, ξανά και ξανά, και κάθε φορά τα αποτελέσματα ήταν ακριβώς τα ίδια. Επιστημονικά, αυτό θεωρείται επίσης ως η τελική απόδειξη για την τηλεπάθεια, σε πειράματα υπό απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες. Υπάρχουν και αμέτρητα άλλα παραδείγματα, που ο χώρος δεν μού επιτρέπει να τα παρουσιάσω όλα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά: Πρόσφατα, στην Ιταλία, (πριν από τα πειράματα με το DNA) έγιναν πειράματα που δείχνουν ότι τα νευρικά κύτταρα συνεχίζουν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους ακόμη και αν χωριστούν και απομονωθούν!! Όπως τα σκέλη του DNA, και όπως τα οπτικά ερεθίσματα του ανθρώπου-πομπού ερέθιζαν τον οπτικό φλοιό του ανθρώπου-δέκτη σε άλλο απομονωμένο δωμάτιο εξ αποστάσεως, έτσι ακριβώς και στα νευρικά κύτταρα συμβαίνει το ίδιο όταν μόνο το ένα εκτίθεται στο φως. (Βλέπε και για τις μεγάλες ανακαλύψεις του Ιταλού Dr. Rizzollati).
Και, όπως είναι φανερό, αυτές οι μελέτες και τα πειράματα, λόγω της υψηλής τεχνολογίας που χρησιμοποιήθηκε, ξανά και ξανά, και λόγω της διαδοχικής τεχνικής τους ανάλυσης, και μάλιστα με συνεργασία μεταξύ διαφορετικών επιστημονικών ομάδων σε διαφορετικά πανεπιστήμια διαφορετικών χωρών, δεν είναι δυνατόν να απορριφθούν, αλλά και ούτε να αμφισβητηθούν με ελαφρότητα, αφού ανά πάσα στιγμή μπορούν να επαναληφθούν, όπως και έχει γίνει, αλλά και να ακολουθηθούν οι προεκτάσεις τους, όπως και ήδη γίνεται.
Και, δεν ξέρω αν το παρατήρησε ο αναγνώστης μου, εδώ δεν μιλάμε για καρτελάκια με σύμβολα –Ganzfield test, κ.ά.– και για εικόνες και για τηλεπαθητικά μηνύματα και για ποσοστά επιτυχίας του τάδε τοις εκατό, όπως έχουμε συνηθίσει να ακούμε για τα τηλεπαθητικά πειράματα. Εδώ μιλάμε για πειράματα και ανακαλύψεις απευθείας στη βάση του πράγματος: στο DNA, στα νευρικά κύτταρα και στον ίδιο τον εγκέφαλο. Σε γενετικό, βιολογικό, χημικό, φυσικό, νευρικό, νευροφυσιολογικό και εγκεφαλικό επίπεδο. Και χωρίς «τηλεπαθητικά μηνύματα» να εμπλέκονται στα πειράματα ή τυχαίους παράγοντες ή συστήματα πιθανοτήτων ή placebo effects ή προϊδεάσεις ή επιλεκτική προσοχή ή τυχαιότητες ή εξαπατήσεις ή οτιδήποτε άλλο παρόμοιο. Είναι πάρα πολύ σημαντικό και ενδεικτικό αυτό.
Μπορούμε, λοιπόν, από εδώ και πέρα δίκαια να θεωρούμε ότι η Τηλεπάθεια έχει αποδειχθεί επιστημονικά, στη βάση της, με τις πιο σύγχρονες μεθόδους έρευνας σε όλα τα επίπεδα: από αυτό του DNA, μέχρι αυτό των νευρικών κυττάρων, και μέχρι του εγκεφαλικού φλοιού. Με τεχνολογικά μέσα παρατήρησης σε επιστημονικά ελεγχόμενες συνθήκες και με πολύ συγκεκριμένα σκληρά αποτελέσματα.
Κατά τη γνώμη μου, αυτές οι νέες επιστημονικές ανακαλύψεις για την Τηλεπάθεια, που όλο και αυξάνονται, δικαιώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εργασίες, τις μελέτες και τις θεωρίες του φημισμένου Dr. Rupert Sheldrake. (Και όχι μόνο, φυσικά). Ο Sheldrake είναι ο επιστήμονας που έχει παρουσιάσει τη θεωρία των Μορφογενετικών Πεδίων και του «Morphic Resonance». (Αφού, νομίζω ότι αυτό φαίνεται να διακρίνεται πίσω από τις νέες αυτές ανακαλύψεις). Και που έχει, επιπλέον, επιστήσει την προσοχή σε ένα σωρό φαινόμενα –με ένα σωρό πειράματα και ισχυρή καθαρή επιστημονική επιχειρηματολογία– που συνδέονται με την Τηλεπάθεια, αλλά όχι μόνο, στην ουσία με πάρα πολλές από τις λεγόμενες «άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπου»
Στη σύγχρονη επιστημονική κατανόηση αυτών των πραγμάτων, ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να υπάρχει μία σύνδεση εξ αποστάσεως μεταξύ των πραγμάτων, είναι μέσω πεδίων.
Η Γη είναι συνδεδεμένη εξ αποστάσεως με τη Σελήνη και τον Ήλιο μέσω του βαρυτικού πεδίου. Εγώ συνδέομαι εξ αποστάσεως με έναν φίλο μου στο τηλέφωνο μέσω του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου. Ρινίσματα σιδήρου τακτοποιούνται σε μορφικά σχήματα γύρω από ένα κομμάτι σίδηρο μέσω του μαγνητικού πεδίου. Είμαστε φτιαγμένοι από μόρια και κύτταρα, και όλα τους υπόκεινται σε ταλαντώσεις. Η Κβαντική Φυσική μιλά για την Εμπλοκή, με την οποία σωματίδια χωρισμένα από μεγάλη απόσταση συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να είναι συνδεδεμένα.
Γιατί να είναι τόσο δύσκολο για πολλούς να αποδεχθούν ότι, κι εμείς οι ίδιοι να είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας με ανάλογους τρόπους;
«Η ύπαρξη των πεδίων που εκτείνονται εκεί έξω είναι ελέγξιμη» λέει ο Dr. Rupert Sheldrake. «Αν διαχωρίσεις τμήματα ενός συστήματος που είναι συνδεδεμένα με αυτό που αποκαλώ “μορφικό πεδίο” τότε θα συνεχίσουν να είναι σε επικοινωνία, ακόμη κι αν είναι διαχωρισμένα με την κανονική έννοια.»
«Όταν τα μέλη μίας στενά συνδεδεμένης ομάδας κινούνται σε απόσταση το ένα από το άλλο και διαχωρίζονται, όπως π.χ. κάνουν οι λύκοι όταν πηγαίνουν για κυνήγι και αφήνουν τα κουτάβια τους στη φωλιά, οι δεσμοί μεταξύ τους δεν σπάζουν, απλά εκτείνονται, τεντώνονται, και αυτή η σύνδεση πεδίου ανάμεσα σε αυτά τα διαχωρισμένα τμήματα του συστήματος, της ομάδας, συνεχίζει να τα συνδέει μεταξύ τους. Πιστεύω ότι αυτή είναι η βάση της τηλεπάθειας.»
Λέει ο Sheldrake: «Αν μπορείς να καταδείξεις ότι τα μέλη μίας ομάδας μπορούν να συνεχίσουν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους από απόσταση, πέρα από την εμβέλεια των κανονικών αισθήσεων, τότε είναι τελείως ξεκάθαρο ότι κάτι συμβαίνει, και εγώ θα έλεγα ότι αυτό είναι η ένδειξη για την ύπαρξη του “μορφικού πεδίου”. Θα έλεγα ότι εδώ να έχουμε την ύπαρξη ενός είδους πεδίου, αφού τα πεδία είναι τα μόνα που μπορούμε να κατανοήσουμε ότι μπορούν να συνδέουν τα πράγματα μεταξύ τους εξ αποστάσεως. Ονομάζω αυτό το πεδίο “μορφικό”, και υποστηρίζω ότι σχηματίζεται μέσω μίας “μορφικής διάταξης”, ενός μορφικού συντονισμού, μπορείτε να το αποκαλέσετε όπως επιθυμείτε, αλλά θα είναι ένα είδος πεδίου όπως και να το αποκαλέσετε.»
Ο Sheldrake περιγράφει αυτή τη διαδικασία με τον όρο «morphic resonance» (μορφική «αντήχηση», ή μορφικός συντονισμός): τα παρελθόντα μορφώματα και συμπεριφορές των οργανισμών, επηρεάζουν οργανισμούς στο παρόν, μέσω απευθείας συνδέσεων στον χρόνο και στον χώρο. Κάτι τέτοιο θέτει σε αμφισβήτηση πολλές από τις θεμελιώδεις ιδέες μας για τη ζωή και τη συνείδηση. Ο Sheldrake αναθεωρεί τις κανονικότητες της φύσης, δηλώνοντας ότι πρόκειται περισσότερο για συνήθειες παρά για αμετάβλητους νόμους.
Έχει τύχει σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους, ξανά και ξανά: σκέφτεσαι έναν φίλο σου, και ξαφνικά έπειτα από λίγο αυτός σου τηλεφωνεί. Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει είναι ότι αυτός ο φίλος σου σε σκέφτεται έντονα φτάνοντας στο σημείο να σου τηλεφωνήσει, κι εσύ συλλαμβάνεις τηλεπαθητικά τη δική του σκέψη και τον σκέφτεσαι κι εσύ, ώσπου ανακαλύπτεις ότι ο ίδιος είναι στο τηλέφωνο. Δεν είναι λίγες οι φορές (π.χ. ανάμεσα σε μένα και στη σύζυγό μου έχει συμβεί άπειρες φορές, το ίδιο και με καλούς φίλους) που απλώνεις το χέρι σου να σηκώσεις το ακουστικό για να τηλεφωνήσεις σε κάποιο προσφιλές σου πρόσωπο, και, μόλις αγγίζεις το ακουστικό, το τηλέφωνο χτυπάει και είναι αυτό ακριβώς το πρόσωπο που ταυτόχρονα σου τηλεφωνεί.
Μάλιστα μου έχουν τύχει περιπτώσεις που σηκώνεις το ακουστικό για να τηλεφωνήσεις σε κάποιον, και αυτός είναι ήδη στη γραμμή χωρίς να χτυπήσει το τηλέφωνο διότι σε καλούσε και αυτός και έγινε τόσο ακριβής συντονισμός. Πρόκειται για ολοφάνερες περιπτώσεις τηλεπάθειας, που συνήθως επαναλαμβάνονται με τα άτομα που φαίνεται ότι υπάρχει μεταξύ τους ένας ανεξήγητος «τηλεπαθητικός δεσμός», ένας «συμπαθητικός» σύνδεσμος επικοινωνίας που εκδηλώνεται πολύ συχνά. Και σε πολλές συζητήσεις, η φράση «από το στόμα μου το πήρες, μόλις πήγα να το πω αυτό που λες» ακούγεται πολύ συχνά, από άτομα που έχουν συνηθίσει να συζητούν και να συνδιαλέγονται ένθερμα, φτάνοντας στο σημείο να εκδηλώνεται η τηλεπάθεια μεταξύ τους.
Όμως τι συμβαίνει με εκείνες τις περιπτώσεις στις οποίες σκέφτεσαι έντονα έναν άνθρωπο που π.χ. έχεις να τον δεις πολύ καιρό, και ξαφνικά έπειτα από λίγο τον συναντάς τυχαία στον δρόμο (και συχνά σου λέει ότι και αυτός σε σκεφτόταν) Εδώ δεν έχουμε ένα τηλεφώνημα, που γίνεται ως απόκριση στη σκέψη ή ως αναγνώριση της σκέψης του άλλου για σένα. Πώς σε βρίσκει ή τον βρίσκεις στον δρόμο; Υπάρχει άραγε ένα πεδίο το οποίο έχει δημιουργηθεί που τελικά έλκει τον έναν προς τον άλλον με φαινομενικά τυχαίο τρόπο;
Γιατί οι μητέρες συχνά έχουν ροή γάλατος από το στήθος τους όταν τα μωρά τους κλαίνε, ακόμη κι όταν δεν είναι σε απόσταση ακοής από το μωρό;
Με ποιον τρόπο αντιλαμβανόμαστε ότι κάποιος που στέκεται από πίσω μας –κοντά ή μακριά– μάς κοιτάει, και ασυνείδητα γυρίζουμε σαν να ανταποκρινόμαστε σε ένα οπτικό ερέθισμα το οποίο δεν λαμβάνουμε; Η ένταση της προσοχής μπορεί να προκαλέσει την ανταπόκριση του παρατηρούμενου υποκειμένου εν αγνοία του; Γιατί όταν σταθούμε δίπλα από κάποιον που κοιμάται και τον κοιτάμε έντονα, αυτός ξυπνάει; Και τί λέτε τώρα για το περιβόητο «μάτιασμα»; Και για τις περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες κοιτάμε ασυνείδητα έντονα κάποιον άγνωστο στον δρόμο, από πίσω του, κι εκείνος σκοντάφτει;
Όλα αυτά, και άλλα πάρα πολλά παρόμοια, είναι κάτι για το οποίο έχουμε όλοι μας κοινή γνώση, κοινές εμπειρίες, κάτι που στ’ αλήθεια είναι φυσικό, και όντως δεν θα έπρεπε να νοείται ως κάτι «παραφυσικό». Είναι παράδοξο που πρέπει να υπάρχει τόσο μεγάλο debate επί τόσα χρόνια, για κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι το γνωρίζουν καλά και έχουν προσωπική εμπειρία με το φαινόμενο αυτό, και να χρειάζεται απόδειξη για το αν υφίσταται ή όχι. Και, όλα δείχνουν, ότι στον καθένα μας μπορεί να καλλιεργηθεί, με διάφορους τρόπους, ώστε να μη συμβαίνει απλώς ακούσια, αλλά να φτάσει στο σημείο να προκαλείται εκούσια και στοχευόμενα. Απλά η κουλτούρα και ο πολιτισμός μας δεν έχει συμπεριλάβει στις παραδοχές και τις διδαχές του αυτήν την καλλιέργεια, μέχρι τώρα.
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε συνδεδεμένοι, κι όλοι μαζί ανήκουμε σε ένα απερίγραπτο δίκτυο μαζί με όλον τον κόσμο που μάς περιβάλλει, στα ορατά και αόρατα πεδία.
Η Τηλεκίνηση έχει επίσης αποδειχθεί επιστημονικά, με ένα σωρό ελεγμένα δείγματα και ένα πλήθος έγκυρων επιστημονικών πειραμάτων, και αναφέρω τελείως ενδεικτικά την περίπτωση της φημισμένης ρωσίδας τηλεκινητικού Nina Kulagina οι εκπληκτικές τηλεκινητικές δυνατότητες της οποίας όχι μόνο έχουν ελεγχθεί από ολόκληρη τη σοβιετική ακαδημία επιστημών και πλήθος άλλων επιστημόνων από όλον τον κόσμο, ανάμεσά τους και κάτοχων του βραβείου Νόμπελ, που όλοι τις αποδέχτηκαν, αλλά υπάρχουν ακόμη και κινηματογραφημένα ντοκουμέντα των πειραμάτων (μερικά από τα οποία μπορείτε να τα δείτε π.χ. στο YouTube). Πριν από τη φημισμένη ελεγμένη περίπτωση της Kulagina, υπήρχε η περίπτωση της ιταλίδας Eusapia Palladino, και πολλών άλλων κι ο Uri Gellerείναι επίσης ένα δείγμα, ο οποίος επίσης έχει ελεγχθεί επανειλημμένως από ένα σωρό επιστήμονες, ινστιτούτα, πειράματα, κλπ, πάντα με θετικά αποτελέσματα.
Πριν από αρκετούς μήνες, για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε επιστημονικά η Τηλεκίνηση, αυτή τη φορά σε μεγάλο πείραμα με πιθήκους, σε ελεγχόμενες εργαστηριακές συνθήκες, κατά τη μελέτη των δυνατοτήτων του εγκεφάλου των συγκεκριμένων πιθήκων, που τηλεκινούν αντικείμενα και ρομπότ εξ αποστάσεως, μόνο με τον εγκέφαλό τους. Υπήρξε εκτενές σχετικό δημοσίευμα στην εφημερίδα New York Times και στο επιστημονικό περιοδικό Nature. Επικεφαλής των πειραμάτων ήταν ο Dr. William Heetderks, διευθυντής των επιστημονικών προγραμμάτων του National Institute of Biomedical Imaging and Bioengineering, και ο Dr. John P. Donoghue, διευθυντής του Institute of Brain Science στο Brown University.
Επίσης, στο ερευνητικό πρόγραμμα συμμετείχαν ερευνητές από το University of Pittsburgh και από το Carnegie Mellon University. Οι επιστήμονες απέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η προσθετική μικροσυσκευών στον εγκέφαλο μπορεί να επιτύχει λεπτομερές interface μεταξύ εγκεφάλου και μηχανής, με τηλεκινητικά αποτελέσματα, καθώς και την ανοιχτή αυτήν δυνατότητα του εγκεφάλου. Τα αποτελέσματα αυτών των επιτυχημένων πειραμάτων έχουν συνταρακτικές προεκτάσεις, που περιμένουμε να τις δούμε κατά την εξέλιξή τους, αν δεν αποκρυφτούν ή θαφτούν τελικά εντέχνως από τη δημοσιότητα, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αυθεντικά, ο όρος Τηλεκίνηση εννοεί την άγνωστη δυνατότητα του ανθρώπου να προκαλεί εξ αποστάσεως κινητικά φαινόμενα σε αντικείμενα και ανθρώπους, αποκλειστικά με τη δύναμη του νου ή/και με την ανθρώπινη ενέργεια. Σε αυτά τα παράξενα φαινόμενα ενσωματώθηκαν και τα φαινόμενα κατά τα οποία, με τον ίδιο τρόπο, προκαλείται μία βλάβη ή μια μετατροπή σε ένα αντικείμενο (π.χ. το –δημοφιλές– λύγισμα ενός κουταλιού, ή το σταμάτημα ενός ρολογιού, ή το σβήσιμο μιας φλόγας κεριού), και, όσον αφορά στους ανθρώπους, τα φαινόμενα κατά τα οποία προκαλείται η αιώρηση ή ο μετεωρισμός ενός ανθρώπινου σώματος.
Η Τηλεκίνηση, Telekinesis ή και Ψυχοκίνηση, Psychokinesis
Καταδεικνύει την ικανότητα του μυαλού να επηρεάζει άμεσα την ύλη «Mind Over Matter», τον χρόνο, την ενέργεια ή τον χώρο, με μέσα και δυνάμεις που δεν φαίνεται να είναι σχετικά με οποιονδήποτε νόμο της Φυσικής. Είναι η «ανεξήγητη» και παράξενη ικανότητα του νού να επηρεάζει τον φυσικό κόσμο, με μόνο μέσο τη νοητική αυτοσυγκέντρωση και βούληση, προφανώς και την ανθρώπινη ενέργεια. Θα μπορούσε να αποτελεί, για κάποιον, την αρχή μιας άσκησης για την μετατροπή του κόσμου σύμφωνα με τη Θέληση.
Το πιο ενδιαφέρον, φυσικά, δεν είναι η συνειδητή Τηλεκίνηση (που ενεργοποιείται από εξασκημένους ή ιδιαίτερα χαρισματικούς ανθρώπους), αλλά η ασυνείδητη Τηλεκίνηση που ενεργοποιείται από ανίδεους και φαινομενικά συνηθισμένους ανθρώπους, χωρίς να το επιδιώξουν συνειδητά, και, αναπόφευκτα, χωρίς συνήθως οι ίδιοι να το παραδέχονται για τον εαυτό τους ή ακόμη και χωρίς καν να το παρατηρούν.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που παρατηρούν γύρω τους διάφορα τηλεκινητικά φαινόμενα, (γνωρίζω αρκετούς, έχω επίσης παραβρεθεί σε τέτοια περιστατικά ή μού τα έχουν διηγηθεί, ενώ έχουν συμβεί και σε μένα τον ίδιο μερικές φορές), π.χ. να μετακινείται εντυπωσιακά και ανεξήγητα ένα αντικείμενο από μόνο του, ή περισσότερα, ή να ανοίγει ή να κλείνει μια συσκευή ή ένας διακόπτης, κ.ά., και τις περισσότερες φορές θεωρούν έντρομοι ότι αυτό συνέβη εξαιτίας ενός φαντάσματος, μιας αόρατης παρουσίας, δαιμονικών επιρροών, εξωγήινων, εξωδιαστασιακών οντοτήτων, καλών ή κακών πνευμάτων, ακόμη και εξαιτίας μαύρης μαγείας. Αυτό όμως που έχω διαπιστώσει ξανά και ξανά ότι συμβαίνει, είναι το ότι οι ίδιοι προκαλούν το φαινόμενο, εκδηλώνοντας λανθάνουσες και ασυνείδητες τηλεκινητικές ικανότητες και το ίδιο περίπου ισχύει και σε πολλές περιπτώσεις τηλεπάθειας.
Το κοινό χαρακτηριστικό που παρατήρησα σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις που έχω υπ’ όψιν μου, είναι το ότι οι άνθρωποι αυτοί εκείνη τη στιγμή α) είτε ήταν ιδιαίτερα χαλαροί, έως αφηρημένοι και απόλυτα συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι σε κάτι, εστιακά, συνήθως άσχετο με το όποιο επηρεαζόμενο αντικείμενο αυτό καθ’ αυτό, ή μόνο έμμεσα σχετικό, β) είτε βρισκόντουσαν σε έντονη συναισθηματική έξαρση.
Να σημειώσω ότι, η διάκριση μεταξύ των διαφόρων ικανοτήτων ή φαινομένων θα μπορούσε να είναι τελείως παραπλανητική ως προς τη φύση τους, διότι θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα ενιαίο πολυεπίπεδο φαινόμενο ή ικανότητα, σε συνδυασμό νου και περιβάλλοντος, ή σε μια άγνωστης μορφής ενέργεια που διατρέχει τα πάντα, όπως π.χ. προτείνεται με το «The Force» –στο κινηματογραφικό Star Wars– (που χρησιμοποιείται συνεχώς από τους ήρωες για τηλεκινήσεις και τηλεπάθειες κ.ά.). Έτσι, σε συνδυασμό με τα μυστήρια του Χρόνου ή ακόμη και με τα Μορφογενετικά Πεδία του Σέλντρεηκ, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση για όλα αυτά. Όπως κι αν έχει, αυτή δεν είναι παρά μια φευγαλέα ματιά στο ανεξερεύνητο σύμπαν των άγνωστων δυνατοτήτων του ανθρώπου, που, όπως ελπίζω ότι κατέδειξα έστω και λίγο, δεν είναι και τόσο άγνωστες.
Παντελής Γιαννουλάκης /περιοδικό strange
