Τον αγάπησες τόσο πολύ που σε όλα ήθελες να είσαι δίπλα του.
Στα όμορφα, στα άσχημα, στις χαρές και στις λύπες, κι ετσι πρέπει να είναι δεν αντιλέγω.
Τι γίνεται όμως όταν όλα τελικά είναι μονοπλευρα;
Όταν η παράλογη ζήλεια του τρώει το μυαλό και φαντάζεται δράκους και φτάνει σε σημείο να σε προσβάλλει, να σε μειώνει και να απαιτεί να μπεις σε γυαλα;
Να μην μιλάς σε άνθρωπο και αν μιλάς να μην χαμογελάς το παρεξηγουν!Και προσπαθείς μάταια να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελεφαντας, ενώ εκείνος συνεχίζει να σου γκρινιάζει για όλα;
Να δίνεις ό,τι έχεις και δεν έχεις και να μην βλέπει τίποτα..
Ζήλεια, γκρίνια, μόνο αυτό.
Εκείνος που ορκιζοταν ότι θα σου γιατρέψει την ψυχή, κατάφερε πανηγυρικά να σου τη βγάλει!
Άστο αγάπη μου, καιρός να βρω τον εαυτό μου πάλι…
Και μην ανησυχείς δεν χάνομαι.
Ποτέ δεν χάθηκα!
Πέφτω αλλά σηκώνομαι.
Επιβάλλεται γιατί εγώ, δεν έμαθα να σέρνομαι.
Μαζί σου βέβαια ξεπέρασα τον εαυτό μου σε θέματα αντοχής, αλλά δεν πειράζει…
Καθαρή συνείδηση πάνω από όλα…
Ήρθε ο καιρός να πάμε παράκάτω, εκει που δεν θελουν μονο να παίρνουν αλλά και να δίνουν…
Απλά πραγματάκια! Αγάπη και ηρεμία και για εμένα, είναι υπεραρκετά!
Βλεπεις όταν στο όνομα της αγάπης όλα τα ονομάζεις μπόρα και λες “μπόρα είναι μωρέ θα περάσει” την ίδια στιγμή, ξεχνάς ότι η μπόρα καμια φορά γίνεται καταιγίδα και τα σαρώνει όλα..
Έρχεται η στιγμή που μαζεύεις τα κομμάτια σου!
Βλέπεις, είναι θείο δώρο η γνώση τελικά, ακόμα κι αν ο πόνος είναι ο δάσκαλος σου!
Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Πηγή: loveletters.gr
