Την Ξένια Καλογεροπούλου υποδέχτηκε η Έλενα Κατρίτση στην εκπομπή «Προσωπικά».
Η ηθοποιός με μακρά καριέρα στον κινηματογράφο και αγαπητή στο κοινό, έκανε μία μεγάλη στροφή στο παιδικό θέατρο, το οποίο αγάπησε και με πολύ κόπο και θυσίες δημιούργησε παραγωγές υψηλών καλλιτεχνικών απαιτήσεων, που άρεσαν εξίσου σε παιδιά και σε ενηλίκους.
Μίλησε για την καριέρα αλλά και τις πτυχές της ζωής της που δεν είναι πολύ γνωστές.
Όλα ξεκίνησαν από τον Μάνος Χατζιδάκι, που μία φορά κι έναν καιρό στο παλιό Zonar’s τη ρώτησε εάν θα ήθελε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, και την έστειλε στον Αλέκο Σακελλάριο.
Από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί το όνομα του Γιάννη Φέρτη, με τον οποίο υπήρξε μία εποχή παντρεμένη. Μίλησε για τον θίασο που έφτιαξαν αλλά και τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες που έζησαν τα πρώτα χρόνια.
«Περνούσαμε διάφορες περιόδους. Ανεβάζαμε με τον Γιάννη διάφορα έργα, μπορεί να ανεβάζαμε κάποιο έργο με επιτυχία, μπορεί όχι. Παίρναμε βερεσέ κρέας από τον πατέρα του Γιάννη που ήταν χασάπης και από τον μπακάλη στον δρόμο μας λέγαμε “φέρε μας εφημερίδα και τσιγάρα”. Όταν τελείωνε η εποχή του βερεσέ αυτό που κάναμε είναι να τρέχουμε να αγοράσουμε βρακιά. Και τα δικά μου βρακάκια και του Γιάννη ήταν γεμάτα τρύπες. Μόλις ανέβαινε μία επιτυχία έτρεχα και αγόραζα μερικές ντουζίνες βρακιά και σώβρακα».
Σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή της η στιγμή που χώρισαν οι γονείς της.
«Αισθάνομαι ότι με τον μπαμπά μου δεν γνωριστήκαμε ουσιαστικά. Ας πούμε, το κλειδί ήταν η στιγμή που μου είπε η μαμά μου “ο μπαμπάς σου δεν μας θέλει”. Είναι μια πολύ δύσκολη ατάκα να την καταλάβεις, να τη δεχτείς. Κάποια Σάββατα πήγαινα κι έτρωγα μαζί του, αλλά ποτέ δεν μιλήσαμε πολύ προσωπικά. Είχα φυλαγμένα πάρα πολλά πράγματα, που ήθελα να του πω και δεν τα είπαμε ποτέ»
Συγκινημένη έφερε στον νου της τον άνθρωπο που στάθηκε δίπλα της επί 37 χρόνια, τον κριτικό κινηματογράφου, θεάτρου και μεταφραστή, Κωστή Σκαλιόρα.
«Όταν πέθανε ο Κωστής γύρισα στο σπίτι και άρχισα να σημειώνω ποιοι είχαν έρθει στην κηδεία και τι ωραίοι άνθρωποι ήταν, λες και θα μπορούσε να του το δώσει να το δει. Μετά άρχισα να του μιλάω και αυτό ήταν μεγάλη ανακούφιση. Για δύο χρόνια ήμουν μαζί του. Δεν πονούσα τόσο πολύ, όσο όταν δεν του έγραφα».
«Αγκάθι» στη ζωή της είναι το πρόσφατο πρόβλημα υγείας που της παρουσιάστηκε. Η όρασή της έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό και αυτό ήταν αρκετό για να της αλλάξει ριζικά την καθημερινότητα ενώ μεγάλο πλήγμα είχε και στην ψυχολογία της.
«Μια ημέρα, ενώ πήγαινα για πρόβα, ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν. Μπήκα στο θέατρο κι έβλεπα τους συνεργάτες μου ως μαύρες σκιές. Ήταν πάρα πολύ ζόρικο και αυτό είναι που μου λείπει περισσότερο. Τα μάτια μου, το να μην βλέπω. Μου λείπει η τηλεόραση και το σινεμά. Ό,τι και αν κάνω δεν είναι το ίδιο. Τον πρώτο καιρό δεν μπορούσα καθόλου να το δεχτώ. Έμενα ξαπλωμένη στα σκοτάδια μου κι έκλαιγα. Τώρα προσπαθώ να πάρω και πάλι τη ζωή στα χέρια μου».
