Άγιοι Τεσσαράκοντα δύο Μάρτυρες από το Αμόριο: Σήμερα, η αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει τη μνήμη των μεγάλων 42 Μαρτύρων, επισήμων πολιτικών και στρατιωτικών του Βυζαντίου.
Πολύ δε ωραία παρατηρεί ο ιερός Υμνογράφος το σχετικό του αριθμού των Μαρτύρων με την τεσσαρακονθήμερη νηστεία και περίοδο της μετανοίας που περνούμε και λέγει: «Στρατός Μαρτύρων θείος κατάλογος, αθλητικός δυσί προς τεσσαράκοντα χάριτι, μυριάσιν Αγγέλων αρίθμηται, λύσιν ημίν παισμάτων, νυν εξαιτούμενος μέτρω της νηστείας ημερών των τεσσαράκοντα».
Μεγάλη γιορτή της ορθοδοξίας σήμερα 6 Μαρτίου: Ψυχοσάββατο , των Αγίων Σαράντα Μαρτύρων
Και οι 42 υπηρετούσαν στην πόλι Αμόριο της Φρυγίας της Μικράς Ασίας και «της πόλεως Αμορίου πρώτοι υπήρχαν», κατά τον Ιερό Συναξαριστή.
Η θέσι του Αμορίου ήταν στρατηγικώτατη στην Ανατολική Φρυγία κτισμένη επάνω στο δρόμο προς τη Λαοδίκεια και δίπλα στα Αραβικά σύνορα. Γι’ αυτό και το κάστρο της ήταν το ισχυρότερό του Βυζαντίου ανώτερο και από το της Κωνσταντινουπόλεως κατά τους άραβες χρονογράφους, οι οποίοι παραδίδουν ότι πριν από την εκστρατεία του 838 των αράβων κατά του στρατού του Θεοφίλου στο Αμόριο ερώτησεν ο Μωάμεθ Ιμπν Μουσάμπ ποιο ήταν το ισχυρότερο ελληνικό φρούριο και έλαβε την απάντησι: «το Αμόριον… είναι ο οφθαλμός και τα θεμέλια της Χρισιανοσύνης διά τους έλληνας είναι πλέον περίφημον η η Κωνσταντινούπολις».
Η εκστρατεία
Το 838 λοιπόν για λόγους αντεκδικήσεως ο Άραβας Χαλίφης Μοντασίμ και επειδή το 837 ο Θεόφιλος κατέλαβε την ιδιαίτερή του πατρίδα τη Σωζόπετρα της Κομμαγηνής, εξεστράτευσε ενάντια της στρατηγικώτατης εκείνης πόλεως με 500.000 περίπου στρατό επί κεφαλής του οποίου ήταν οι Τούρκοι Ασυνάς και Μωάμεθ Ιμπν Μουσάμπ.
Στην πόλη αυτή εζούσαν και εδρούσαν οι 42 στρατιωτικοί και πολιτικοί άρχοντες από τους οποίους παραμένουν γνωστοί «ο ευνούχος πρωτοσπαθάριος Θεόδωρος ο Κρατερός, ο Τουρμάρχης Κάλλιστος Μελισσηνός, ο στρουγγάριος της βίγλης Κωνσταντίνος Βαβούτζικος, ο πατρίκιος Θεόφιλος και ο δρομεύς Βασόης».
Πραγματικά δε δράσι μεγάλη Χρισιανική έδειξαν όχι μόνο γιατί ήταν από τις πρώτες οικογένειες του ευσεβέστατου Βυζαντίου άλλα και διότι οι πολλές τους αρετές και ικανότητες τους επέβαλαν σαν πνευματικούς παράγοντες και αρχηγούς επάνω σε όλο τον κόσμο του Αμορίου. Ο δε ιερός Υμνογράφος τους λέγει: «Λαμπάδες ώφθητε μυστικαί φέγγει ευσέβειας τας ψυχάς των ευσεβών στραγίζουσαι, και της αγνωσίας το σκότος λύουσαι, Κυρίου αθλοφόροι μακαριώτατοι».
Επάνω στην ακμή και της ηλικίας τους και της θαυμαστής χριστιανικής δράσεώς τους τους βρήκε εκείνη η μεγάλη και φοβερή εκστρατεία.
Οι άγιοι επρόβλεπαν την επερχόμενη συμφορά και υπέδειξαν στον αυτοκράτορα Θεόφιλο να αποσύρη από το Αμόριο τα γυναικόπαιδα και τον άμαχο πληθυσμό γιατί θα επακολουθούσε γενική σφαγή και προτοφανής αιματοχυσία. Ο Θεόφιλος όμως δεν υπάκουσε και εκείνος μεν επροχώρησε με το στρατό του μέχρι το Δορύλαιο, ως υπερασπιστές δε του Αμορίου άφησε τον πατρίκιο και στρατηγό Αέτιο και τους 42 «ηγεμόνας και άρχοντας τους μετά βραχύ μαρτυρήσαντας, Θεόδωρόν τε τον Κρατερόν και Θεόφιλον και τον Βαβούτζικον» κατά σχετικό χρονικό.
Η πολιορκία διήρκησε 12 ημέρες στις αρχές του Αυγούστου του 838
Οι γενναίοι στρατηλάτες «γενναίως αντέστησαν» στους επιδρομείς και κατά το χρονικό των Αράβων, ο Χαλίφης είχεν αποφασίσει να αποσυρθή μετανοιωμένος με την τολμηρή του και άνευ αποτελέσματος επιχείρησι, άλλα δυστυχώς ένας νέος Αριστογείτων, ο Βοιδίτζης επρόδωσε τον αγώνα και ο Χαλίφης επέμενε και κατέλαβε το Αμόριο «ουκ ην δε όστις των αποθνησκόντων ουκ ην, πάντες δε ανηρούντο και έπιπτον ποταμούς κινούντες εξ αίματος». Φοβερώτατο το θέαμα ένας ποταμός πυρός και αίματος να τρέχη σ’ όλους τους δρόμους της πόλεως και όσοι δεν εφονεύθησαν αιχμάλωτοι από το Χαλίφη απήχθησαν.
Μεταξύ των αιχμαλώτων ήταν και οι 42 Μάρτυρες οι ηγεμόνες του Αμορίου και άρχοντες.
Επτά ολόκληρα χρόνια βασανίστηκαν
Επτά ολόκληρα χρόνια εβασανίστηκαν και έκαμαν στη φυλακή «χρόνων επτά οι τεσσαράκοντα και δύο του Χριστού Μάρτυρες» υπομείναντες. Μέσα σ’ αυτό το πνευματικό στάδιο των αγώνων και πάλι γενναίοι αποδείχτηκαν οι καρτερόφρονες όπως λέγει δε ο ιερός Υμνογράφος: «Συμπεφραγμένοι ανδρικώς προς ανόμους, συντεταγμένοι λογικώς προς άθεους, την πανοπλίαν ήρασθε Χριστού του Θεού, πίστιν μεν ως μάχαιραν επί χείρα λαβόντες ασπίδα την ελπίδα δε τεθεικότες επ’ ώμους και της αγάπης θώρακα σαφώς, ενδεδυμένοι, εχθρούς ετροπώσασθε».
Δεν έχαναν ποτέ ευκαιρία μέσα σ’ εκείνα τα επτά της αιχμαλωσίας και των δεσμών χρόνια οι άγιοι 42 Μάρτυρες να κηρύττουν «ελευθέρα τη φωνή τον σωτήριον Λόγον τον δι’ ημάς σαρκωθέντα» και καθώς πάλι παρατηρεί ο ιερός Υμνογράφος «οσίως πτερούμενοι του Σταυρού οι Αθληταί, παρανομίας θάλασσαν υπέπλευσαν αβρόχως, και γαληνούς λιμένας κατέλαβαν, ευσεβών κυβερνήται χρηματίζοντες». Πολλούς ευσεβείς της αγίας μας πίστεως ανέδειξαν και πολλών ψυχών κυβερνήτες εκεί στην αιχμαλωσία μακρυά στη Μεσοποταμία απεδείχθησαν.
