Η αναγνωρισιμότητα και η κακία σε συνδυασμό με τις απανωτές απώλειες που είχε στη ζωή της, οδήγησαν τη Μαρίνα Τσιντικίδου σε δύσκολα χρόνια, στα οποία κλήθηκε να παλέψει με την κατάθλιψη και μέσα από αυτή να βρει ποιο πραγματικά είναι το όνειρό της.
Το πρώην μοντέλο διατηρεί μια σταθερή σχέση εδώ και πολλά χρόνια, η σκέψη της απόκτησης ενός παιδιού σε μικρότερη ηλικία της προκαλούσε τρόμο, ενώ τώρα περνάει από το μυαλό της η υιοθεσία.
«Συνήθως όταν βλέπω τα βίντεο που μου φτιάχνουν δεν μου αρέσω καθόλου και πάντα υπάρχει κάτι που λέγεται στο οποίο δεν συμφωνώ, αυτό ήταν πολύ ευγενικό και σας ευχαριστώ πολύ. Έχω κρατήσει αρχείο αλλά όχι οργανωμένα, γιατί δεν το θεωρούσα τόσο σημαντικό. Βλέποντας τις εικόνες και κυρίως ακούγοντας τη μουσική, αναβιώνουν τα συναισθήματά μου, τα καλλιστεία ήταν τότε πολύ μεγάλο πράγμα», είπε στα «Μεσάνυχτα» και την Ελεονώρα Μελέτη και συνέχισε για τα Καλλιστεία:
«Βρέθηκα εκεί τυχαία, με έφερε εκεί η ζωή, δεν ήταν παιδικό όνειρό. Ήταν μεγάλο το αντίτιμο, το ένιωθα βαθιά μέσα μου ότι ίσως δυσκολευτώ, πότε όμως δεν σκέφτηκα να κάνω πίσω. Σαν παιδί ήθελα να γίνω μπαλαρίνα ή καθηγήτρια γαλλικών. Δεν είχα ένα όνειρό ή μεγάλο ταλέντο σε κάτι ώστε να πω θα γίνω αυτό».
Η Μαρίνα Τσιντικίδου έχει βιώσει bullying στο σχολείο λόγω του σωματότυπού της: «Στη δική μου γενιά τα κορίτσια που είχαν τις κατακτήσεις ήταν πάντα τα κορίτσια με καμπύλες. Όποιο κορίτσι είχε καμπύλες ήταν περιζήτητο, εγώ άργησα να σχηματίζομαι, μετά το σχολείο και για τη δική μου γενιά είχα υπερβολικό ύψος. Άκουγα πολλά αρνητικά σχόλια. Μετά άλλαξε η αισθητική και η μόδα με τα χρόνια».
Το πρώην μοντέλο δεν μπορούσε να διαχειριστεί την κριτική.
«Με δυσκόλεψε η διαχείριση ώστε κάποιος να μου κάνει κριτική, δεν το αντέχω αυτό. Δεν έχω στομάχι για κριτική. Την κριτική την ανέχομαι, δεν μπορώ την κακία. Βέβαια αυτό το νόμισμα έχει και την άλλη όψη. Όταν ένας άνθρωπος έχει καλή ενέργεια αυτό στο δίνει πολύ θετικά και όμορφα. Αλλά δεν μπορείς να διαλέξεις μόνο το ένα και μόνο το άλλο», τόνισε και ανέφερε τη στιγμή που είπε το «τέλος»:
«Μια και καλή στα 27 μου είπα “δεν αντέχω άλλο, φεύγω”. Τότε έκανα την τελευταία μου πασαρέλα, αλλά τελικά το πρόβλημά μου δεν ήταν η μόδα. Η μόδα είναι ένα κομμάτι που μου άρεσε, η αναγνωρισιμότητα είναι κάτι που αν δεν είσαι φτιαγμένος για να την αντιμετωπίσεις μπορεί να σε σκοτώσει. Διαπίστωσα ότι η ταυτότητά μου δεν είναι αυτή, συνέβη σε μια διετία, που έχασα όλες τις σταθερές μου, ότι είχα και δεν είχα σε ανθρώπους και τον σκύλο μου. Εκεί, πήρα λάθος αποφάσεις, σκοτείνιασε το μυαλό μου. Μία από τις λάθος αποφάσεις ήταν ότι δέχτηκα να πολιτευθώ.
Ελπίζω να το έχει ξεχάσει πολύς κόσμος, ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανα στη ζωή μου. Εκεί μου δημιουργήθηκαν και πολλά σύνδρομα καταδίωξης, πήρα πολλά κιλά και λέω τι δουλειά έχω εγώ εδώ. Με ισοπέδωσε ο θάνατος του παππού μου. Εκείνη την εποχή εγώ έπαιζα στο θέατρο, απογευματινή παράσταση Τετάρτης, γίνεται διάλειμμα βλέπω στο κινητό μου ότι έχω μια κλήση από την ξαδέλφη μου και κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι καλό. Ήταν υγιέστατος, το έμαθα στο μέσο της παράστασης. Τότε είπε ο Βασίλης Τσιβιλίκας βοηθήστε να βγει η παράσταση γρήγορα να φύγει το παιδί. Την έβγαλα την άλλη μισή παράσταση».
«Σαν άνθρωπος είμαι μοναχική. Έπεσα σε κατάθλιψη γιατί όλα γύρω μου ένιωθα ότι ήταν λάθος, εκεί έπρεπε κάτι να αλλάξω. Έκτοτε εμπιστεύτηκα το σύμπαν, μέσα από αυτή τη διαδικασία ήθελα να κάνω αυθόρμητα αυτό που με έκανε καλά. Αυτό που έχει σημασία είναι να αποφασίσεις ποιο είναι το όνειρό σου. Το πώς θα το πραγματοποιήσεις έρχεται από μόνο του. Η περίοδος της κατάθλιψης κράτησε μια δεκαετία».
Όσον αφορά στον σύντροφό της: «Χωρίς τη δική του ύπαρξη και στήριξη δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω. Η προσωπική μου ζωή είναι σταθερή τα τελευταία πολλά πολλά χρόνια. Το ότι δεν παντρεύτηκα δεν σημαίνει ότι θέλω να είμαι ολομόναχη και μονόχνοτη. Αν δύο άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά δεν ξέρω για ποιον λόγο πρέπει να παντρευτούν. Επίσης θεωρώ ότι όταν δυο άνθρωποι είναι μαζί πολλά χρόνια και δεν έχουν παιδιά, ο μοναδικός λόγος που είναι μαζί είναι επειδή θέλουν, τέλος».
«Κάθε φορά που ερχόταν το θέμα παιδιού κοντά στη σκέψη μου, ειδικά την εποχή που χτύπαγαν τα βιολογικά ρολόγια όλα, εκτός από το δικό μου, το μόνο που ένιωθα ήταν τρόμος. Δεν χώραγε στην εικόνα μου. Πολύ καλός έπραξα, γιατί για να γίνεις γονιός πρέπει να έχεις συγκροτημένο συναισθηματικό υπόβαθρο. Τώρα έχω, αλλά τώρα δεν είναι η στιγμή. Πολλές φορές περνάει από το μυαλό μου ότι θα μπορούσα να υιοθετήσω ένα παιδάκι . Θαυμάζω τους ανθρώπους που μεγαλώνουν ισορροπημένα παιδιά και τους αξιολογώ από τα παιδιά τους. Δεν έχω ψάξει το θέμα της υιοθεσίας, είναι μια σκέψη και δεν αποκλείω να είναι οποιασδήποτε προέλευσης το παιδί».
