“Η δουλειά της σάτιρας ήταν, είναι και θα είναι να ενοχλεί όλους αυτούς που παίρνουν εντολές από ένα ακουστικό. Απλά και ήρεμα.”
Ο Λάκης Λαζόπουλος παραχώρησε μια συνέντευξη στον διευθυντή του People Γιώργο Πράτανο, στην οποία απαντά σε όσα του καταλογίζουν οι επικριτές του, εξηγεί τον τρόπο που διαχειρίστηκε την τεράστια δημοσιότητα και μιλάει για το άγχος της πρεμιέρας του στο Open.
Αισθάνθηκες πως οργανώθηκε μια δολοφονία χαρακτήρα (characterassassination) με στόχο εσένα;
Ναι. Λογικό είναι. Από την ώρα που μπαίνεις στη λίστα των ανθρώπων με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Ελλάδα, σημαίνει πως αμέσως γίνεσαι στόχος. Κάθε άνθρωπος που μπορεί να εκφράσει τη σκέψη του, και αυτή η σκέψη να ακούγεται σε πολλούς, αυτομάτως γίνεται εχθρός εκείνων που θέλουν να επιβάλουν μια άλλη σκέψη. Είναι λογικό, δεν το βρίσκω αφύσικο. Το ήξερα, το περίμενα, το φανταζόμουν. Ήξερα πως είμαι απέναντι από έναν στρατό, ήξερα πως ο στρατός αυτός θα επιχειρήσει πυροβολισμούς εναντίον μου. Αλλά δεν μπορώ να μην πω αυτό που σκέφτομαι. Αν θέλει κάποιος να μου προκαλέσει ασφυξία, θα μου κάνει αυτό: Δεν θα μου επιτρέπει να πω αυτό που σκέφτομαι. Πρέπει να σου πω ότι στην περίπτωσή μου αυτή η δολοφονία χαρακτήρα επιχειρήθηκε πολλές φορές.
Tο γεγονός πως η σάτιρά σου και η εκπομπή έχει ταυτιστεί με έναν συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό…
Δεν είναι αυτό που έγινε. Υπήρξε ένας σχεδιασμός – και επιμένω στη λέξη «σχεδιασμός». Έχω στη διάθεσή μου και πληροφορίες. Γνωρίζω πού σχεδιάστηκε. Ξέρω και ποιοι ήταν μέσα στον αρχικό σχεδιασμό. Έχω αυτή την πληροφόρηση. Αλλά αυτό το κομμάτι το αφήνω ως ενημέρωση στο βιβλίο που γράφω. Προτιμώ να μην το πω τώρα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ο σχεδιασμός έγινε σε ένα σπίτι στην περιοχή της Ακρόπολης. Συνεχίζεται αυτός ο σχεδιασμός, όχι μόνο για εμένα, αλλά γενικά… Είναι μια ομάδα που συνεχίζει να επιχειρεί, προσπαθώντας να εξαφανίσει αυτούς που αντίκεινται. Θέλω να σκεφτεί κανείς τι συνέβη στην περίπτωσή μου. Αυτό που ουσιαστικά συνεχίζουν να ισχυρίζονται είναι πως δεν έχασε ένα κόμμα, δεν κέρδισε ένα άλλο, αλλά ένας άνθρωπος μετακίνησε την άποψη. Αυτό στέκει; Στέκει; Δηλαδή μια εποχή θα είχε μείνει καθηλωμένη εκεί, αν δεν υπήρχα εγώ; Αυτό θέλουν να πουν; Ότι θα είχε καθηλωθεί μια εποχή και να που βρέθηκα εγώ και τη μετακίνησα προς τα εκεί που δεν θα πήγαινε;
Η απουσία σου προκλήθηκε λόγω του σχεδίου αυτού;
Εν μέρει, ναι. Ήταν και κάποια προσωπικά ζητήματα που συνέπεσαν. Προφανέστατα.
Άρα, πέτυχε το σχέδιο.
Και λοιπόν; Και τι έγινε; Αυτό που δεν πέτυχαν ήταν να αλλάξουν τη δική μου ψυχοσύνθεση. Εγώ δεν έσκυψα το κεφάλι, δεν είπα «Είχατε δίκιο εσείς».
Νιώθεις την ανάγκη να απολογηθείς;
Ποια είναι η κατηγορία; Ότι επηρεάζω; Υπάρχει η κατηγορία «επηρεάζει» σε κάποιον ποινικό κώδικα, σε κάποιον ηθικό ή πνευματικό κώδικα; Σε ποια κοινωνία, σε ποιο μυαλό, σε ποια θρησκεία υπάρχει η κατηγορία του «επηρεάζω». Αν υπάρχει γραμμένο σε κάποιον κώδικα, να μου το πει, να καθίσω να το διαβάσω και να απαντήσω. Δηλαδή πρέπει να απολογηθώ γιατί το μυαλό μου δουλεύει έτσι; Και γιατί έχω μια σκέψη που επηρεάζει και οι άλλοι δεν έχουν; Να απολογηθούν οι άλλοι γιατί δεν έχουν.
Ένιωσες έξαλλος με όσα σου χρέωναν;
Ευτυχώς εκείνη την περίοδο που ήμουν πραγματικά εξοργισμένος ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο για τον Περικλή, ενός Άγγλου συγγραφέα. Τον Περικλή τον έσερναν συνεχώς στα δικαστήρια με την κατηγορία πως επηρεάζει τον κόσμο. Ήταν τόσο καλός στις απαντήσεις του, που ενοχλούσε τους αντιπάλους του, επηρέαζε την κοινωνία και ήταν πολύ δυνατός στον λόγο. Έλεγαν χαρακτηριστικά τότε πως, αν ρίξεις σε έναν αγώνα πάλης τον Περικλή, εκείνος θα σηκωνόταν και θα σε έπειθε πως δεν ήταν εκείνος που έπεσε κάτω. Υπήρχε μάλιστα ένα συγκεκριμένο απόσπασμα που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Ο Περικλής ακολουθούσε πάντοτε την ίδια διαδρομή για να πάει από το σπίτι του στην αγορά. Δεν είχε αλλάξει ποτέ σπίτι ή διαδρομή και ήταν σε όλους γνωστή. Υπήρχε ένας που τον έβριζε συνεχώς κατά τη διάρκεια της ομιλίας του. Ο Περικλής συνέχισε ανεπηρέαστος να εκθέτει τις απόψεις του. Αφού έχει νυχτώσει, ο Περικλής επιστρέφει στο σπίτι του και σε όλη τη διαδρομή πίσω του είναι ο ίδιος άνθρωπος που συνεχίζει να τον βρίζει. Όταν φτάνει στο σπίτι του, γυρίζει και του λέει: «Επειδή έχει νυχτώσει και θα χάσεις τον δρόμο, θα σου δώσω έναν υπηρέτη μου με έναν φανό για να επιστρέψεις σπίτι σου. Και έλα ξανά αύριο να με βρίσεις». Αυτό, λοιπόν, κάνω και εγώ σε όλους αυτούς. Θα τους εξυπηρετήσω μέχρι τελευταία ώρα, και όσο θέλουν να βρίζουν, ας βρίζουν. Αλλά αυτό που θέλω να πω, θα το πω. Δεν είναι έντιμο αυτό;
Ένιωσες ποτέ πως για να κρατήσεις ισορροπίες…
Η σάτιρα δεν κρατάει ισορροπίες. Δεν είναι δελτίο ειδήσεων εντεταλμένων δημοσιογράφων, που κάνουν και κήρυγμα σε μένα ότι δεν κρατάω ισορροπίες. Οι κατεξοχήν ανισόρροποι και εντεταλμένοι. Θα πιάσω κουβέντα με τους εντεταλμένους περί ισορροπίας; Το πρόβλημά τους είναι πως δεν φοράω ακουστικό στο αυτί και δεν παίρνω εντολές. Αν είχα ένα ακουστικό και μιλούσα με το control, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα και θα ήμουν «πολύ καλός» στη δουλειά μου. Η δουλειά της σάτιρας ήταν, είναι και θα είναι να ενοχλεί όλους αυτούς που παίρνουν εντολές από ένα ακουστικό. Απλά και ήρεμα.
