Θλίψη για το θάνατο της Μαρίας Νικολάου που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών και που για 47 ολόκληρα χρόνια ανέμενε να εξακριβωθεί η τύχη του αγαπημένου της γιου Γιαννάκη, αγνοούμενος της εισβολής του 74΄, που ήταν μόλις 19 ετών.
“Δεν έμαθε ποτέ για την τύχη του λεβέντη της”
Συγκλονίζουν οι αναρτήσεις σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης για τη μητέρα που έγινε σύμβολο του δράματος των αγνοουμένων.
“Κρατήθηκε στην ζωή ως τα 93 της αναμένοντας να μάθει νέα για τον χαμένο της παιδί. Το 19χρονο σπλαχνο της, που το γέννησε και το μεγάλωσε ανάμεσα στα λεμονόδεντρα της Κατωκοπιάς, τον Λοχία του 256 Τ.Π. που χάθηκε μέσα στις λεμονιές της Λαπήθου τον Αύγουστο του 1974. Οι συνεπείες της 21ης Απριλίου του ’67 είχαν σημαδέψει και την ψυχή της κυρίας Μαρίας με την απώλεια του Γιαννάκη της , λίγα χρόνια αργότερα.. αυτή τη μέρα επέλεξε ο θεός να ξεκουράσει την μαυρισμένη ψυχή της, που ποτέ δεν έμαθε για την τύχη του λεβέντη της, του λεβέντη της γειτονιάς, της Κατωκοπιάς μας”.
Για τους περισσότερους ήταν γνωστή ως «η μάνα του αγνοουμένου» και η φωτογραφία που απαθανατίστηκε από τον φωτορεπόρτερ Τάκη Ιωαννίδη, έγινε ο πρεσβευτής του δράματος των αγνοουμένων στα πέρατα του κόσμου.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας “Πολίτης” φεύγοντας από την Κατωκοπιά τις ώρες της συμφοράς το 1974 πήρε μαζί της και το κοστούμι του γιου της, του Γιαννάκη της. Το είχε φτιάξει σε ράφτη, αλλά δεν πρόλαβε να το φορέσει.
Η μάνα και η φωτογραφία που έγιναν σύμβολο
«Το πήρα μαζί μου, ώστε όταν επιστρέψει από εκεί που βρισκόταν να έχει κάτι να φορέσει». Ο Γιαννάκης της όμως δεν επέστρεψε ποτέ.
«Το πήρα μαζί μου, ώστε όταν επιστρέψει από εκεί που βρισκόταν να έχει κάτι να φορέσει». Ο Γιαννάκης της δεν επέστρεψε ποτέ.
«Το είχα μέχρι το 1983. Το φύλαγα στο ερμάρι, του έβαζα ναφθαλίνη, το αέριζα. Τότε ο μακαρίτης ο άντρας μου δούλευε στο αεροδρόμιο με Τουρκοκύπριους. Μια μέρα έβγαλα το κοστούμι και του είπα να το δώσει στην Αϊσέ που δούλευε μαζί του. Ήταν φτωχιά και του είπα να της το δώσει να το φορούν τα παιδιά της».
