Γράφει ο Δώρος Παναγίδης
Μιλήσαμε σήμερα το απόγευμα ξανά… «βαρέθηκα στο σπίτι» μου αποκρίθηκες… Το μυαλό μου σ’ ένα δευτερόλεπτο πάγωσε και ταξίδεψε σε χίλιες σκέψεις. Τι κάνουμε, γιατί να είμαστε τόσο αδύνατοι, ποιος το δημιούργησε, πόσα συμφέροντα κρύβονται πίσω από αυτό, ποιος ο σκοπός τους, πότε θα σταματήσει!!!
Να σου πω την αλήθεια αυτές τις μέρες κουράστηκα και γω. Κουράστηκα να σκέφτομαι, να ψάχνω, να διαβάζω να καταλήγω σε συμπεράσματα και να παραμένω αδρανής. Κουράστηκα να μου φέρνει το φαΐ η μάνα μου στο άλλο δωμάτιο και να μην μπορώ να κινηθώ ελεύθερα.
Κουράστηκα φίλε αλλά έχω ευθύνη να μην το μεταδώσω σε άλλους. Στον πατέρα μου που παίρνει ήδη 10 χάπια την μέρα, στον παππού μου που σε πλήρη αδράνεια εδώ και ένα χρόνο στο κρεβάτι και σε όποιον άλλον άγνωστο συναντήσω στο δρόμο. Έχω ευθύνη όχι για μένα αλλά για τους άλλους. Ξεχνάω τα θέλω μου, μιλάω με την κόρη μου στο skype αφού έχω 15 μέρες να την δω. Αφήνω τον χαβαλέ με τους φίλους και κλείνομαι. Γι αυτούς! Όχι για μένα. Προσεύχομαι γι αυτούς, όχι για μένα.
Ξέρεις μετά από μέρες βρήκα το καλό σ’ όλο αυτό. Βρήκα την κουκκίδα του άσπρου στο μαύρο. Και να ξέρω δεν με νοιάζει στην τελική «ποιος» «γιατί» «πότε». Με νοιάζει το σήμερα και πως το αντιμετωπίζω. Θα ‘θελες πολύ να ακούσεις το καλό. Ό,τι γίνεται γύρω σου σήμερα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Σου δίνει τροφή για σκέψη φίλε. Σου στέρησαν τις καφετέριες, την νυχτερινή διασκέδαση στα έκλεισαν όλα. Έμεινες μόνος στο σπίτι. Και τι έγινε; Αναστατώθηκε η «ωραία» ζωή σου ή η ζωή που συνήθισες;
Αυτή την Κυριακή από ένα περίεργο εξαναγκασμό θα ξυπνήσεις νωρίς… θα δεις το φως να ανατέλλει, θα έχεις χρόνο να διαβάσεις ένα βιβλίο, θα έχεις χρόνο να σκεφτείς τα «γιατί» θα έχεις μπόλικο χρόνο να κάνεις παρέα με τους φόβους σου, γιατί ενώ πριν μια βδομάδα έκανες χαβαλέ για το τι είναι ο κορονοϊος τώρα τον νιώθεις στο πετσί σου, ολοένα και περισσότερο πλησιάζει και σένα. Απίστευτο. Σε σένα. Που ήσουν τόσο μακριά απ’ αυτές τις ειδήσεις στην άλλη άκρη του κόσμου.
Δεν θέλω να σε τρομάξω ούτε να σε κατηγορήσω. Θέλω να σε επαγρυπνήσω φίλε. Αυτό χρειαζόμαστε. Χρόνο με τον εαυτό μας. Έχουμε ταΐσει τόσο πολύ το μέσα μας με ωραιοπάθεια, ναρκισσισμό, ψευτοπρότυπα που έχει κορεστεί.
Ίσως τελικά χρειαζόμαστε αυτό το χρόνο, έχουμε ανάγκη να κάνουμε μια παύση στο ρομποτικό πρόγραμμα και να αξιοποιήσουμε αυτό τον χρόνο που γεννήθηκε από φόβο, για να σκεφτούμε αξίες και ιδανικά που ξεχάσαμε. Για να μας κάνει πιο ανθρώπινους, μας ξυπνάει το φιλότιμο, την έγνοια, τον σκοπό, την κοινή σκέψη, την αγάπη. Αυτή είναι η οδός που πρέπει να πορευτούμε.
Πως να εκτιμήσουμε το φως αν δεν περάσουμε απ’ στο σκοτάδι; Πλέον δεν είναι ένας, δεν είναι μια ομάδα σε μια άλλη μακρινή χώρα, είναι στην χώρα μας, είναι στη γειτονιά μας, είναι στα σπίτια μας.
Ξέρεις πιο είναι το μυστικό για να τον νικήσουμε; Όλοι ενωμένοι. Όχι εσύ έξω απ’ αυτό. Χρειαζόμαστε και σένα. Όπως αυτός κτυπάει μαζικά , κτυπάμε μαζικά εναντίον του. Μένουμε περιορισμένοι, αν όχι για μας, τουλάχιστον γι αυτούς που αγαπάμε, από ευθύνη για τον συνάνθρωπο μας.
Δεν θα κρατήσει πολύ, μόνο αν νιώσουμε όλοι την ευθύνη και αφήσουμε το φως μέσα μας να μηδενίσει το σκοτάδι.
