Γράφει η Μαρία Πολυμήλη
Άνοιξα το παράθυρο, να μπει λίγος καθαρός αέρας. Έχοντας την ελπίδα πως θα καθαρίσει τις σκέψεις μου. Τις σκέψεις που στοιβάχτηκαν σαν τα βρώμικα πιάτα στον νεροχύτη της κουζίνας.
Ένιωθα ανήμπορη να μαζέψω οτιδήποτε. Χάος μέσα μου, χάος και γύρω μου.
«Ίσως αν αρχίσω να τακτοποιώ ό,τι βλέπω και με ενοχλεί, καθαρίσουν και οι μπερδεμένες σκέψεις μου» Σκέφτηκα..
Όμως όσο και αν καθάριζα το βρώμικο δωμάτιο, σύντομα, χωρίς να καταλάβω το πως, γινόταν άνω κάτω και πάλι.
Μέχρι που αποφάσισα να καθαρίσω τις σκέψεις μου και να τακτοποιήσω την ζωή μου.
Πέταξα «άχρηστους» για εμένα ανθρώπους, «βρώμικες» σκέψεις που δεν έφευγαν. Απέβαλα κάθε συνήθεια που δεν μου προσέφερε τίποτα, παρά μόνο λήθαργο, παροδική ικανοποίηση και οπισθογυρίσματα.
Μάζεψα την ψυχή μου από το πάτωμα, όσο και να με δυσκόλεψε, γιατί είχε μάθει να σέρνεται. Την καθάρισα, με την υπόσχεση προς τον εαυτό μου, πως δεν θα την αφήσω ξανά να λερωθεί. Πως χέρια βρώμικα δεν θα την αγγίξουν ξανά και θα στέκει περήφανα.
Και έμεινα μόνη στο άδειο πλέον, καθαρό «σπίτι».
Επιτρέποντας στον χρόνο και στην αγάπη, να εξαγνίσει κάθε τι αρνητικό από μέσα μου και γύρω μου.
Γεμίζοντας το σιγά σιγά με αληθινούς ανθρώπους, όμορφα συναισθήματα, ζωντανές στιγμές.
Άδειασα, για να γεμίσω σωστά.
Κι αν τύχει και ξαναλερωθεί το σπίτι μου, η ψυχή μου, οι σκέψεις μου.. αν τύχει να ξανά πέσω χαμηλά, διότι η ζωή κρύβει τα δικά της μυστικά, άσχημα και όμορφα… ξέρω πως θα καταφέρω να σηκωθώ και πάλι. Κάθε φορά όμως πιο σύντομα και όλο και πιο ψηλά.
Βλέπεις, σκοπός μου είναι να μάθω να ανασταίνω κάθε τι που πεθαίνει μέσα μου, μέχρι να γίνει αθάνατο..
