«Μαμά, θέλω να δω τη γιαγιά. Πήγαινέ με!» λέει με παραπονιάρικο ύφος η κόρη μου και μετά από λίγο ακούω τον γιο μου να φωνάζει απ΄ το δωμάτιό του «Πότε θα την δούμε; Όταν σκοτωθεί ο κορονοϊός;».
Για πολλοστή φορά τους εξηγώ ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή και να μην τους επισκεπτόμαστε για λίγο καιρό, για να τους προστατεύσουμε. Μόνο και μόνο για να έρθει η απάντηση της κόρης μου, ότι η κολλητή της πάει κάθε μέρα στο σπίτι των παππούδων της για να τους δει λίγη ώρα.
Και έρχομαι λοιπόν στο ερώτημά μου: τι να πώ στα παιδιά μου; Πώς να τους περάσω το μήνυμα ότι το να επισκεπτόμαστε τους ηλικιωμένους είναι άκρως επικίνδυνο, όταν αρκετοί άνθρωποι απ’ τον κύκλο μας δεν τηρούν τους κανόνες;
Απ΄ όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα για τον ιό Covid-19, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος τόσο για τους ηλικιωμένους, όσο και γι’ αυτούς που πάσχουν από χρόνια νοσήματα και ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Δεν είναι τυχαίο που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπαγορεύει σ΄αυτά τα άτομα να μένουν στο σπίτι τους και να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερη επαφή με τον έξω κόσμο.
Θα έπρεπε λοιπόν, να συνειδητοποιούμε την σοβαρότητα της κατάστασης και όχι να την υποτιμούμε. Για όσους είναι τυχεροί και έχουν στη ζωή (τους) τους γονείς και τους παππούδες των παιδιών τους, οφείλουν να μην θεωρούν τίποτα δεδομένο και να είναι πιο προσεκτικοί.
Η κακιά στιγμή μπορεί να συμβεί σ’ όλους μας, ειδικά όταν είμαστε εν μέσω… πανδημίας! Ο ιός δεν κάνει εξαιρέσεις και μπορεί να προσβάλλει τον οποιοδήποτε. Ευτυχώς, τα παιδιά μας δεν φαίνεται να κινδυνεύουν. Αυτό ωστόσο, τα καθιστά επικίνδυνα ως προς τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες, καθώς μπορεί να είναι φορείς του ιού. Ακόμα και η μισή ώρα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς μπορεί να αποβεί μοιραία για την υγεία τους!
Αυτό που εν τέλει είπα στα παιδιά μου ήταν κάτι ολόσωστο που διάβασα στο ίντερνετ! Υπευθυνότητα είναι να συμπεριφέρεσαι σαν να έχεις ήδη τον ιό και φοβάσαι μήπως τον μεταδώσεις! Σ’ αυτή την φράση πρόσθεσα και την λέξη αγάπη!
Αν αγαπάμε την γιαγιά και τον παππού-την μαμά και τον μπαμπά μας- πρέπει να μείνουμε μακριά τους για λίγο καιρό. Υπάρχουν όμως τρόποι να τους δείξουμε ότι είμαστε δίπλα τους, ότι τους σκεφτόμαστε και ότι μας λείπουν.
Με το να ψωνίζουμε γι’ αυτούς και να τους αφήνουμε τα ψώνια στην πόρτα τους.
Με την καθημερινή επικοινωνία στο τηλέφωνο.
Με βιντεοκλήσεις.
Είναι σημαντικό να προσαρμοστούμε στην νέα πραγματικότητα και να δημιουργήσουμε μια ρουτίνα που να βοηθήσει και τους γονείς μας και τα παιδιά μας να εναρμονιστούν μ’ αυτή. Πάντα μέσα στο πλαίσιο της υπευθυνότητας και της προσοχής.
Τις προάλλες πρότεινα στα παιδιά μου να φτιάξουν κάρτες στις οποίες θα γράφουν για την μέρα και τα συναισθήματά τους και τους υποσχέθηκα ότι θα τις παραδώσω στην γιαγιά τους στο τέλος της εβδομάδας. Νομίζω ότι αυτό τους άρεσε πολύ, γιατί και οι δύο στρώθηκαν να ζωγραφίζουν και να γράφουν.
Αλλά και για εμάς, τους μεγάλους δεν είναι εύκολο. Και εμείς έχουμε ανάγκη να δούμε τους γονείς μας και να βεβαιωθούμε ότι είναι καλά. Και δεν ξέρω για εσάς, πάντως εγώ έχω τεράστιο άγχος μήπως η μαμά μου με ”παρακούσει” και αρχίσει τις άσκοπες και επικίνδυνες βόλτες είτε για να πάρει ψωμί ή κάτι άλλο πρώτης ανάγκης. Και μου λείπει, δεν θα πω ψέματα….
Η καραντίνα είναι δύσκολη. Σας νιώθω, είμαι και εγώ μαμά. Δεν μπορείς να κλείσεις τα παιδιά σ’ ένα σπίτι, να τους επιβάλλεις να μην βγαίνουν έξω, να διαβάζουν και να μη βλέπουν τηλεόραση ώρες ατελείωτες. Θα αγανακτήσουν, και με το δίκιο τους!
Δεν πρέπει όμως να βάζουμε σε κίνδυνο τη ζωή των ηλικιωμένων και άλλων ανθρώπων με χρόνια προβλήματα στην υγεία τους. Ας κάνουμε υπομονή. Ας επωμιστούμε μόνοι μας την ευθύνη των παιδιών μας και σίγουρα στο μέλλον θα έρθουν καλύτερες και πιο αισιόδοξες ημέρες.
