Γυναικοκτονία.
Μάλλον δεν υπάρχει θηλυκότητα αυτές τις ώρες που να μη νιώθει θυμό, μια στέρεη μάζα θυμού που κάθεται πάνω στο στήθος μας.
Άλλο ένα “καλό παιδί ” που δολοφόνησε μια γυναίκα, που σκηνοθέτησε τη δολοφονία της, που υποκρίθηκε για μέρες, που προσπάθησε με τον πλέον αισχρό τρόπο να ξεφύγει από τις ευθύνες. Και πολλοί άλλοι πρόθυμοι να πυροδοτήσουν τα πιο ταπεινά ελατήρια πάνω στο σενάριο της “ληστείας από αλλοδαπούς”.
Ήταν πιο εύπεπτο και βολικό από την πραγματικότητα της εθνοπατριαρχίας που δολοφονεί παντού και συχνά μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
Και ξέρεις γιατί το υποψιαζόμασταν όλες από την πρώτη στιγμή; Γιατί κουβαλάμε όλες την άυλη μνήμη της έμφυλης βίας. Είμαστε σημαδεμένες από αυτήν. Από τον τρόμο και τις απώλειες.
Μετράμε άλλη μια.
Μην κόπτεστε τόσο για το δημογραφικό και την υπογονιμότητα. Νοιαστείτε λίγο για τα κακοποιημένα, βασανισμένα, δολοφονημένα γυναικεία σώματα. Γι’ αυτές που το σπίτι έγινε τόπος μαρτυρίου. Για να μην υπάρξουν άλλα καθάρματα. Νοιαστείτε για την Καρολάιν που δολοφονήθηκε από τον σύζυγο της, ο οποίος δούλευε ασύστολα τόσο καιρό μια ολόκληρη κοινωνία.
Κι αφήστε μας ήσυχες να πενθήσουμε και να αγωνιστούμε για τη μνήμη της, για τις ζωές μας.
Via Maria Louka
