Η ιστορία ενός από τα ομορφότερα ελληνικά ερωτικά τραγούδια, για ένα μοιραίο ανικανοποίητο έρωτα που έγραψε ο αξέχαστος ερμηνευτής και συνθέτης με το κόκκινο φουλάρι.
Αύγουστος ένα εκπληκτικό τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου
Του Έλληνα μουσικού, ερμηνευτή, δισκογραφικού παραγωγού, ο οποίος άφησε το δικό του στίγμα στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου του 1948, ξεκινά την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 περνώντας από το συγκρότημα Olympians και τους Zealot.
Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με σπουδαίου καλλιτέχνες. Ανάμεσά τους ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Μανώλης Ρασούλης και ο Νίκος Ξυδάκης. “Η εκδίκηση της γυφτιάς” είναι ο δίσκος του Μανώλη Ρασούλη που τον κάνει ευρέως γνωστό. Λέγεται ότι το παρατσούκλι του ήταν «push-pull», λόγω των τεχνικών του γνώσεων. Το σήμα κατατεθέν του Παπάζογλου; Το κόκκινο φουλάρι που φορούσε στο λαιμό του σε όλες του τις εμφανίσεις.
Η άγνωστη ιστορία του τραγουδιού «Αύγουστος»
Όταν κάποιος ακούσει για πρώτη φορά τον “Αύγουστο” του Νίκου Παπάζογλου, μπορεί να θεωρήσει ότι πρόκειται για ένα καθαρά ερωτικό τραγούδι. Η αλήθεια όμως είναι ότι αναφέρεται στα ανάμεικτα συναισθήματα του δημιουργού του.
Ο Παπάζογλου το χαρακτήρισε ως βιωματικό καθώς το έγραψε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της ζωής του. Την εποχή που το σπίτι του στη Θεσσαλονίκη καταστράφηκε από τον μεγάλο σεισμό του 1978.
Η σύζυγός του και η νεογέννητη κόρη τους αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στην Αμερική για λίγο καιρό μέχρι να φτιαχτεί το σπίτι τους. Ο Νίκος Παπάζογλου φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Διονύση Σαββόπουλου στο Πήλιο.
Εκεί ο συνθέτης γνώρισε μία εντυπωσιακή κοπέλα κι ένιωσε απίστευτη έλξη για εκείνη. Προκειμένου να μην χαλάσει το γάμο του, επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη. Το μαρτύριο ενός ανικανοποίητου έρωτα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ενός εκπληκτικού τραγουδιού και κάπως έτσι γεννήθηκε ο Αύγουστος
Ο Μάνος Χατζιδάκις στο Τρίτο Πρόγραμμα είχε χαρακτηρίσει το συγκεκριμένο τραγούδι αριστούργημα. Και φυσικά είχε δίκιο.
Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
