Η Τάνια Τσανακλίδου από τα μέσα του ’70, το ’78 μας εκπροσώπησε στη Eurovision με το «Τσάρλι Τσάπλιν» ενώ άνηκε στη μεγάλη ομάδα των ανερχόμενων φωνών που είχαν εμφανιστεί και στις πίστες της παραλιακής.
Η συνεργασία με τον Κραουνάκη και τη Νικολακοπούλου
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ήταν καθιερωμένη πλέον στις συνειδήσεις μας ως τραγουδίστρια, ένα κορίτσι που έβγαινε και έκανε γκελ στη σκηνή, μια φωνή που φλεγόταν από δύναμη και πάθος. Θα περίμενε κανείς μάλιστα να είναι από τα πρόσωπα που θα πλησίαζε το δίδυμο Σταμάτης- Λίνα για τις ανάγκες της παράστασης τους «Λεωφόρος Α», ακριβώς γιατί είχε το θεατράλε ύφος που χαρακτήριζε την ομάδα. Τότε όμως η Τάνια ζούσε μια μεγάλη απώλεια. Ιδού τι λέει για εκείνη την εποχή:
Τι είπε η Τάνια Τανακλίδου για την απώλεια της μητέρας της και το τραγούδι που έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου
«Είχαμε γνωριστεί με τα παιδιά και όλο λέγαμε να κάνουμε κάτι μαζί, αλλά δεν καθόταν. Εν τω μεταξύ παθαίνει η μητέρα μου. Νοέμβρης του ’86. Είμαι στα χάλια μου εγώ, δεν θέλω να βγαίνω, να τρώω, περνάω δύσκολα. Ένα βράδυ, αρχές του άλλου χρόνου, με τραβάνε τα παιδιά να πάω στην παράσταση τους, να βγω λιγάκι, και όντως πάω στη «Λεωφόρο Α», όπου τραγουδούσαν η Άλκηστις και η Ελευθερία.
Είμαι όμως χάλια. Απαρηγόρητη. Μου λένε πάλι να κάνουμε κάτι μαζί και τους απαντώ, «παιδιά, ούτε δίσκο θέλω, ούτε τίποτα. Το μόνο που θα είχε τώρα νόημα για μένα θα ήταν ένα τραγούδι που θα έλεγα στη μάνα μου ό,τι δεν πρόλαβα να της πω». Περνάνε λίγες ημέρες και ένα βράδυ, που παίζουμε χαρτιά με το Σταμάτη, καταλαβαίνω ότι το πάει από ‘δω, το πάει από ‘κει, κάτι θέλει να μου πει. Στο τέλος δεν αντέχει και μου το ξεφουρνίζει:
«Σου ‘χει γράψει ένα η Λίνα που δεν θα το πιστεύεις». Έτσι όπως είμαστε, παρατάμε τα χαρτιά, τα παρατάμε όλα και δίνουμε ραντεβού με τη Λίνα. Αυτό το τραγούδι, όντως δεν μπορούσα να το προβάρω όπως τα άλλα που έγιναν για τον δίσκο. Δεν το άντεχα. Έτοιμος ήταν ο υπόλοιπος, αλλά αυτό δεν μπορούσα…Πρώτη φορά λοιπόν μπαίνουμε και οι τρεις στο στούντιο να ψάξουμε τόνο και αρχίζω… Κάποια στιγμή ψάχνω να τους βρω και είχαν εξαφανιστεί όλοι. Ο Σταμάτης, ο ηχολήπτης, όλοι. Μόνο η Λίνα έκανε ότι διάβαζε εφημερίδα. Όλοι μέσα στο στούντιο έκλαιγαν. Τελικά αυτή την πρώτη «πρόβα» την κρατήσαμε και στον δίσκο, είναι το «Υστερόγραφο».
Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1988
Ο εν λόγω δίσκος δεν σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Ακόμη και στην ίδια την εταιρεία που κυκλοφόρησε (CBS) έλεγε ένα από τα στελέχη του: «Τα σουξέ πρέπει να τα κράτησαν για τον επόμενο δίσκο της Πρωτοψάλτη». Αλλά η .. εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Τότε πούλησε μόνο 12.000 κομμάτια (εποχή όπου ο χρυσός δίσκος ήταν στα 50.000) αλλά σήμερα πλέον ξέρουμε, ότι δεν υπάρχει σπίτι, αυτοκίνητο, πάρτι, κέντρο που ακόμη και τώρα δεν δακρύζει μ’αυτό το κομμάτι.
Στιχουργικά, καθιερώνει και μια νέα εποχή για το ελληνικό τραγούδι. Ο λόγος της Νικολακοπούλου, ελλειπτικός πολλές φορές και βασισμένος σε εικόνες, δίνει με μοναδικό τρόπο το αίσθημα της γενιάς του ’80, τον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό της. Γυναικείο τραγούδι, αλλά όχι σαν τα γυναικεία τραγούδια που ξέραμε μέχρι τότε. Στο «Μαμά γερνάω», έλεγε χρόνια αργότερα ο Κραουνάκης,»έπρεπε να μελοποιήσω τη γυναικεία ψυχή, και δεν ήταν εύκολο πράγμα. Πολλές φορές εκείνη την εποχή ένιωθα ότι η μουσική έπρεπε να είναι πιο συμβατική από τον στίχο. Γιατί ένιωθα ότι ο λόγος της Λίνας θα βγάλει φίδι από την τρύπα, αυτός θα είναι το ανατρεπτικό στοιχείο».
