Μια συνέντευξη μετά από καιρό έδωσε η Άντζυ Σαμίου και μίλησε «Στο κουτί της Πανδώρας» και στον Αντώνη Μποσκοΐτη για τις φιλοσυριζαϊικές δηλώσεις της, το κοινωνικό τραγούδι «Οδό του αύριο» της χάρισαν ο Ανδρέας Παπαδήμας και ο Θάνος Στεργίου –και μόλις κυκλοφόρησε- αλλά και όλα όσα έχει ζήσει από την αρχή της καριέρας της ως σήμερα.
Η Άντζυ Σαμίου μιλά για τα πρώτα βήματά της στο τραγούδι, τους καλλιτέχνες που την τίμησαν, το διαζύγιό της στα 23 της χρόνια, αλλά και την παρενόχληση που δέχτηκε από ιερωμένο στην παιδική της ηλικία. Η γνωστή τραγουδίστρια δεν παρέλειψε να μιλήσει και για τις πολιτικές της τοποθετήσεις, αφού από το 2015 και μετά άρχισε να στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά.
«Από τη στιγμή που σταμάτησα να τραγουδάω επαγγελματικά, δεν είχα κανένα λόγο να μιλήσω για τη ζωή μου, γιατί αυτό ήθελαν από μένα. Τι άλλο θα μπορούσε να τους ενδιαφέρει εκτός απ’ τα προσωπικά μου και τη ζωή μου; Δεν είχα καμία διάθεση, μα ούτε και λόγο για να το κάνω!», είπε αρχικά η τραγουδίστρια για την απουσία της από συνεντεύξεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις.
Για την περιπέτεια του παιδιού σας με τις ουσίες και τη δημοσιοποίηση της ανέφερε:: «Έγινε σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή και σε μία μόνο συνέντευξη. Έκτοτε, δεν ξαναμίλησα και δεν ξανασχολήθηκα μ’ αυτό το θέμα. Το ότι βγήκα να μιλήσω δημόσια για ένα κοινωνικό ζήτημα, που ταλάνιζε εμένα, αλλά και πολύ άλλο κόσμο, το έκανα για να βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους να μάθουν την αλήθεια, χωρίς να επιρρίπτω πουθενά ευθύνες, χωρίς άγχος και τρόμο. Βγήκα ήρεμα και γαλήνια να πω στον κόσμο τι συμβαίνει, να απενοχοποιήσω γονείς που περνούσαν το ίδιο πρόβλημα και κρυβόντουσαν. Νομίζω πως το κατάφερα σε μεγάλο βαθμό απ’ τα μηνύματα που δέχτηκα. Μέχρι κι ο αντιπρόεδρος της Βουλής μου είχε τηλεφωνήσει για να μιλήσουμε».
Η ίδια αποκάλυψε πως στην παιδική της ηλικία δέχτηκε και σeξουαλική παρενόχληση: «Στην εφηβεία μου έφαγα το πρώτο χαστούκι από σeξουαλική παρενόχληση ιερωμένου και πάγωσα μέσα μου. Απομακρύνθηκα τελείως. Ουσιαστικά άνοιξαν τα μάτια μου, αυτό δεν σήμαινε όμως ότι δεν ήθελα να μάθω γιατί ήρθαμε εδώ και τι κάνουμε».
Στην ερώτηση αν «είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια, βγήκε πολύ Συριζαία» απάντησε: «Και να το αρνηθώ, ποιος θα με πιστέψει; Εγώ πριν τον ΣΥΡΙΖΑ και όλη αυτή την κατάσταση με τα Μνημόνια, δεν ήμουν ενεργή πολιτικά. Ούτε αριστερή θα με έλεγα, αν και μάλλον είχα αριστερές ιδέες. Δεν μπορώ να τολμήσω να πω ότι ήμουν αριστερή, γιατί ο αριστερός άνθρωπος έχει μία κουλτούρα, έχει διαβάσει, έχει μελετήσει, έχει ζήσει τη ζωή του με αριστεροσύνη. Εγώ δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο. Πάντα, όμως, νοιαζόμουν για το καλό του συνόλου και των ανθρώπων, να βοηθήσουμε τον διπλανό, να λειτουργούμε ομαδικά».
Μιλώντας για τη ζωή της αποκάλυψε: «Στα 12 – 13 μου γνώρισα τον άντρα που παντρεύτηκα. Με σταμάτησε από το εξατάξιο Γυμνάσιο, στην τρίτη Γυμνασίου, που σημαίνει ότι δεν πήγα στο λύκειο. Παντρεύτηκα στα 17 και έκανα το παιδί μου. Όταν χώρισα στα 23 μου, πήγα και γράφτηκα σε νυχτερινό, όπου μετά από τόσο καιρό ήμουν του 19 μαθήτρια. Έπιασα μια δουλειά οπουδήποτε, σε εργοστάσιο, γιατί δεν είχα δουλέψει ποτέ, δεν είχα μορφωθεί και ήμουν επί ξύλου κρεμάμενη με ένα παιδί στην αγκαλιά. Ήθελα σαν κοπέλα να πάρω τουλάχιστον τη βασική μόρφωση και να δουλέψω για να ζήσω. Απλά πράγματα. Με βοηθούσαν οι γονείς μου, μεγάλωνα το παιδί, δούλευα και σπούδαζα».
Και συμπλήρωσε για τον χωρισμό της: «Κατάλαβα ότι ήταν ένας δύσκολος γάμος που με πλήγωσε πολύ μ’ έναν άνθρωπο, όμως, που δεν παύει να ‘ναι πατέρας του παιδιού μου. Έχασα απλά την εφηβεία μου, αφού ένα παιδί μεγάλωνε στην ουσία ένα άλλο παιδί. Μπορεί αυτό να συμβαίνει σε πολλούς άλλους πολιτισμούς, οι συνέπειες όμως υπάρχουν. Όταν πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου, ήθελα ν’ αποδείξω στον εαυτό μου και στους άλλους ότι μπορώ να τα καταφέρω να επιβιώσω με τιμιότητα και θάρρος. Και τα κατάφερα!»
Για το αν τη γοήτευε ο κόσμος της νύχτας ανέφερε: «Δεν είχα τέτοια θέματα. Φανταστείτε ότι επειδή πήγαινα στο νυχτερινό, στο καμαρίνι διάβαζα ψυχολογία και μαθηματικά για τις εξετάσεις μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να πάρω το μεροκάματο μου για να ζήσω το παιδί μου και τον εαυτό μου. Να πάρω παπούτσια που δεν είχα, τέτοια πράγματα. Να λέμε την αλήθεια, γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Δεν είχα εγώ φιλοδοξίες για να φτάσω κάπου παραπάνω».
Αναφέρατε ονόματα, τον Πανταζή, την Άντζελα, και αναρωτιέμαι αν τους θυμάστε με αγάπη σήμερα.
Όσους με σεβάστηκαν, ναι, τους θυμάμαι. Διότι σ’ άλλες περιπτώσεις, εισέπραξα όχι ανταγωνισμό, αλλά εκμετάλλευση και απαξία. Γι’ αυτό και φρόντισα, όταν μετά έκανα ένα όνομα κι εγώ, να φέρομαι στους νεότερους ή στους καινούργιους με αγάπη. Μπορούν να βγουν να το πουν κιόλας. Αυτό με συνοδεύει, νομίζω, το ότι φέρθηκα με σεβασμό αν μη τι άλλο σ’ όλους τους συναδέλφους μου.
Ούτε ποτέ καυγάδιζα, αφού δεν ήμουν ανταγωνιστική. Κάποια στιγμή έβγαλα έναν τεράστιο έρπη πάνω στο πόδι μου, ύστερα από μία ατιμία που μου έκαναν. Ενώ ήταν να είμαι πρώτη, ξαφνικά την παραμονή της δουλειάς βρέθηκα δεύτερη. Ήθελα ν’ αποχωρήσω και μ’ έπιασε ο μπουζουξής μου, ο συχωρεμένος ο Χάρης Καλούδης, και μου είπε: «Άντζυ, μη φύγεις, γιατί είναι σαν ν’ αφήνεις σ’ άλλον τη θέση σου. Μείνε και θα σου κάνει καλό». Τον άκουσα κι έμεινα, αλλά έβγαλα τον έρπη στα πόδια λόγω του άγχους, που δεν ξέσπασε κάπου.
Σήμερα, λοιπόν, σχολιάζετε καυστικά, τα χώνετε, διαμαρτύρεστε. Πως βλέπετε να σας αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ;
Κοιτάξτε, θα πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για μένα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε ν’ απαντηθεί το ερώτημα σας. Όταν φτάσαμε στο σημείο με τα Μνημόνια να πέφτουν άνθρωποι απ’ τα μπαλκόνια και να αυτοκτονεί κόσμος, τότε κατέβηκα κι εγώ στην πλατεία Συντάγματος με τους Αγανακτισμένους. Μπροστά μου ήταν ο Θεοδωράκης στο αναπηρικό του αμαξίδιο, το ΠΑΜΕ, χιλιάδες κόσμος. Η αδερφή μου ήταν μαζί μου, γιατί δεν ήθελε να μ’ αφήσει μόνη μου. Αισθανόμουν υποχρεωμένη σαν πολίτης να πάω και να φωνάξω όχι στα Μνημόνια.
Το έκανα, έπεσαν τα δακρυγόνα δίπλα μας χωρίς λόγο κι έζησα από πρώτο χέρι την κρατική καταστολή. Δεν ξέρετε πως καίγονται όλα μέσα σου, όταν τρως τα χημικά και τρέχεις να γλιτώσεις! Ήταν κάτι τραγικό, που το κουβάλαγα για μήνες μέσα μου. Εκείνη ήταν η πρώτη μου έξοδος στο να μιλήσω, να πρέπει ν’ αντισταθώ απέναντι σ’ όλο αυτό που γινόταν. Τόσα χρόνια τα θεωρούσαμε όλα δεδομένα και δεν δίναμε σημασία. Το ότι εγώ έμεινα χωρίς δουλειά…
Νιώσατε μεγαλύτερη πληρότητα ως σκεπτόμενος πολίτης παρά ως τραγουδίστρια;
Εννοείται, γιατί νιώθεις πληρότητα σαν άνθρωπος. Άλλο πράγμα είναι η δουλειά που κάνεις και άλλο η υπόσταση σου σαν άνθρωπος. Τα όρια είναι ανύπαρκτα κι εγώ ένιωσα ότι έκανα το χρέος μου έτσι. Μια μεγάλη εμπειρία, που από τότε άρχισα να μιλάω και όλο να μιλάω, να εκμεταλλεύομαι αν θες το ότι ήμουν γνωστή για να περνάω την άποψη μου. Αυτό ήταν κι ένα μπούμερανγκ. Ο κόσμος δε θέλει να έχει πολιτική άποψη η τραγουδίστρια του, θέλει μόνο να την ακούει να τραγουδάει.
Σκληρό, αλλά θα το πω: Πως περιμένατε ο κόσμος να θεωρήσει ότι έχει πολιτική άποψη μία τραγουδίστρια που έλεγε «Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά»;
Εάν ένα τραγούδι περιγράφει το χαρακτήρα σου, αν αυτό πιστεύει ο κόσμος, θα το θεωρούσα ανοησία. Ένας καλλιτέχνης, είτε ζωγράφος που σχεδιάζει γεννητικά όργανα, είτε ηθοποιός που κάνει πορνογραφικό θέατρο, κάνει σίγουρα τέχνη, που οι άλλοι τη βλέπουν αλλιώς. Είναι κουτό να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους σύμφωνα με τη δουλειά που κάνουν.
Η αισθητική δεν παίζει κανένα ρόλο; Θεωρώ τεράστια υπόθεση την αισθητική σ’ ένα έργο τέχνης.
Η αισθητική διαμορφώνει πολιτική σίγουρα, δεν διαφωνώ αν αυτό εννοείτε, αλλά αυτά πολλές φορές δεν ταυτίζονται, σε μένα δηλαδή δεν ήταν την ίδια χρονική στιγμή. Δεν θα έβγαινα να μιλήσω πολιτικά, όταν τραγούδαγα το «Χαμηλά, πιο χαμηλά». Όταν σταμάτησα να ‘μαι τραγουδίστρια, κλείνοντας και τα βιβλία μου στην εφορία, αισθάνθηκα ότι απελευθερώθηκα, πέταξα την ανάγκη μου για να’ μαι αρεστή.
Είναι συναισθηματική η αδράνεια των καλλιτεχνών;
Φοβούνται μη χάσουν την αγάπη που μεταφράζεται σε δουλειά και επιβίωση. Ανάλογα, δεν είναι όλοι το ίδιο, υπάρχουν και άνθρωποι που μιλάνε με όποιο κόστος. Εγώ πρωτόδα τον Τσίπρα να μιλάει σε μία εκπομπή, νεαρός ήταν ακόμη. Είπα ότι θα έχει μέλλον, τον φαντάστηκα στην πολιτική σκηνή. Μετά από χρόνια τον «βρήκα» στον Συνασπισμό. Όταν ήρθε η ώρα ν’ αλλάξουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, μετά από Παπανδρέου, Καραμανλή, Σαμαράδες κι όλους αυτούς, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη λύση. Δεν σας κρύβω ότι ήμουν επιφυλακτική, αφού οι προηγούμενοι μας έμαθαν πως πολιτική σημαίνει διαφθορά και τίποτα άλλο. Δεν πίστευα σε κανέναν και σε τίποτα. Σε ομιλία του Τσίπρα, όμως, διέκρινα μια καθαρή ματιά και μια ντομπροσύνη, μια συστολή αν θέλετε. Έναν άνθρωπο που του έπεφτε βαριά ευθύνη στους ώμους χωρίς να ‘ναι προετοιμασμένος για να την αναλάβει. Τον ένιωσα πιο πολύ σαν άνθρωπο παρά σαν πολιτικό. Δεν ξέρω γιατί, εκείνος θα μου το έβγαλε.
Το νέο τραγούδι από την Άντζυ Σαμίου:
