Ο Παναγιώτης Χατζηδάκης περιέγραψε στη Γωγώ Θωμά και το περιοδικό People πως αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να μείνει στο σπίτι.
«Στην πραγματικότητα είμαι ένας αυτοκαταστροφικός άνθρωπος. Αυτό ισχύει για τους ανθρώπους που είναι ανήσυχα πνεύματα. Όταν δημιουργήσουν κάτι και κλείσει ένας κύκλος, θέλουν αμέσως να πάνε στον επόμενο. Πασχίζουν για κάτι και μόλις το καταφέρουν δεν έχει πια ενδιαφέρον. Προσωπικά δεν ησυχάζω με τίποτα!» παραδέχεται. Την περασμένη σεζόν ο Παναγιώτης έκανε στον εαυτό του ένα μεγάλο δώρο, ένα restart που τον βοήθησε να ανακτήσει τη δημιουργικότητά του.
«Έκανα sabbatical, αυτό που σταματάς τα πάντα και αφιερώνεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου. Με σεβάστηκα και με αγάπησα περισσότερο. Μέχρι τότε δεν είχα την αυτοπεποίθηση που έπρεπε να έχω. Δουλεύω ασταμάτητα από το 1999, πολλές ώρες και σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Κάποια στιγμή μπλόκαρα, το μυαλό μου πλέον δεν ήταν παραγωγικό. Τα άφησα όλα. Δεν είχα κανένα πλάνο. Η ουσία αυτού του time off, το οποίο πιστεύω πως όλοι οφείλουν στον εαυτό τους, είναι καθαρά για να μηδενίσει ο εγκέφαλος και επομένως να σταματήσεις να σκέφτεσαι» περιγράφει.
Πώς περνούσες εκείνο το διάστημα;
Έμενα στο κρεβάτι μέχρι να βαρεθώ. Υπήρξαν περιπτώσεις που δεν έβγαινα από το σπίτι για δέκα μέρες. Περνούσα πολύ καλά, δεν είχα πάθει κατάθλιψη. Ένιωθα υπέροχα που δεν σκεφτόμουν τίποτα. Θα έπρεπε να υπάρχει ένας νόμος που να λέει πως όλοι έχουν το δικαίωμα να παίρνουν ένα τρίμηνο άδεια από τη δουλειά τους και να επιστρέφουν μετά. Νομίζω ότι θα ήμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι. Είναι μια δουλειά που την έκανα μόνος μου, χωρίς τη βοήθεια ψυχολόγου.
Πόσο διήρκεσε αυτό το διάλειμμα;
Επτά μήνες. Ξεκουράστηκα.
Τι σε έκανε να επιστρέψεις;
Κάποια στιγμή, λίγο πριν το Πάσχα, είχα αρχίσει να μπαίνω στη διαδικασία να σκέφτομαι το επόμενο βήμα μου. Ένα από τα πράγματα που ήθελα να κάνω ήταν η τηλεόραση, χωρίς να έχω επικοινωνήσει ακόμη με κάποιον. Συμπτωματικά με πήραν τηλέφωνο από την εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη. Αισθάνθηκα πολύ καλά και μπήκα στην ομάδα. Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε με την Ελένη.
Πώς είναι η συνεργασία σας;
Για να είναι μία συνεργασία καλή, το σημαντικό είναι να μπορείς να επικοινωνείς με τον άλλο. Από την αρχή που μίλησα με την Ελένη τής είπα τη δική μου αλήθεια και εκείνη τη δική της. Υπήρξε μία ταύτιση στα «θέλω» μας. Αυτό ισχύει μέχρι σήμερα. Συνειδητοποίησα πως η Ελένη δεν είναι τυχαία αυτή που είναι. Έχει μια αλήθεια που τη χρειάζεται ένας παρουσιαστής και το σημαντικό είναι ότι της βγαίνει πολύ απλά. Είναι τόσο αγαπητή και ο κόσμος έχει αυτή την πώρωση μαζί της επειδή είναι σαν μια γυναίκα της διπλανής πόρτας. Θα σου μιλήσει τόσο απλά, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι έχει αυτή την καριέρα. Είναι ευλογία και χάρισμα. Στη συνέχεια όλο αυτό συντηρείται από τον επαγγελματισμό.
Νιώθεις ότι έχετε δέσει ως ομάδα στην εκπομπή;
Το ρίσκο στις ομάδες, εκτός από το ότι πρέπει να ρυθμιστεί το ταμπεραμέντο του καθενός, είναι να μπορούμε να συντονιστούμε και να βρεθεί η ισορροπία ώστε να μην επικρατεί η αίσθηση ότι κάποιος προσπαθεί να μειώσει ή να πάρει το λόγο από τον άλλο. Σε εμάς ευτυχώς αυτό δεν υπάρχει. Σέβεται και γουστάρει ο ένας τον άλλο.
Έχεις συνεργαστεί με τις περισσότερες παρουσιάστριες της ελληνικής τηλεόρασης…
Ξεκίνησα με τη Σοφία Αλιμπέρτη. Είναι η τηλεοπτική μου μαμά. Δεν είχα ξανακάνει τηλεόραση και δεν με γνώριζε, επομένως πήρε ένα ρίσκο. Η Σοφία έχει συναισθηματική νοημοσύνη και μάλλον κάτι είδε σε εμένα. Έχω συνεργαστεί με τη Δούκισσα Νομικού, τη Ναταλία Γερμανού, την Τζένη Μπαλατσινού…
Τι άλλο θα ήθελες να κάνεις στην τηλεόραση;
Θέλω πάρα πολύ να παρουσιάσω ένα τηλεπαιχνίδι. Νομίζω ότι θα είμαι πολύ καλύτερος από ό,τι είμαι σε οτιδήποτε άλλο.
Έχεις δηλώσει ότι προτιμάς τον τίτλο του creative director από εκείνον του παρουσιαστή.
Δεν με νοιάζει. Έκανα πάντα πολλά πράγματα. Είμαι λίγο νομάς, τυχοδιώκτης. Έτσι έχω μάθει και περνάω καλά. Δεν μπορώ τη μονοτονία. Βαριέμαι.
Είσαι έτσι και στην προσωπική σου ζωή;
Όχι, στα προσωπικά μου μπορεί να καταντήσω φοβερά ρουτινιάρης.
Φαντάζομαι πως ήσουν υπερκινητικός από παιδί…
Μεγάλωσα στον Πειραιά. Έζησα τη γειτονιά. Έπαιξα πολύ. Θυμάμαι να φεύγω από το σπίτι και να γυρίζω μετά από πέντε ώρες. Αν ήθελε η μητέρα μου να με βρει, θα έπρεπε να με ψάξει τέσσερα στενά πιο πάνω. Σκέφτομαι μερικές φορές πράγματα που κάναμε και τρομάζω. Να κάνουμε πατίνια μέσα στους δρόμους, εξερευνήσεις στον Προφήτη Ηλία σε υπόγειες στοές. Είχαμε την περιέργεια να μάθουμε.
Η γραφιστική πώς προέκυψε;
Έχω τελειώσει γραφιστική και έχω δουλέψει πολλά χρόνια στον τομέα των digital media. Είχα το δικό μου γραφείο και έφτιαχνα sites. Σιγά σιγά το Ίντερνετ άρχισε να δίνει εργαλεία με τα οποία μπορούσες να αναπτύξεις περισσότερο την επικοινωνία, ενώ στη συνέχεια μπήκε στο παιχνίδι και το digital marketing. Έκανα δουλειές για μεγάλα brands και αργότερα κάναμε startups.
Το 2016 μαζί με την ομάδα μου κερδίσαμε το ελληνικό βραβείο επιχειρηματικότητας. Έχω έναν άλλο κόσμο που δεν έχει σχέση με την τηλεόραση. Είναι δύο παράλληλοι δρόμοι. Δεν θέλω να σταματήσω τίποτα από τα δύο. Διαφωνώ με όσους λένε ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει δύο διαφορετικά πράγματα. Με στενοχωρεί που βάζουμε ταμπέλες για να αισθανόμαστε καλά.
Η τηλεόραση πώς μπήκε στη ζωή σου;
Ξεκίνησα με διαφημίσεις για το χαρτζιλίκι μου. Με είδε μία κοπέλα που ήταν casting director σε ένα μπαρ που σύχναζα στα 18 μου και μου το πρότεινε. Η διαφήμιση που έκανα για τα μπισκότα Oreo έπαιξε πολύ και εκεί με πρόσεξε η Σοφία Αλιμπέρτη. Μετά το ένα έφερε το άλλο.
Το άγχος σου έχεις καταφέρει να το ρυθμίσεις;
Δεν έχω πια. Δεν το έχω λύσει 100%, όμως τα έχω καταφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η πρώτη κρίση άγχους ήταν πριν από μία δεκαετία περίπου. Είχα χάσει πολλά κιλά, σε σημείο αρρώστιας. Δεν μπορούσα να φάω και ζούσα με κριτσίνια και μακαρόνια. Έκανα ομοιοπαθητική. Με βοήθησε να ηρεμήσω και να καταλάβω το σώμα μου.
