Είμαι γυναίκα. Χαίρομαι για αυτό. Για χίλιους και ένα λόγους. Ίσως και περισσότερους. Όσο και να προσπαθώ λογαριασμό δεν βρίσκω.
Δηλώνω ευγνώμων για την τρέλα μου, τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες μου. Για τα νεύρα μου που μπορώ να τα ελέγχω σφίγγοντας τους τα λουριά αλλά και για τα νεύρα μου που αφήνω να κάνουν τα δικά τους, παρέα με ένα μάτσο δάκρυα και μερικές βγαλμένες από την ψυχή τσιρίδες. Για τα πάνω μου που γίνονται κάτω μου, πριν ο μικρός δείκτης του ρολογιού ολοκληρώσει το λεπτό του. Για τα θέλω και τα δεν θέλω μου. Για τα μπορεί μου και για τα θα δείξει μου.
Για την ικανότητα μου να κάνω υπομονή. Και όταν αυτή τελειώνει να τα σπάω μέσα μου και έξω μου. Για τους νταλκάδες και τα ντέρτια μου, που τα κάνω ζεϊμπέκικο και τα χορεύω. Για τις μαχαιριές που δέχομαι και δεν λαβώνομαι. Για τις παγίδες που πέφτω μέσα και μετά κάνω ένα πήδο και βγαίνω ξεσκονίζοντας προσεκτικά τα ρουχαλάκια μου και φορώντας ευλαβικά και πάλι το κραγιόν μου.
Για την αδυναμία μου, που καρφάκι δεν μου καίγεται αν φανεί. Ίσα ίσα την κάνω κορδέλα και την φοράω στα μαλλιά μου. Για τη δύναμη μου που θα την ζήλευε και λέαινα όταν με πιάσει το πείσμα μου. Για το πείσμα μου το ίδιο. Που με σκουντάει με φόρα. Και που πάει και κάθεται αναπαυτικά σε μια ριγέ πολυθρόνα πίνοντας ακριβό κονιάκ σε όμορφο balloon ποτήρι. Και με περιμένει. Και ξέρει πως θα έρθω να το βρω με ένα χαμόγελο. Ότι και να γίνει.
Για τις ευαισθησίες μου και για τις ανασφάλειες μου. Για τα καλά που έκανα και το πλήρωσα. Για τον πόνο που προκάλεσα και δεν το ήθελα. Για τα συγγνώμη που μπορώ να λέω και να τα εννοώ. Αλλά και για τα άλλα που λέω για να αγοράζω τον μπελά. Για τα μούτρα που κατεβάζω και μου αρκεί μια αγκαλιά για τα βάλω στη θέση τους και ας μην το παραδέχτηκα ποτέ.
Για τις μέρες που μπορώ να γεμίσω με χρώματα με την αισιοδοξία μου. Για τα όνειρα που μπορώ να κάνω και που όρια δεν έχουν. Για τις χαρακιές που έχω στην ψυχή μου και τις ντύνω μαργαρίτες και τις αγαπώ όπως ακριβώς η άνοιξη τα λουλούδια.
Για τον θαυμασμό και το παραλήρημα που μπορώ να προκαλέσω με τα σκέρτσα και τη χάρη μου. Για την ζημιά που μπορώ να προκαλέσω στο πέρασμα μου. Για τα φουστάνια που φορώ και μου πηγαίνουν γάντι αλλά και για τα παντελόνια μου που γίνονται ένα με τη ψυχή μου.
Για τη δύναμη μου να κλείνω πίσω μου την πόρτα και να φεύγω όταν νοιώθω πώς περισσεύω. Με μια βαλίτσα στο χέρι τίγκα στα κουρελιασμένα όνειρα. Αλλά και χρωματιστές κλωστές και βελόνια στην τσέπη για την επιβαλλόμενη μεταποίηση τους.
Για το ότι μπορώ να κλείνω τους κύκλους με μόνα σύνεργα μου ένα ξεφτισμένο πινέλο και μια κόκκινη νερομπογιά. Αυτή την ίδια που πιάνουν τα παιδιά και ζωγραφίζουν θαύματα.
Γράφει η Ιωάννα Πιτσιλή
Πηγή: wp.loveletters.gr
