Γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο στα 16 μου χρόνια. Ήμουν ακόμα έφηβη, γεμάτη ρομαντισμό και ονειρευόμουν να βρω κάποιον που θα με αγαπούσε για όλα όσα οι γονείς μου απέρριπταν. Επιθυμούσα έναν άνθρωπο που θα ερωτευόταν όχι μόνο τα καλά μου, αλλά και τα ελαττώματά μου. Ήθελα κάποιον που θα ζει και θα αναπνέει για εμένα, που θα με διεκδικούσε κάθε λεπτό και θα επιθυμούσε να είμαστε συνεχώς μαζί.
Τότε, δεν γνώριζα ότι αυτά που επιθυμούσα δεν ήταν σημάδια αληθινής αγάπης, αλλά σημάδια ασφυκτικής καταπίεσης, και ότι μπορούσαν να οδηγήσουν σε κακοποίηση. Έτσι, όταν αντιμετώπισα αυτήν την πλευρά του, δεν άκουσα κανέναν και ερωτεύτηκα παράφορα.
Ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερός μου, πλούσιος, γοητευτικός κι έλεγε πως μ’ αγαπάει όσο δεν αγάπησε καμιά. Μόλις έκλεισα τα 20, κι ενώ σπούδαζα στη Νομική, έμεινα έγκυος στο πρώτο μας παιδί και παντρευτήκαμε. Η μέρα του γάμου μας ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου. Για την ακρίβεια, ήταν η τελευταία απόλυτα ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου αφού από την επόμενη κιόλας, άλλαξαν τα πάντα.
Πρώτα απ’ όλα, με έπεισε να παρατήσω τη Νομική με πρόφαση το παιδί. Στην πραγματικότητα, όμως, ήθελε από πριν να αφήσω τις σπουδές μου. Φοβόταν μήπως γνωρίζω κάποιον νεότερο και τον παρατήσω. Παρά τις διαβεβαιώσεις μου πως μόνο εκείνον θέλω, η ζήλεια του ήταν παράφορη σχεδόν από την αρχή.
Εκτός από τη ζήλεια του, ήμουν χαρούμενη μαζί του και τον θαύμαζα απεριόριστα – κάτι που «έσπασε» τη μέρα που γέννησα την πρωτότοκη κόρη μας. Αντί να χαρεί με το μωρό μας, άρχισε να μου κρατάει μούτρα κάθε φορά που εστίαζα την προσοχή μου στο νεογέννητό μας και όχι σ’ αυτόν. Όσο κι αν προσπάθησα να του εξηγήσω ότι κάνει σαν παιδί, η συμπεριφορά του δεν άλλαζε.
Πολύ σύντομα, έφαγα το πρώτο μου χαστούκι επειδή στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου σαν λεχώνα, προτίμησα να μιλήσω στο τηλέφωνο με την κολλητή μου παρά να κάτσω μαζί του. Ήταν το πρώτο δυνατό καμπανάκι για να φύγω μακριά του αλλά δεν το έκανα. Μόλις κατάλαβε πως σκέφτομαι το διαζύγιο, η συμπεριφορά του άλλαξε 180 μοίρες. Έγινε ο «καλύτερος άντρας του κόσμου», αλλά μόνο για λίγους μήνες. Φρόντισε να μείνω έγκυος στο δεύτερο μωρό μας, παρόλο που ήξερε πως δεν ήμουν έτοιμη για άλλο παιδί, κι έπειτα ξαναβρήκε τον παλιό, κακό του εαυτό.
Σήμερα, 7 χρόνια αργότερα, βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και τον λυπάμαι. Δεν θέλει να συνεχίσω τις σπουδές μου, μου απαγορεύει να δουλέψω αφού, όπως λέει, έχουμε αρκετά χρήματα και με τον τρόπο του με ανάγκασε να ξεκόψω από τους φίλους και τους συγγενείς μου.
Δεν είμαι ούτε άβουλη ούτε αδύναμη. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα καταλήξω με έναν άντρα που θα μου λέει τι θα κάνω. Πάντα καταδίκαζα την ενδοοικογενειακή βία και, όταν ήμουν νεότερη, αναρωτιόμουν πώς γίνεται κάποιες γυναίκες να τρώνε ξύλο χωρίς να χωρίζουν. Τώρα και ξέρω και μπορώ να τις καταλάβω.
Δεν ξέρω αν μπορεί να χωρέσει σε λέξεις ο τρόμος που αισθάνομαι καθημερινά μήπως πω ή κάνω κάτι λάθος. Ένας φόβος που, αντί να με παρακινήσει να φύγω, με καθηλώνει.
Έχω φάει ξύλο, έχω δεχθεί προσβολές, έχω νιώσει να με μειώνει μπροστά σε άλλους κι έχω πέσει άπειρες φορές στα μάτια μου. Πάντα, όμως, βρίσκει έναν τρόπο να τον συγχωρώ. Μετά από κάθε του ξέσπασμα, με κάνει να αισθάνομαι ότι δεν φταίει εκείνος αλλά εγώ.
Ξέρω πολύ καλά πως, όσο ανέχομαι τέτοιες συμπεριφορές, δεν κάνω καλό στα παιδιά μου. Τα ξέρω όλα αυτά, τα διαβάζω συχνά. Αλλά κάθε φορά, επιλέγω να πιστέψω πως «δεν θα το ξανακάνει» και πως «μ’ αγαπάει όσο κανένας άλλος στον κόσμο».
Πριν λίγες μέρες έκλεισα τα 27 και είμαι μια κακοποιημένη σύζυγος και μητέρα δύο υπέροχων παιδιών. Θέλω να φύγω από τον γάμο μου, αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο. Με τους γονείς μου δεν έχω τις καλύτερες σχέσεις, με τους φίλους μου έχω χαθεί, δεν έχω δικά μου χρήματα και όλα οδηγούν σε αδιέξοδο.
Δυστυχώς, δεν βρίσκω το θάρρος να κάνω το μεγάλο βήμα, δεν έχω καν τα κότσια. Τρέμω μήπως το καταλάβει και με σκοτώσει όπως τόσες άλλες γυναίκες που δολοφονήθηκαν επειδή θέλησαν αν χωρίσουν. Και κάθε φορά που με πιάνει απελπισία επειδή με ξαναχτύπησε, επιστρέφω στην αγκαλιά του για παρηγοριά. Την μόνη ενήλικη αγκαλιά που μου έχει απομείνει…
