Στον δυσνόητο χορό της ζωής, πολλοί αναρωτιούνται: να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ή να αποδεχθούμε την άνευ επιστροφής σιωπή; Και πώς να διανύσουμε το μονοπάτι της ύπαρξης; Μας κυριεύουν τα ΕΝΦΙΑ, οι δόσεις, ο κακός χαμός. Πού βρίσκεται η υπομονή, ερωτάς; Αξίζει να περιμένουμε, όταν η αμφιβολία επικρατεί; Και πότε θα φθάσει η στιγμή που αναμένουμε με τόση ανυπομονησία;
Αυτό είναι έτσι, στο περίπου, το mood ενός απαισιόδοξου ανθρώπου. Εκείνου που, όπως είχε πει κι ο Τσώρτσιλ, βλέπει την καταστροφή σε κάθε ευκαιρία. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε και ποιος έχασε την ελπίδα του για να τη βρει εκείνος. Ζωδιάκι; πες μου τι είσαι, γιατί είτε για Υδροχόο, είτε για Σκορπιό σε κόβω εσένα. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν οι γκουρού της αστρολογίας. Ότι αυτά τα δύο μέλη της δωδεκάδας, έχουν την τάση να βλέπουν πίσσα σκοτάδι εκεί που άλλοι βλέπουν μια χαραμάδα φως.
Ο Σκορπιός
Πηγή της απαισιοδοξίας ενός τυπικού Σκορπιού, οι μαύρες σκέψεις τις οποίες παράγει το μυαλό του σα εργοστάσιο φασόν. Είναι στη φύση του αυτή η εστίαση προς τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Πρώτα θα ανησυχήσουν, μετά θα εκλογικεύσουν και πάντα με μια δόση αρνητισμού. Η αστρολογική εξήγηση είναι πως φταίει το γεγονός ότι κυβερνήτης τους είναι ο Ποσειδώνας, ο οποίος είναι ο πιο μακρινός πλανήτης από τον Ήλιο κι αυτό, έστω και συμβολικά, τους επηρεάζει. Συν το γεγονός ότι είναι και βαθιά συναισθηματικά άτομα, με πολλά πάθη και μια προσέγγιση σκεπτικισμού η οποία τους κάνει σχεδόν ν’ απολαμβάνουν προβληματικές συζητήσεις και καταστάσεις. Όλα ύποπτα, όλοι είναι ικανοί για το χειρότερο. Με επιμονή και βοήθεια τα βλέπουν λίγο πιο θετικά τα πράγματα, ώσπου να γίνει η στραβή και να επιβεβαιωθούν λέγοντας «ορίστε, σκατά σ’τα λεγα, δε σ’τα λεγα;».
Κι ο Καρκίνος
Το Καρκινάκι είναι με τα φεγγάρια του και κυριολεκτώ καθώς κυβερνήτης του είναι η Σελήνη, η οποία του έχει εμφυσήσει έναν σχετικά ευμετάβλητο χαρακτήρα, ο οποίος όταν χαίρεται, χαίρεται πολύ κι όταν λυπάται, θλίβεται. Ειδικά η 2η διάθεση είναι πιο οικεία προς αυτό το ζώδιο. Η αιτία ενδεχομένως να εντοπίζεται στην έλλειψη αυτοπεποίθησης που τον χαρακτηρίζει με λίγο από ανασφάλεια, η οποία ποτέ δεν κάνει τα πράγματα ευχάριστα, ίσα ίσα που τα μπουρδουκλώνει. Δεν είναι λίγοι οι Καρκίνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους καταραμένους, σα να ‘χουν φάει φάσκελο από τη ζωή και τραβάνε πολλά, για τα οποία βέβαια φταίνε οι ίδιοι, αλλά πού να τους το πεις, πώς ν’ αλλάξεις την κοσμοθεωρία σε κάποιον που ‘χει ποτίσει από πεσιμισμό; Το ποτήρι είναι πάντα μισοάδειο γιατί κάποιος του το ήπιε, ενώ ήταν δικό του, ποιος τη ζωή του, ποιος την κυνηγά; μην του λες του Καρκίνου ότι όλα θα πάνε καλά, δε θα πάνε, σταμάτα να μιλάς, θέλει να μείνει μόνος του, φύγε σε παρακαλώ.
