Τον αγκαλιάζεις το πρωί, του λες “θα σε δω το μεσημέρι κούκλε μου”, τον καμαρώνεις να απομακρύνεται με το σακίδιο.
Τον στέλνεις σχολείο, το μέρος που πρέπει να είναι το πιο ασφαλές για το 10χρονο παιδί μετά το σπίτι σου.
Και μετά στο δρόμο για τη δουλειά ακούς τις ειδήσεις και σκας στον τοίχο. Τερματίζει ο χρόνος.
Και τρέχεις σαν τρελός να νικήσεις έναν τρόμο που σε κόβει στα δύο.
Και ο τρόμος νικάει.
Και μετά αυτό.
Το έκανα εικόνα μέσα μου και μου κόπηκε η ανάσα.
Το ότι τολμάνε τα τέρατα να μιλάνε για δικαίωμα στην οπλοκατοχή, σε μια χώρα που μετράει διαρκώς νεκρά παιδιά από σφαίρες, είναι ίσως το πιο παρανοϊκό σε μια εποχή γεμάτη παράνοια.
via Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου
Advertisements
