Το πιο μαλακό μαξιλάρι για να κοιμηθεί κανείς, είναι μια καθαρή συνείδηση.
Η γιαγιά μου ήταν ίσως ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Μπορεί να έχει φύγει από τη ζωή εδώ και αρκετά χρόνια, ωστόσο, η αγάπη, τα λόγια, οι συμβουλές και οι ευχές της είναι για εμένα ο πολύτιμος θησαυρός που μου άφησε. “Το πιο ‘μαλακό’ μαξιλάρι για να κοιμηθεί κανείς, είναι μια καθαρή συνείδηση”, μου έλεγε.
Συνείδηση… Δύσκολη λέξη…Δυσεύρετη… ειδικά στις μέρες μας… Και όμως τόσο σημαντική… Ο Σοπενχάουερ δεν έλεγε τυχαία ότι :
“Μια καλή συνείδηση αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη.”
Είναι απογοητευτικό ότι εν έτει 2018, παρά την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, τις ηλεκτρονικές προόδους, τις διαστημικές κατακτήσεις, ο κώδικας ηθικής παραμένει διαβρωμένος από υποκριτικές συμπεριφορές.
Από ανθρώπους που όχι μόνο δε συγκινούνται από τον πόνο ή τη δυστυχία του άλλου, δε συμμετέχουν στο πάθος ή τη χαρά του, αλλά “συμβάλουν” στην εξόντωσή του… Άλλοι πάλι, “τρέφονται” με το να κατηγορούν ή να περιγελούν τους άλλους άνευ λόγου κι αιτίας, δίχως να γνωρίζουν τίποτα για εκείνους, να τους υπονομεύουν, να γελοιοποιούν ακόμη, βασικές αρχές και ιδανικά με διαχρονική αξία… Ίσως γιατί έχουν την ψευδαίσθηση πως υποτιμώντας τους , “ανεβάζουν” στα ύψη τον εαυτό τους… Χωρίς αμφιβολία, όμως, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι ναρίχνουν τον εαυτό τους συνεχώς όλο και πιο χαμηλά…
Η συνείδηση, όμως, είναι χίλια σπαθιά, όπως έλεγε ο Σαίξπηρ. Όποιος βλάπτει το συνάνθρωπό του, είτε από φθόνο, είτε από κακία, είτε για να επιτεύξει κάποιο στόχο του, αργά ή γρήγορα θα “κριθεί” από το μαρτύριο της ψυχής… Όσο και να προσπαθήσει να ξεφύγει, οι ερινύες θα παραμονεύουν, προκαλώντας τον να αναθεωρήσει τις πράξεις του…
Κανένας δε θα καταφέρει να έχει καλή πορεία κι εξέλιξη στη ζωή του χωρίς καθαρή, ήσυχη συνείδηση…
Αν ανατρέξουμε στον πλατωνικό διάλογο στο μύθο του Πρωταγόρα, είχε γίνει κατανοητό ότι η έμφυτη ικανότητα του ανθρώπου να αντιλαμβάνεται τη δικαιοσύνη και να αισθάνεται ντροπή για την άδικη συμπεριφορά του, στηρίζει πόλεις και πολιτικά συστήματα. Ενώ το πάγωμα της συνείδησης μπορεί να αποβεί καταστρεπτικό, όχι μόνο σε συλλογικό επίπεδο αλλά κυρίως σε ατομικό.
Άραγε, πόσοι είναι εκείνοι που νιώθουν υπερήφανοι για τις πράξεις τους; Πόσοι κοιτάζονται στον καθρέφτη και δεν ντρέπονται για τον εαυτό τους; Πόσοι κοιμούνται ήρεμοι το βράδυ δίχως να τους κυνηγούν οι τύψεις και οι ενοχές; Γιατί η έμφυτη ευγένεια και η καλοσύνη να σπανίζουν;
Ωστόσο, όσο “αναίσθητος” και αν είναι ένας άνθρωπος, θα έρθει η μέρα όπου θα βιώσει την κρίση συνείδησης…. Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει το αμάρτημά του γιατί πολύ απλά, αποτυπώνεται στο πρόσωπό του… Η συνείδηση δε φιμώνεται και για τον καθένα μας είναι εκεί ένα “πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ”…
“Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο για να κοιμάμαι – τους συγχωρώ όλους έναν έναν” γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης. Γιατί ο ήρεμος ύπνος, δεν είναι ένα αγοραζόμενο αγαθό που εξασφαλίζεται με χάπια, αλλά προκύπτει με την ανωτερότητα και ποιότητα της ψυχής…
Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
