Τα τελευταία χρόνια, που βλέπουμε και πολύ master chef, ακούσαμε να χρησιμοποιούν τη φράση «comfort food» για να περιγράψουν πιάτα που θυμίζουν μαμά ή γιαγιά και αφήνουν μια αντίστοιχα παρήγορη και ζεστή «επίγευση» σε όποιον τα δοκιμάσει. Στις ταβέρνες πάλι, πουλάνε φαγητό που είναι «σπιτικό» ή «μαμαδίστικο», μοιάζει δηλαδή με της μαμάς αφού πρόκειται για κλασικές συνταγές με αγνά, υποτίθεται, υλικά. Κακά τα ψέματα, όμως, όσο καλά κι αν έχουμε φάει σε εστιατόρια και ταβέρνες κατά καιρούς, κανένα φαγητό δεν μπορεί να συναγωνιστεί το αληθινά μαμαδίστικο: αυτό που έχει φτιάξει η μαμά μας αποκλειστικά για εμάς…
Δεν υπάρχει υποκατάστατο για «τα χεράκια της»
Δεν πάει να είναι ο μεγαλύτερος σεφ ή ο πιο καλός μάγειρας; Όσο και να απολαύσεις το φαγητό του, η επίγευση φτάνει μέχρι τους γευστικούς σου κάλυκες κι ούτε χιλιοστό παραπέρα. Όταν όμως το φαγητό είναι απ’ τα χεράκια της μαμάς, όσο απλό και συνηθισμένο και αν είναι, η επίγευση που αφήνει φτάνει μέχρι τα βάθη της ψυχής σου κι η γεύση με τ’ αρώματα μεταφράζονται σε αναμνήσεις, μητρική αγάπη και μια φλόγα που σου ζεσταίνει τη ραχοκοκκαλιά απ’ άκρη σ’ άκρη.
Το φαγητό της μαμάς έχει μαγειρευτεί «για το καλό μας»
Η μαμά μας δεν συναγωνίζεται κανέναν σεφ για να κερδίσει την εύνοιλα μας ή τα αστέρια μας στο γκουγκλ. Θέλει το φαγητό της να είναι νόστιμο και να το απολαμβάνουμε κάθε φορά, αλλά πρωτίστως θέλει ό,τι τρώμε να μας κάνει καλό. Δεν χρησιμοποιεί τα πιο εκλεκτά, ακριβά ή εξεζητημένα υλικά, αλλά σίγουρα διαλέγει τα πιο αγνά, ανάλογα με την εποχή, τα καθαρίζει πάντα σχολαστικά και μας δίνει τις πιο γενναίες μερίδες που υπάρχουν. Και φροντίζει να τρώμε απ’ όλα για να… μεγαλώσουμε γεροί!
Είναι απ’ τα χεράκια της μαμάς, αλλά περιέχει και μπόλικη… γιαγιά
Κάθε πιάτο της μαμάς, κάθε ταψί με παστίτσιο, μουσακά ή γεμιστά, όσο απλό και αν δείχνει στην επιφάνεια, τόσο πολύπλοκο είναι για μας που έχουμε την τιμή να το απολαμβάνουμε. Και είναι πολύπλοκο γιατί εκτός από τη μαμάς μας, κρύβει μέσα του και τη γιαγιά μας, αλλά και τις γυναίκες της οικογένειας που μετέδωσαν τα μυστικά της μαγειρικής τους από γενιά σε γενιά. Κι αυτό είναι κάτι που δεν θα βρεις ποτέ σε ένα φαγητό που μοιάζει με της μαμάς σου ή και με της γιαγιάς σου ακόμη, αλλά δεν είναι.
Είναι το ίδιο απολαυστικό όσες φορές κι αν το φάμε, όσα χρόνια κι αν περάσουν
Κακά τα ψέματα, η μαμά μας δεν στήνει μενού degustation κι ούτε κάνει και τόσα πολλά φαγητά, αν τα απαριθμήσουμε σε βάθος χρόνου. Ο αντίκτυπος που έχει το φαγητό της στην ψυχή μας, όμως, δεν φθίνει ποτέ. Είναι αληθινός χρυσός και παρ’ ότι μεγαλώνουμε, φεύγουμε απ’ την οικογενειακή φωλιά, δοκιμάζουμε γεύσεις και δευρύνουμε τους ορίζοντές μας, το φαγητό της μαμάς καταφέρνει πάντα να ευφραίνει την ψυχή και να καθησυχάζει τις αισθήσεις μας, σαν μια ζεστή μητρική αγκαλιά.
Ο «ήρωας» των πιάτων της είναι η αγάπη της για εμάς
Ακούμε συχνά σε εκπομπές μαγειρικής την προτροπή: «μαγειρέψτε με πολλή αγάπη», «βάλτε στα πιάτα σας αγάπη» κλπ. Όμως η αγάπη που βάζεις έχει να κάνει και με το ποιοι θα απολαύσουν το φαγητό σου, για ποιους μαγειρεύεις και πόση αγάπη τρέφεις για εκείνους. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να βάλει περισσότερη αγάπη στα πιάτα του, απ’ ότι βάζι η μαμά μας όταν μαγειρεύει για εμάς. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα τη δικαιώνει πάντα και είναι αλθινό βάλσαμο για την ψυχή μας.
