Την παρατηρούσα αρκετή ώρα.
Καθόταν σε ένα παγκάκι απέναντί μου με βλέμμα απλανές, χαμένο μέσα σε σκέψεις.
Το πρόσωπό της φαίνονταν ωχρό, χωρίς χρώμα, κουρασμένο, γεμάτο βαθιές ρυτίδες.
Τα μάτια της, που κάποτε νόμιζες ότι σου χαμογέλαγε η θάλασσα, τώρα σε κοιτούν και νιώθεις ότι θα σε παρασύρουν να σε πνίξουν στον βαθύ ωκεανό της.
Ένιωθε την προδοσία μέσα στο αίμα της.
Την είχε εξαπατήσει, την είχε εκμεταλλευτεί, την είχε μηδενίσει και δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό για μια γυναίκα. Σε ξεγράφει δια παντός μετά.Η αδιαφορία θα σε γεράσει, θα σε μεταμορφώσει, θα σε καταρρακώσει. Αυτό συνηθίζεται να συμβαίνει στην αρχή. Μετά επέρχεται η μεγάλη αλλαγή.
Και μετά αυτή η γυναίκα που μέχρι εχθές μηδένιζες, θα σου γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη, θα σου προτάξει το μεσαίο δάχτυλο της παλάμης της και θα χαιρετίσει με συνοπτικές διαδικασίες το παρόν μαζί σου.
Γιατί θα έχει έρθει για εκείνη η πολυπόθητη ώρα της απελευθέρωσης της.
Θα διεκδικήσει την ζωή της και θα χαράξει το μέλλον της.
Έμαθε βλέπεις τόσα χρόνια δίπλα σου να μην σου ζητάει τίποτα, αλλά να έχει απόλυτη ανάγκη από τα χάδια σου, μια τρυφερή αγκαλιά.
Πάλεψε πολύ μέσα της μέχρι να πάρει την απόφαση να σε διώξει οριστικά από δίπλα της.
Έμαθε να καθησυχάζει μόνη της τον εαυτό της να καταλαγιάζει τον φόβο της, να συμβιβάζεται με τους δαίμονες της και άλλοτε να νικάει και άλλοτε να την νικούν.
Ζητούσε από εσένα δείγματα αγάπης για να τα μετατρέψει σε αιτία και να σε δικαιολογήσει για να μείνει δίπλα σου και εσύ τελικά δεν ήξερες τι ζητούσες από εκείνη.
Και τώρα δεν θα έχεις την ευκαιρία να μάθεις και ποτέ.
Απογοητεύτηκε, ούρλιαξε, έκλαψε με λυγμούς, μούσκεψε σεντόνια, την δίκασαν τα μαξιλάρια τις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς της.
Σκέφτηκε πολύ προσπαθώντας να αποδείξει στον εαυτό της ότι στην ζωή μας δεν πρέπει να στηριζόμαστε σε κανέναν.
Πληγώθηκε πολύ, είναι ορατό, το φωνάζει η ψυχή της.
Αλλά τώρα όλα για εκείνην ξεκινούν από την αρχή.
Το τέλος σας είναι οριστικό και αμετάκλητο.
Γράφει η Μαρίσα Παππά
Πηγή: wp.loveletters.gr
