Γράφει ο Σπύρος Γιασεμίδης
Θυμάσαι την πρώτη φορά που την ερωτεύτηκες; Καλά κάνεις να τη θυμάσαι, γιατί εκείνη η μοναδική πρώτη φορά διεπόταν, εκτός από αναρίθμητα βέλη με κόκκινες αιχμές, από κύματα θαυμασμού, το ένα πίσω από το άλλο, να σε χτυπάνε με ορμή στην αιμορραγούσα από τα εν λόγω βέλη καρδιά σου.
Ήταν εκείνος ο θαυμασμός που καταχώρησε όλα τα ωραία πάνω της μέσα σου, και ήταν τα πάντα πάνω της ωραία, αλλιώς δεν θα ένιωθες την καρδιά σου να πλημμυρίζει από πόθο και μια ακατάσχετη ανάγκη να πας να της μιλήσεις, να την κερδίσεις, να την κάνεις δική σου, δική σου για πάντα. Ο θαυμασμός που ένιωσες για εκείνη ήταν που σου γέμισε το ψυχικό σου ρεζερβουάρ με το απαιτούμενο θάρρος για να κάνεις το πρώτο βήμα που οδήγησε στο πρώτο φιλί.
Ένα βήμα, μισό μέτρο, ένα φιλί, ολόκληρη σου η ζωή.
Τα χρόνια πέρασαν, και τα φιλιά δόθηκαν τσουβάλια μετά από εκείνο το πρώτο, το εμβληματικό, που ένωσε και επίσημα τις δυο καρδιές σας σε μια κοινή. Η σχέση σας μπήκε τώρα σε μια ρότα πιο ομαλή και πιο ευθεία εν συγκρίσει με την αρχική της πορεία που θύμιζε καρδιογράφημα σε εpωτικούς παλμούς, αφού η καρδιά, εκείνη η κοινή που λέγαμε, ήταν τότε πιο ανήσυχη, πιο έφηβη, πιο ροκ. Κάποια συναισθήματα αναπόφευκτα ομαλοποιήθηκαν, και οι αρχικές αστραπές του έpωτα έδωσαν τόπο στην μόνιμη ηλιοφάνεια της αγάπης, μα απ’ όλα εκείνα τα διαπεραστικά συναισθήματα που βίωσες όταν την πρωτοαντίκρισες, ένα πρέπει να φροντίσεις να διαφυλάξεις σαν κόρη οφθαλμού και να εντρυφείς σε αυτό συχνά – στον θαυμασμό προς το άτομο της, προς το είναι της, προς το όλο της, προς εκείνη απ’ την κορφή ως τα νύχια. Αν την θαύμασες μια φορά, οφείλεις να την θαυμάζεις για πάντα.
Είναι τέτοιο συναίσθημα ο θαυμασμός, που δεν σηκώνει νοθείες – θέλει και απαιτεί το σαγόνι σου στο πάτωμα όπως την πρώτη φορά που ενώσατε ματιές και το ‘ΓΟΥΑΟΥ!’ σου βροντερό και δυνατό και αβίαστο και αυθεντικό και με θαυμαστικό στο τέλος όπως και τότε. Το να την θαυμάζεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν, της λέει πως όλα τα άλλα συναισθήματα ακολουθούν λογικά, απαστράπτοντες κρίκοι σε μια ενδόμυχη αλυσίδα, με πρώτο συνδετικό τον Θαυμασμό.
Το να την θαυμάζεις, ακόμα, της λες πως την αγαπάς, ακόμα. Της το διαβεβαιώνεις.
Το να θαυμάζεις αυτήν που επέλεξες να έχεις δίπλα σου και μαζί να συμπορεύεστε στο όμορφο μονοπάτι που ακούει στο όνομα ‘ζωή’, πάει να πει πως αναιρείς τον χρόνο και το διαβρωτικό αποτέλεσμα που η πάροδος του επιφέρει στην ανθρώπινη σάρκα. Για σένα που την θαυμάζεις, η εξωτερική εμφάνιση της συντρόφου σου κινείται στις ίδιες γραμμές με το ποιοτικό κόκκινο κρασί – παλαιώνει ωραία με τον χρόνο, ωριμάζει σε κάτι όμορφο, μεστό. Στο πρόσωπο της δεν βλέπεις ρυτίδες, ούτε άσπρες τρίχες στα μαλλιά της. Το τι βλέπεις είναι αποδείξεις που αφήνει ο χρόνος, ο κοινός σας χρόνος, πως η αγάπη σας προοδεύει και η καρδιά σας είναι ακόμη ενωμένη σε μια οργανική, κόκκινη, παλλόμενη μάζα. Οι ρυτίδες στο όμορφο πρόσωπό της είναι ο τρόπος του χρόνου να σου λέει πως, όλα αυτά τα χρόνια που είστε μαζί, την έκανες να γελάει με την καλύτερη μορφή γέλιου – εκείνη που βγαίνει μέσα από τη ψυχή. Την έκανες να γελάει τόσο, που ο χρόνος το θεώρησε καθήκον του να της βάλει εκφραστικά παράσημα. Τα θαυμάζεις αυτά της τα παράσημα, θαυμάζεις τις όμορφες της ρυτίδες που έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ του αψεγάδιαστου προσώπου της. Τις φιλάς αυτές τις ρυτίδες, και τις καταχωρείς στην καρδιά σου, όπως έκανες και τότε που δεν τις είχε, με το δέρμα στο οποίο είναι τώρα αποτυπωμένες. Έπειτα την βλέπεις στα μάτια και παίρνεις μικρά ταξίδια μέσα τους, ταξιδεύεις σε ωκεανούς από αναμνήσεις, κοινές πορείες της ψυχής και της καρδιάς.
Πόσα τέτοια ταξίδια πήρες μετά από εκείνο το πρώτο εμβληματικό φιλί…πόσες ψυχικές αποδράσεις…
Την θαυμάζεις που φέρει αυτά τα τόσο ταξιδιάρικα μάτια, που μέσα από το διακτινιστικό βλέμμα που παράγουν, σε τηλεμεταφέρουν σε μέρη που έχει πάντα ήλιο και ποτέ σύννεφα. Δεν θέλεις ποτέ να φύγεις από εκείνα τα μέρη όταν σε στέλνει εκεί, οπόταν την θαυμάζεις για αυτή της την υπερδύναμη. Η δική της υπερδύναμη, ο δικός σου παράδεισος.
Το ξέρεις πως τα χρόνια θα περάσουν, και το μόνο που ελπίζεις είναι να είστε μαζί μέσα σε όλες τις επόμενες δεκαετίες, στα 40, στα 50, στα 90 – να είστε μαζί, και να είστε καλά, και να αντλείτε ευτυχία από την κοινή, ολοκόκκινη σας καρδιά. Το άλλο που ξέρεις, είναι πως ο θαυμασμός σου για εκείνη δεν πρόκειται να αποσβεστεί με τον χρόνο. Τουναντίον! Κοιτάζοντας μπροστά με το Τηλεσκόπιο του Χρόνου βλέπεις κάτι πολύ όμορφο, κάτι που θαυμάζεις. Βλέπεις την πιο όμορφη γριούλα που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου. Το πρόσωπο της είναι παρασημοφορημένο από τον χρόνο και τα μάτια της πιο σπινθηροβόλα από ποτέ, να σε προσκαλούν μέσα τους για ένα ακόμη ταξίδι όπως παλιά. Η αγκαλιά της ανοιχτή και ζεστή, με το ένα χέρι προταγμένο στον αέρα και το άλλο στηριγμένο στο μπαστούνι. Άλλη μια πρόσκληση. Τις αποδέχεσαι και τις δυο μετά χαράς, μετά θαυμασμού, έτσι πας κοντά της με τα κουρασμένα από τον χρόνο πόδια σου, τα οποία, για χάρη της, έχουν αποκτήσει μια ανεξήγητη ζωτικότητα. Στέκεσαι απέναντί της, και θαυμάζεις την ομορφιά αυτής της τόσο νεαρής γριούλας. Είναι 90, μα για σένα δεν δείχνει ούτε μια μέρα πιο μεγάλη από 20. Χαμογελάς, με αυτό σου το χαμόγελο που μαρτυρά ολοκλήρωση, κι έπειτα μπαίνεις μέσα στην αγκαλιά και στα μάτια της. Δεν θέλεις να τελειώσει αυτό το ταξίδι, έτσι δεν παύεις ποτέ να την θαυμάζεις, κι όταν το πράττεις, είναι τα μάτια σου που της το λένε καλύτερα, κι όχι τα λόγια σου.
Το να θαυμάζεις τη γυναίκα που έχεις δίπλα σου είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι συνάμα την αγαπάς.
Πηγή: loveletters.gr
