Με τόσα ζευγάρια να παλεύουν με την υπογονιμότητα, αναρωτιέμαι γιατί δεν μιλάμε πιο ανοιχτά για το ζήτημα αυτό. Γιατί υποφέρουμε σιωπηλά; Και γιατί άραγε νιώθουμε τόσο έντονο το αίσθημα της αποτυχίας; Για πολλά χρόνια πίστευα ότι η ζωή μου θα «ξεκινούσε» μόνο όταν έμενα έγκυος και αποκτούσα ένα μωρό.
Φοβόμουν τις στιγμές που το μυαλό μου δεν ήταν απασχολημένο με τη δουλειά ή άλλα θέματα, καθώς αυτό σήμαινε ότι είχα πολύ ελεύθερο χρόνο να σκεφτώ… Να σκεφτώ ότι δεν έχω γίνει μαμά, ότι κάτι λείπει από τη ζωή μου, ότι δεν είμαι ολοκληρωμένη.
Γιατί ντρεπόμαστε τόσο πολύ που όταν προσπαθούμε για παιδί, αλλά δεν τα καταφέρνουμε;
Γιατί νιώθουμε ότι πρέπει να υποφέρουμε σιωπηλά και ότι δεν έχουμε σκοπό στη ζωή μας αν θέλουμε παιδιά αλλά δεν μπορούμε να τα αποκτήσουμε;
Και γιατί χάνουμε τόσο πολύ τον εαυτό μας και την αίσθηση του σκοπού μας, όταν ξαφνικά η ειλικρινής επιθυμία για οικογένεια επισκιάζεται από τους γιατρούς, τους αριθμούς, τις κρύες λευκές κλινικές, τα υπέρογκα ποσά και το μόνιμο άγχος για το αν θα τα καταφέρουμε;
Η πάλη μου με την υπογονιμότητα ξεκίνησε αρκετά νωρίς. Παντρεύτηκα νέα και στα 24 μου θέλαμε να κάνουμε οικογένεια. Όμως τα χρόνια περνούσαν χωρίς αποτέλεσμα. Αναρωτιόμουν πολύ συχνά «Γιατί σε εμένα; Όλες οι άλλες είναι έγκυες, γιατί να μην είμαι κι εγώ;». Μεγάλωσα σε μια παραδοσιακή οικογένεια και πίστευα ότι ο μόνος σκοπός μου σε αυτόν τον κόσμο ήταν να γίνω μητέρα και πίστευα ότι ένα μωρό θα με έκανε ευτυχισμένη… θα με ολοκλήρωνε.
Ο αγώνας που έδινα ήταν επίπονος.Έδειχνα ευτυχισμένη εξωτερικά, αλλά μέσα μου το μόνο που σκεφτόμουν πάντα ήταν η έλλειψη ενός μωρού. Ζούσα για μια μελλοντική κατάσταση. Όταν αποκτήσω μωρό θα είμαι ευτυχισμένη, όταν αποκτήσω μωρό θα έχω βρει τον σκοπό μου στη ζωή…
Ταλαιπωρήθηκα για 16 χρόνια! Τώρα πια η ιδέα ενός μωρού δεν με απασχολεί. Ή αν το σκεφτώ, το βιώνω με ένα εντελώς διαφορετικό συναίσθημα… κάπως σαν να είμαι χαρούμενη που δεν έχω κάνει μωρό. Το οποίο είναι παράξενο, αν σκεφτεί κανείς ότι προσπαθούσα σαν τρελή να κάνω παιδί για τόσα χρόνια. Και έχω ακόμα κατεψυγμένα έμβρυα, οπότε είναι παράξενο συναίσθημα να μην θέλω να τα χρησιμοποιήσω πια.
Αυτή η δύσκολη διαδρομή με δίδαξε πολλά, όπως το πόσο σημαντικό είναι να μιλάς για αυτό το θέμα.
Οι άνθρωποι γύρω σου θέλουν να βοηθήσουν, έστω και μόνο με το να ακούνε. Μην υποφέρεις σιωπηλά και μην προσποιείσαι ότι όλα είναι μια χαρά.
Δεν υπάρχει λόγος να το κρύβει ή να ντρέπεσαι γι’ αυτό. Απλώς συνέβη… όπως θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Μοιράσου όσα νιώθεις με δικούς σου ανθρώπους. Είναι απελευθερωτικό! Αλλιώς το μόνο που θα καταφέρεις είναι να πονάς.
Να θυμάσαι: είσαι ολοκληρωμένη έτσι ακριβώς όπως είσαι! Δεν χρειάζεται να είμαστε παντρεμένες ή μητέρες για να νιώθουμε πλήρεις. Πρέπει να καθορίσουμε εμείς οι ίδιες την ευτυχία μας.
Μια μικρή προειδοποίηση: η υπογονιμότητα μπορεί να βγάλει τον χειρότερο εαυτό σου, ιδίως όταν τον συγκρίνεις με άλλες γυναίκες. Γιατί έμειναν έγκυες τόσο γρήγορα; Γιατί εκείνες είναι έγκυες με το τέταρτο παιδί τους και εγώ δεν μπορώ να μείνω έγκυος με ένα; Γιατί εκείνες και όχι εγώ; Δεν έχει σημασία γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί. Ο τρόπος που αντιδράμε κάνει τη διαφορά.Επομένως, την επόμενη φορά που μια φίλη σας θα σας εκπλήξει με τα ευχάριστα νέα της εγκυμοσύνης της, πάρε μια ανάσα και διώξε τον αρνητισμό.
Όταν οι άνθρωποι σας ρωτούν αν έχετε παιδιά, θα μπορούσατε απλώς να πείτε αυτή τη φράση και θα καταλάβουν αμέσως… χωρίς καμία κριτική ή περαιτέρω ανάκριση. Ότι δεν είστε άτεκνοι από επιλογή, ότι πραγματικά θέλατε παιδιά, αλλά δεν σας συνέβη.
Η εύρεση του σκοπού της ζωής σας έχει να κάνει στην πραγματικότητα με την εσωτερική ανάπτυξη. Ελπίζω όλα αυτά να σε βοηθήσουν. Ελπίζω να σε κάνουν να νιώσεις πώς δεν ήρθε το τέλος, αλλά ότι μπορείς να κάνεις μια νέα αρχή και να βρεις την ευτυχία που σου αξίζει.
mama365.gr
