Ο Στέλιος Διονυσίου έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και τη Φανή Πλατσατούρα και μίλησε για το ότι έχασε 28 κιλά.
Πως κατάφερες να χάσεις σχεδόν 30 κιλά;
Έχασα 28 κιλά με βελονισμό – από μόνος του βέβαια δεν κάνει θαύματα, αν δεν το ράψεις δεν θα δεις αποτέλεσμα. Ήμουν 130 κιλά και τώρα η ζυγαριά δείχνει 104. Πήρα ξανά δύο κιλά, γιατί είχα πάει την περασμένη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη, να μη φάω μπουγάτσα; Υπάρχει επίσης εκεί μια καταπληκτική καντίνα, η “Μητέρα Τερέζα”, που βάζεις στο βρόμικο μια πολύ λεπτή πανσετούλα σαν μπέικον. Στο λέω και μου τρέχουν τα σάλια.
Πως αποφάσισες να κάνεις βελονισμό;
Είχα συναντήσει τον Αντώνη Ρέμο στο αεροδρόμιο όταν είχε χάσει τα πολλά κιλά και τον ρώτησα πως τα κατάφερε. Αυτός και η Νατάσα Θεοδωρίδου μου σύστησαν την Κική που κάνει βελονισμό. Ουσιαστικά, σου βάζουν τρεις μικρές βελόνες στο κάθε αφτί που μειώνουν το αίσθημα της πείνας. Παράλληλα, ξεκίνησα αυστηρή δίαιτα από τα μέσα του Γενάρη μέχρι την Καθαρά Δευτέρα και μέχρι σήμερα βρίσκομαι σε πρόγραμμα συντήρησης, καταναλώνοντας 1.800 θερμίδες την ημέρα.
Συνεχίζεις να έχεις τον φόβο των κιλών;
Βέβαια, πάντα έχεις τον φόβο, γιατί είναι μεγάλη η προσπάθεια και η θυσία. Δεν σου κρύβω ότι στην δίαιτα μου “έσπασαν” τα νεύρα. Είχα γίνει αντικοινωνικός και τα έβαζα με όλον τον κόσμο. Με καλούσαν φίλοι για φαγητό και τους έλεγα: “Δεν έρχομαι, αφήστε με” ή πήγαινα σε φιλικά σπίτια, όλοι παράγγελναν σουβλάκια και εγώ καθόμουν και έτρωγα τρεις φέτες γαλοπούλας στον καναπέ.
Ντρεπόσουν για το σώμα σου;
Ναι, πέρυσι το καλοκαίρι είχα πιάσει ταβάνι. Ήμουν 130 κιλά. Ολόκληρο καλοκαίρι και εγώ έκανα μόνο ένα μπάνιο σε prive πισίνα. Που να βγω στην παραλία με αυτά τα κιλά; Ένιωθα αποκλεισμένος, η ψυχολογία μου ήταν υπό το μηδέν, δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. Ήθελα να βγω το βράδυ, δοκίμαζα ένα πουκάμισο και ήταν τσίτα. Έπρεπε να το ξεχειλώσω για να μπω μέσα. Στο τέλος έλεγα: “Άι στο καλό, θα μείνω σπίτι”.
Ζυγαριά έχεις στο σπίτι;
Ναι, μετριέμαι κάθε πρωί γιατί φοβάμαι μήπως ξεφύγω ξανά. Παλαιότερα απέφευγα να ανέβω στη ζυγαριά. Σκεφτόμουν: “Τώρα τι θα δω;”. Και άντε και το είδα, μετά τι θα έκανα;
